“Είμαστε όλοι ΣΚΑΙ”, ακούς και διαβάζεις δεξιά και αριστερά. Είμαστε; Δυστυχώς όχι όλοι…
Το έργο είναι γνωστό και χιλιοπαιγμένο. Σε κάθε τρομοκρατικό χτύπημα αρχίζουν τα “ναι μεν αλλά…”. Οι απαράδεκτοι συμψηφισμοί.
Ακόμα και η έμμεση στήριξη των τρομοκρατών.
Ποιος δεν θυμάται το τραγικό και απάνθρωπο “καλά να πάθουν” που ξεστόμιζε μεγάλη μερίδα των συμπολιτών μας κατά των Αμερικανών μετά την τραγωδία της 11ης Σεπτεμβρίου;
Ποιος δεν θυμάται το εξίσου αποτρόπαιο “καλά του έκανε” που έλεγε σημαντικό τμήμα της κοινωνίας μετά από κάθε δολοφονία της 17 Ν;
Έχω αρθρογραφήσει εκτενώς για την ανάγκη μας να κοιτάξουμε επιτέλους κατάματα τον καθρέφτη μας. Όχι ως μέσο τιμωρίας και “αυτομαστιγώματος”, αλλά ως μέσο κάθαρσης. Ως της ύστατης προσπάθειας να αλλάξει η νοσηρά νοοτροπία μας που είναι η γενεσιουργός αιτία όλων των δεινών μας.
Δυστυχώς –πονάω που το γράφω– μας αρέσει η βία! Η επιβολή της βούλησης μας πάνω στον άλλον! Μας προκαλεί ηδονικές αντιδράσεις ανωτερότητας.
Στον βαθύτερο αξιακό μας κώδικα ο ισχυρός έχει ισχυρότερα κοινωνικά δικαιώματα σε κάθε πτυχή του βίου μας.
Ο σωματικά δυνατός με τη “μαγκιά” του χτυπά έναν πιο αδύναμο και του παίρνει την θέση πάρκινγκ. Χτυπά μια γυναίκα και της επιβάλλεται. Βασανίζει ένα ζώο για να εκτονωθεί.
Ο οικονομικά ισχυρός επιβάλλεται “κτυπώντας” τον ανίσχυρο σε άλλους τομείς. Παραβιάζει τους νόμους και αντιμετωπίζεται με ανοχή. Φοροδιαφεύγει και θεωρείται ακόμα “κύριος”.
Ποιος δεν θυμάται ότι μέχρι πρόσφατα (ίσως και ακόμα…) ο φοροφυγάς απολαμβάνει μιας ακατανόητης κοινωνικής ασυλίας; “Μεγάλος μάγκας” όποιος κλέβει το κράτος. Όλοι μας κάποια στιγμή το έχουμε πει και το έχουμε πιστέψει…
Οι αντιδράσεις σε όλα αυτά είναι χλιαρές και γίνονται για να τηρηθεί η πολιτική ορθότητα. Για να μην θεωρηθεί ότι ανήκουμε στο κλαμπ των απολίτιστων.
Δεν τις πιστεύουμε για αυτό και δεν οδηγούν σε αλλαγή συμπεριφοράς. Δεν αποτελούν μέρος του αξιακού μας κώδικα γι’ αυτό και δεν τις υιοθετούμε.
Δεν είναι τυχαία η κοινωνική αντίδραση στα χρόνια της κρίσης. Η κοινωνία δεν προχώρησε σε ενδοσκόπηση και αυτοκριτική. Οργίστηκε! Και φυσικά άρχισε να βιαιοπραγεί!
Αυτό το νοσηρό κύμα της οργής εκμεταλλεύτηκε η παρούσα κυβέρνηση αναλύοντας με προσοχή τα κοινωνικά του χαρακτηριστικά και το χρησιμοποίησε ως εφαλτήριο για την εξουσία.
Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ήταν μια συγκυριακή κατάσταση και όλα αυτά εντάσσονται στο κλίμα πόλωσης μιας προεκλογικής περιόδου.
Δυστυχώς το θέμα δεν είναι τόσο απλό. Οι κυβερνώντες δεν “καβάλησαν” απλώς το κύμα του θυμού. Ταυτίστηκαν μαζί του και το μετέβαλαν σε πάγια πολιτική πρακτική.
Πότε ξανά, ούτε στις πιο μελανές στιγμές της μεταπολίτευσης, δεν είδαμε υπουργούς να στοχοποιούν ΜΜΕ. Να τα καθυβρίζουν με σκαιούς χαρακτηρισμούς όπως “βοθροκάναλα της διαπλοκής” και “χαλκεία των fake news.”
Και όχι απλώς να μην αποδοκιμάζονται από τον πρωθυπουργό αλλά να γίνονται αποδεκτά μετ’ επαίνων. Λογικό όταν εκείνος μιλάει για “θεσμικά εμπόδια” και για “καλή και κακή βία”. Όταν χαρακτήριζε τις παραβατικές ενέργειες στην Κερατέα “μνημείο αντιμνημονιακής αντίστασης”…
Αυτή η πολιτική στοχοποίηση της διαφορετικής γνώμης, εκτός από φασίζουζα και στα όρια της εκτροπής, λειτουργεί ως ηθική δολοφονία.
Δολοφονία χαρακτήρων, δολοφονία συνειδήσεων. Απώτερο στόχο έχει το ηθικό ξεγύμνωμα των θυμάτων.
Όταν αποκαλώ κάποιο μέσο βοθροκάναλο, που μάλιστα ευθύνεται και για τη χρεοκοπία της χώρας, αυτοστιγμεί του στερώ τη δυνατότητα να υπάρχει.
Ποιος θέλει τον βόθρο; Βόθρος ίσον βδέλυγμα. Τον βόθρο τον στοχοποιείς. Τον καις. Του βάζεις βόμβα…
Η μόνιμη και προκλητική στοχοποίηση στοχεύει στη χαλάρωση των κοινωνικών αντιστάσεων. Στην αναμόχλευση των πιο ταπεινών ενστίκτων. Γι’ αυτό πρέπει να πάρουμε επιτέλους το μάθημά μας.
Γι’ αυτό και είμαστε όλοι ΣΚΑΪ.
Χωρίς αστερίσκους.
Του Κωνσταντίνου Δούβλη
capital.gr