Ήταν όλοι εκεί. Στον Σκάι. Λίγες ώρες μετά την επίθεση των τρομοκρατών. Μαζί με τους σοκαρισμένους δημοσιογράφους του σταθμού, για να διαδηλώσουν τη συμπαράστασή τους, την αλληλεγγύη τους, με τα θύματα της επίθεσης. Αλλά και για έναν λόγο παραπάνω. Για να υπερασπιστούν μία από τις βασικές ελευθερίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού και της δημοκρατίας. Την ελευθερία της έκφρασης.
Αναδημοσίευση από: capital.gr
Του Μανόλη Καψή
Από τους πρώτους έφτασε εκεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ακολούθησαν οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί, βουλευτές, στελέχη, συνδικαλιστές. Έλειπε ένας. Ο Αλέξης Τσίπρας. (Εντάξει και ο Πολάκης. Αλλά αυτός είχε μάλλον δουλειά στο facebook. Να σβήνει τις αναρτήσεις για τα “βοθροκάναλα της διαπλοκής” και τα συνθήματα για το “Σκάι-ξεφτίλες”.)
Η μόνη από τον ΣυΡιζΑ που επισκέφθηκε το σημείο της επίθεσης ήταν η Όλγα Γεροβασίλη. Αλλά δεν ήταν από διάθεση συμπαράστασης. Απλά η επίθεση έπεσε στη δική της βάρδια και έτρεξε να ενημερωθεί, μήπως την προλάβει πάλι ο Μητσοτάκης.
Ούτε ο πρωθυπουργός, ούτε ο πρόεδρος της Βουλής, ούτε καν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και υπουργός τύπου, κανείς από τον μικρόκοσμο του ΣυΡιζΑ, δεν θέλησε να δώσει το “παρών” στο σημείο της επίθεσης. Να διαδηλώσει μαζί με τους δημοσιογράφους, την ανάγκη υπεράσπισης της ελευθερίας της έκφρασης. Αυτό που αμφισβητούν οι τρομοκράτες. Που θέλουν να επιβάλουν τη σιωπή.
Περιορίστηκαν στις καθιερωμένες δηλώσεις που αρμόζουν σε τέτοια γεγονότα. Της καταδίκης της τρομοκρατικής βίας. Χωρίς ναι μεν αλλά, είναι αλήθεια, αυτή τη φορά. Για άλλη μια φορά τους εξέφρασε, με τον τρόπο της, η Ρένα Δούρου. Που έγραψε στο . ότι “η καταδίκη της βομβιστικής επίθεσης στο Σκάι είναι αυτονόητη, η πίστη μας στην ελευθεροτυπία ακλόνητη και καθολική, ακόμη και όταν διαφωνούμε”. Η έμφαση είναι στο διαφωνούμε φυσικά…
Γιατί αυτή η απουσία; Τι σημαίνει; Η απουσία του Αλέξη Τσίπρα και των συντρόφων του από το σημείο της επίθεσης, η γεμάτη συμβολισμούς εκκωφαντική απουσία τους, η αποστασιοποίησή τους, είναι ενδεικτική και διαφωτιστική του φαινομένου ΣυΡιζΑ. Της επίθεσης με τον δυναμίτη, είχε προηγηθεί ένας πραγματικός πόλεμος του ΣυΡιζΑ εναντίον του Σκάι. Από τα “βοθροκάναλα” του Πολάκη, τη “βιομηχανία fake news” του Νίκου Παππά, μέχρι και την επιβολή του εμπάργκο από τον Σκουρλέτη και τα άλλα παιδιά, ο πόλεμος του ΣυΡιζΑ στα ΜΜΕ, (γιατί πριν από τον Σκάι είχε υπάρξει η μέχρι εξόντωσης αντιπαράθεση με το Mega), είναι ένα φαινόμενο που χαρακτηρίζει δεξιούς και αριστερούς λαϊκιστές.
Από τον Ορμπάν μέχρι τον Μαδούρο, περνώντας από τον Σαλβίνι, τη Λεπέν και τον πρόεδρο Τραμπ, όλοι οι λαϊκιστές έχουν στο στόχαστρό τους τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Είναι ένας τρόπος να απονομιμοποιήσεις την κριτική των πολιτικών σου αντιπάλων. Αφού τα ΜΜΕ λένε ψέματα, άρα όσα λένε οι πολιτικοί σου αντίπαλοι είναι ψέματα. Ο αντιπλουραλισμός των λαϊκιστών, είναι μια σταθερά σε όλο τον κόσμο. (Ούτε εδώ πρωτοτυπεί ο ΣυΡιζΑ).
Όπλισε το χέρι των τρομοκρατών, η διχαστική και εχθροπαθής ρητορική του ΣυΡιζΑ για τον Σκάι, όπως υποστηρίζουν ορισμένοι; Και αν ακόμη οι τρομοκράτες έχουν τη δική τους ατζέντα και τις δικές τους ιδιόμορφες απόψεις (που έχουν), η δημιουργία κλίματος, σίγουρα έπαιξε τον ρόλο της.
Το κωμικό στην αντιπαράθεση με το Σκάι είναι ότι αφορμή για το εμπάργκο, υπήρξε η πληροφορία ενός συναδέλφου, ότι λόγω της παταγώδους αποτυχίας της κυβέρνησης στην αντιμετώπιση της φωτιάς στο Μάτι, θα αντικατασταθούν οι επικεφαλής της ΕΛΑΣ και της πυροσβεστικής. Η πληροφορία απεδείχθη σωστή. Η αρχή δε της κόντρας με το Σκάι (όπως και με το Mega) ήταν η στάση που κράτησε το κανάλι στο δημοψήφισμα του 2015. Τότε, ο Αλέξης Τσίπρας είχε θολωμένο μυαλό και αυταπάτες. Ο Σκάι όμως (όπως και το Mega φυσικά) όχι. Και όμως ο Συριζα επιμένει. Γιατί φυσικά αυτά είναι προφάσεις.
Η απουσία του ΣυΡιζΑ από το σημείο της επίθεσης των τρομοκρατών, η αποστασιοποίησή του από το γεγονός, έχει να κάνει όμως και με μιαν άλλη σταθερά του φαινομένου του εγχώριου, αριστερού λαϊκισμού.
Για το σύμπαν του ΣυΡιζΑ, η τρομοκρατία, όταν τουλάχιστον δεν έχει θύματα, είναι κάτι λιγότερο από κακούργημα. Είναι πλημμέλημα, ακτιβισμός. Μια απλή υπέρβαση των ορίων. Τα “τσικό” της τρομοκρατίας για παράδειγμα, Ρουβίκωνες, μπαχαλάκηδες και αντιεξουσιαστές, είναι δικά μας παιδιά, που απλά υπερβάλλουν. Η δική τους βία εμφορείται από υψηλά ιδανικά. Χρειάζεται υπομονή και διάλογος. Όχι καταστολή.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, να το θυμηθούμε, ότι ο Αλέξης Τσίπρας ποτέ δεν επισκέφθηκε τον Λουκά Παπαδήμο στο νοσοκομείο. Τον πρώην πρωθυπουργό που λίγο έλειψε να χάσει τη ζωή του από επίθεση τρομοκρατών. Όχι μόνο απουσίασε και πάλι, αλλά με κάθε αφορμή, επιτίθεται εναντίον του ανθρώπου, που είχε το θάρρος και το κουράγιο να αναλάβει πρωθυπουργός, όταν πηγαίναμε με φόρα προς το κενό και την άβυσσο. Γιατί πολλοί τότε, να το θυμηθούμε κι αυτό, είχαν τα ίδια θολωμένα μυαλά με αυτά του Αλέξη Τσίπρα.
. .
..
