Η έννοια του πολιτικού ηγέτη είναι επίσης συνυφασμένη με την έννοια του οδηγητή. Αλίμονο για τον πολιτικό ηγέτη αν στις σημερινές κοσμογονικές στιγμές παραμερίσει το καθήκον τούτο, για να κλειστεί στον ελεφάντινο πύργο του κομματικού ναρκισσισμού, συνεχίζοντας και διαιωνίζοντας την αξιοθρήνητη παράδοση δεκαετιών, με την έλλειψη ευπρέπειας, υπευθυνότητας και κυρίως αισθητικής στην πολιτική αντιπαράθεση.

Του Στέλιου Συρμόγλου

Η πρακτική αυτή οδήγησε, ιδίως τα τελευταία χρόνια, σ’ αυτό που χαρακτηρίζεται δεινή χρεωκοπία της πολιτικής ευθύνης και σοβαρότητας. Η χρεωκοπία τούτη έφερε την ακατανοησία στην κοινωνία και μετέτρεψε τις κοινωνικές ομάδες σε “συλλέκτες” των χειρίστων τετελεσμένων. Η ίδια χρεωκοπία, πριν φέρει την πολιτική σύγκρουση χωρίς στεγανά επιχειρήματα, βοήθησε στη δημιουργία των συνθηκών εκείνων που κυοφορούσαν την κοινωνική καταστροφή, με μια εθνική συμφορά να βρίσκεται πάντα προ των πυλών.

Η εμφάνιση των Τσίπρα και Μητσοτάκη στη Βουλή, για μια ακόμη φορά, επιβεβαίωσε τον επιθανάτιο ρόγχο της πολιτικής υπευθυνότητας και της σοβαρότητας. Με τους δύο πολιτικούς αντιπάλους να μην ακούνε τη φωνή της συνείδησής τους και να μη συλλαμβάνουν τον κοινωνικό πόνο, μη έχοντας ποτέ αισθανθεί τι σημαίνει να αγωνίζεσαι για το μεροκάματο του πόνου.

Μια στάση και πρακτική δύο πολιτικών, που έχουν το προνόμιο να μένουν άθικτοι από τη βάναυση επιβολή της πραγματικότητας, που εγωιστικά προκλητικοί και νωθρότατα υπναλέοι, παρακολουθούν τις ήττες της αξιοπιστίας τους, περιορισμένοι στον αχάριστο ρόλο του παρατηρητή. Με τις διαμαρτυρίες κάποιων οξυδερκών ατόμων να περιορίζονται σε άχρηστες ιερεμιάδες.

Και οι δύο βαρύφορτοι από αναπάντητα ερωτήματα, ανίκανοι να διαμορφώσουν τα συνθετικά στοιχεία για την αποκρυστάλλωση ενός ηθικού εποικοδομήματος στην πολιτική με όρους συνέπειας και ευθύνης, πλούσιοι σε δισταγμούς και λιποψυχίες, στεγνοί σε χυμούς δημιουργικής ζωτικότητας, πορεύονται επί της ουσίας χωρίς πυξίδα και ενισχύουν την κοινωνική σύγχυση και καθιερώνουν τη δραματική Αμφιβολία, που φαίνεται να καταστρέφει τις πιθανότητες μιας ομαδικής συνείδησης για να ξεπεραστεί η φθορά της κοινωνίας.