Κάποιος πρέπει επιτέλους να πει σ’ αυτούς τους τενεκέδες πως άλλο είναι η σωστή διδασκαλία της ιστορίας μας κι άλλο η κατάργηση της.
Διότι εδώ το ‘χουμε παρακάνει.
Κάθε πενταετία-δεκαετία, ανάλογα με την πολιτική συγκυρία και το επίπεδο των σχέσεων με τους γείτονες μας, κόβουμε ένα κομματάκι εθνικής ιστορίας και το στέλνουμε στα αζήτητα.
Στηριγμένοι σε μια ανόητη θεωρία που λέει ότι δι’ αυτού του τρόπου παύει να καλλιεργείται το μίσος ανάμεσα σε γειτονικούς λαούς, καταλήγουμε να μετατρέπουμε την διδασκαλία της ιστορίας σ’ έναν χυλό που προκαλεί όχι το ενδιαφέρον αλλά τη απαξία των παιδιών μας.
Αρχίσαμε από την δεκαετία του ’80 τα ΜΟΕ (Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης) με τους Τούρκους κι έφαγε η μαρμάγκα από τα σχολικά βιβλία τον Νικηταρά τον Τουρκοφάγο. Τον κάναμε Νικήτα Σταματελόπουλο κι όταν θα πεθάνει κι η δική μας γενιά θα εξαφανιστεί κι αυτός από την εθνική μνήμη.
Την δεκαετία του ’90 και του 2000 γίναμε φιλαράκια με τους Βούλγαρους, ρούφηξε η μαύρη τρύπα τον Βασίλειο τον Βουλγαροκτόνο. Αυτός έγινε Βασίλειος Β’ ο Μακεδών και εξαφανίστηκε μέσα στους ατέλειωτους ανιαρούς καταλόγους των Βυζαντινών αυτοκρατόρων.
Τώρα ήρθε η σειρά των Σκοπιανών. Βάλαμε μια υπογραφή στις Πρέσπες και –ω του θαύματος- παίρνουν την άγουσα προς την ιστορική ανυπαρξία ο Παύλος Μελάς, ο Γερμανός Καραβαγγέλης και οι υπόλοιποι Μακεδονομάχοι.
Ευτυχώς δηλαδή που δεν συνορεύουμε το Ιράν, διαφορετικά θα είχε πάρει ο διάολος τις Θερμοπύλες και την Σαλαμίνα, απλώς οι Πέρσες είναι μακριά κι έτσι την γλύτωσαν (ως τώρα) ο Λεωνίδας με τον Θεμιστοκλή.
Συγνώμη, ποιοι ανόητοι πιστεύουν ότι η ιστορία μπορεί να διδαχθεί δίχως να περιλαμβάνει τις εμβληματικές φυσιογνωμίες κάθε εποχής;
Ποιοι μετατρέπουν τα ιστορικά μας βιβλία σ’ ένα κουραστικό άθροισμα κοινωνιολογικών αναλύσεων και πολιτιστικών πληροφοριών, δίχως ίχνος εθνικής ιδιαιτερότητας;
Είπαμε, να μην κατασκευάζουμε σωβινιστές, αλλά όχι να διδασκόμαστε την ελληνική ιστορία λες κι είμαστε Νορβηγοί ή Αργεντίνοι.
Δεν φυτρώσαμε ως ελληνικό έθνος και κράτος, κάποια πράγματα έγιναν πάνω σε τούτα τα χώματα για να παραμένουν ακόμα ελληνικά.
Αγώνες δόθηκαν, αίμα χύθηκε.
Η φιλία και η αλληλοκατανόηση των λαών στεριώνει μέσα από την σωστή διδασκαλία της ιστορίας, όχι μέσα από την κατάργηση της.
Τα παιδιά μαθαίνουν να μην μισούν αναίτια τον απέναντι λαό, όταν οι δάσκαλοι τους εξηγήσουν τις συνθήκες κάθε εποχής και τις αιτίες των καλών και κακών στιγμών στη σχέση μας, όχι λέγοντας τους ότι οι δυο λαοί ήταν κολλητάρια αναντάμ μπαμπαντάμ.
Και βεβαίως το Ελληνόπουλο πρέπει να μάθει να σέβεται τον γείτονα του, όμως πρέπει άλλο τόσο να μάθει πως η πατρίδα του χρειάζεται υπεράσπιση αν αυτός ο γείτονας αποδειχθεί ανάξιος της φιλίας που του προσφέρει. Πλην για το δεύτερο, το παιδί χρειάζεται πρόσωπα και παραδείγματα.
Αυτός ο διεθνικός, ακαταλαβίστικος και ψευτοκουλτουριάρικος χυλός που (δεν) μαθαίνουν οι σημερινοί πιτσιρικάδες μας στα σχολεία μας, δεν είναι ελληνική ιστορία.
Είναι ο προθάλαμος μιας κοινωνίας ανθρώπων δίχως εθνική ταυτότητα.
Και εν πάσει περιπτώσει, ποιος είναι αυτός ο ξεφτίλας παράγων στην πολιτική ή διοικητική ιεραρχία του υπουργείου παιδείας, που θεωρεί ότι διαθέτει το κύρος να εξαφανίσει από προσώπου γης φυσιογνωμίες σαν τον Παύλο Μελά ή τον Νικηταρά, που έχυσαν το αίμα τους για να μπορεί αυτός να παίρνει σήμερα μισθό από το ελεύθερο Ελληνικό κράτος;
Ποιος είναι αυτός ο κύριος και πούθε πήρε τέτοια νομιμοποίηση;
Και μη μου λέτε εμένα πως με τέτοιες κριτικές κατασκευάζω Χρυσαυγίτες, διότι Χρυσαυγίτες κατασκευάζουν μακροπρόθεσμα αυτοί που προσπαθούν να φτιάξουν μια κοινωνία δίχως εθνική αναφορά και μνήμη.
Όσο το επίσημο εκπαιδευτικό μας σύστημα αρνείται ή αφυδατώνει την ιστορία μας, τόσο θα παραμονεύουν κάποιοι άλλοι που θα την διδάξουν στα παιδιά μας υπογείως και μπολιασμένη με μίσος και σωβινισμό.
Οπότε κόψτε τον επικίνδυνο χαβαλέ με τους Σκοπιανούς για την διδασκαλία της ιστορίας της Μακεδονίας στα ελληνικά σχολεία.
Διότι το παιδί που μέσω κινητού μπορεί να συνδέεται καθημερινά με Νέα Υόρκη ή Σαγκάη αλλά παράλληλα δεν έχει ιδέα για την πατρίδα του, δεν θέλει πολύ να νιώσει ότι είναι Αμερικάνος ή Κινέζος. Εντάξει;
Του Δημήτρη Καμπουράκη
liberal.gr