Πάνω σ΄αυτή τη βάση, την “παιδαγωγική” θα καταγράψω τρία θετικά και τρία αρνητικά της αριστερής διακυβέρνησης μέχρι σήμερα.
Πρώτα τα θετικά:
- Κανείς πια δεν μιλάει για γερμανοτσολιάδες και προδότες. Ούτε για Γερμανούς κατακτητές και τοκογλύφους.
- Οι περισσότεροι ψυχωμένοι αντάρτες εκτονώθηκαν και τώρα ξέρουν ότι όσο και να λένε “Όχι σε όλα” στο τέλος θα τους προκύψει ένα χειρότερο “Ναι”.
- Αποκαλύφθηκε σε κάθε νοήμονα Έλληνα – για τους άλλους επιφυλάσσομαι- ότι η Αριστερά δεν είναι τίποτε άλλο από μια διευρυμένη παρέα “ποιητών” οι οποίοι χρησιμοποιούν την “ποίηση” είτε για μέσο επιβίωσης είτε για εργαλείο εξαπάτησης των διπλανών τους.
Και στη συνέχεια τα αρνητικά:
- Εμπεδώθηκε σε ολόκληρη την κοινωνία η ευκολία του πολιτικού αμοραλισμού. Του απροκάλυπτου κυνισμού, της αδιαφορίας για την εντύπωση που προκαλεί η απάτη και το δεδηλωμένο χάσμα μεταξύ αλήθειας και ψεύδους. Η χαλαρή αίσθηση της αποστροφής “περσινά ξινά σταφύλια” για όποιον ρωτάει τον λόγο που ένας υπουργός λέει ψέματα και δεν ντρέπεται για αυτό…
- Γκρεμίστηκε κάθε φράγμα πολιτικού ήθους, όταν συνέβαινε η αποκάλυψη. Γιατί και οι περιβόητοι προηγούμενοι δεν ήταν άγγελοι αλλά είχαν ένα κοκκίνισμα, ένα στοιχειώδες σκύψιμο κεφαλιού, όταν τους έπαιρναν χαμπάρι. Στους “Συριζανέλ” όμως, δεν υπάρχουν τέτοιες “μικροαστικές” συνήθειες. Το ηθικό πλεονέκτημα τους επιτρέπει τα πάντα.
- Ο πολιτικός μηδενισμός έχει πια ξεκάθαρα αφομοιωθεί από όλους. “Μόνο εμείς λέμε ψέματα; Οι προηγούμενοι τα έλεγαν για δεκαετίες!”. Και μετά από αυτό, σου δίνεται η εντύπωση πως και να φύγουν από την κυβέρνηση ο κόσμος θα περιμένει κάποιον άλλον να τους υποκαταστήσει στην απάτη.
Όλα αυτά βέβαια, δείχνουν να μην τρομάζουν την κυβέρνηση που συνεχίζει απτόητη την πορεία της προς την φτωχοποίηση των Ελλήνων. Μολονότι τώρα, βιώνουμε το ηρωικό έπος του Σκοπιανού και δεν έχουμε χρόνο να καταλάβουμε το τσουνάμι που έρχεται από τον ωκεανό…
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο άνθρωπος που διέσυρε την συνείδηση των Ελλήνων οι οποίοι θεώρησαν ότι το «Όχι» είναι η ανέξοδη εντυπωσιακή απάντηση στην δημοκρατία που δοκιμάζεται.
Είναι ο ηγέτης που εκμεταλλεύτηκε την κρίση, προκειμένου να αλλοτριώσει την όποια πολιτική βούληση του μέσου Έλληνα και τον καταστήσει ηττημένο και ενεργούμενο σε νέες μηδενιστικές πολιτικές πρωτοβουλίες.
Και επιμένει να επαίρεται ότι οι ξένοι ηγέτες τον σέβονται, μολονότι δεν φοράει γραβάτα…
Μένει να δούμε αν η κοινωνία παραμένει τόσο πολύ εθισμένη στο ψέμα και στην αποδοχή της παραπλάνησης.
Αν ακόμα, έχει διάθεση για λιτανείες, τελετουργικά και αναβίωση μαγισσών.
Όπως επίσης, αν το προφανές απατηλό και γελοίο είναι ικανό να λειτουργήσει προεκλογικά, σε μια οικονομία που βρίσκεται εξαρτημένη από την εποπτεία και δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τον «λαό» με πελατειακούς όρους. Γιατί τι να σου κάνει ο επαγγελματίας «Πινόκιο» αν δεν μπορεί να διορίσει στο Δημόσιο ή να διπλασιάσει συντάξεις;
Μου προέκυψε όμως από χθες το πρωί μία παραπάνω ανησυχία, διαβάζοντας ένα σκίτσο του Αρκά:
“Είναι κουραστικό να προσπαθείς να καταλάβεις πότε λέει αλήθεια κάποιος και πότε λέει ψέματα! Όταν ξέρεις όμως ότι λέει μόνο ψέματα, τον παρακολουθείς άνετα!”…
Του Ανδρέα Ζαμπούκα