Καθώς είμαστε έτοιμοι να δρασκελίσουμε το κατώφλι του 2019 με την πίστη μας δεινά τραυματισμένη από υπερφίαλες ή βλακώδεις πολιτικές, πρόθυμοι να αρνηθούμε γιατί μάταια πολύ πιστέψαμε, πρόθυμοι και να πιστέψουμε γιατί πολύ απατηθήκαμε, προχωρούμε με τα μάτια κλειστά μέσα στη νύχτα των καιρών, με την ελπίδα να είναι τροφή μιας αυταπάτης που δεν την αποδέχεται ο λογισμός…
Του Στέλιου Συρμόγλου
Εχουμε γίνει νυχτοβάτες με την αγωνία στην ψυχή, έχοντας επιλέξει ως κοινωνία την νάρκη της παραίτησης από την εγρήγορση της αγωνίας, επενδύοντας για μια ακόμη φορά στην ηδονλή της μεταβατικής περιόδου. Μόνο που τούτη η “μεταβατική περίοδος” έχει αποκτήσει τέτοια μόνιμα και στεγανά χαρακτηριστικά, που υποθηκεύει το μέλλον μας και το μέλλον των επερχόμενων γενεών.
Το έχουμε αντιληφθεί αυτό; Οι ολίγιστοι ναι. Οι πολλοί όχι. Η καλλιέργεια και η προβολή της “ελπίδας” από τους μεταπράτες της πολιτικούς, γίνεται με αυθάδεια και εμπνέεται από ευκαιριακά προσωπικά ή κομματικά συμφέροντα.
Ζούμε με παραπλανητικά φενακίσματα, νοθεύοντας ενίοτε και την ειλικρίνεια των προθέσεών μας, ενώ θα έπρεπε να επιχειρήσουμε μια κάθαρση γενική των λέξεων και των εννοιών των Ταρτούφων πολιτικής, που έχουν διαμορφώσει ένα κράτος ανάλγητο που ενισχύει τη μηχανοποίηση της σκέψης και της ζωής του πολίτη.
Καμία προσπάθεια δεν γίνεται για να ανερευνήσουμε τις πιθανότητες και τις δυνατότητες της ισορροπίας ανάμεσα στις εξουσίες του κράτους και στα κυριαρχικά δικαιώματα του πολίτη σαν ατομικότητας με ορισμένα προνόμια πνευματικής αυτονομίας. Και βέβαια, όσοι κομπάζουν περί δημοκρατίας σε τούτο τον τόπο, λησμονούν ή παραβλέπουν ότι η προαναφερόμενη ισορροπία είναι αδύνατη χωρίς την προυπόθεση της δημοκρατίας, την έννοια της οποίας έχουν ευτελίσει ποικιλοτρόπως.
Είναι δηλαδή ακατόρθωτο το οποιοδήποτε ισοζύγιο, όσο το ρυθμιστικό βάρος της ισορροπίας αυτής, θα διατίθεται από την κρατική εξουσία χωρίς να υπόκειται στον έλεγχο των συγκροτημένων ατομικών θελήσεων.
. .
..