Πριν λίγες μέρες μιλούσα με έναν Έλληνα μικρομεσαίο επιχειρηματία που έχει μεταναστεύσει στο Ηνωμένο Βασίλειο. 

Μου περιέγραψε πόσο εύκολο ήταν να ανοίξει ΑΦΜ και επιχείρηση, και πόσο απλή ήταν η συναλλαγή με άλλους σε ένα δεδομένο τοπίο αξιόπιστων κανόνων που ορίζονται από τους νόμους και επιβάλλονται από τα δικαστήρια σύντομα και ουσιαστικά σε περίπτωση που οι κανόνες δεν τηρηθούν. Οι φορολογικοί συντελεστές είναι ξεκάθαροι και δεν αλλάζουν κάθε τρεις και λίγο, ενώ όσες ασφαλιστικές εισφορές καταβάλλει κάποιος είναι δικά του χρήματα και κανένας τρίτος και κυρίως ούτε το κράτος, δεν έχει δικαίωμα να τις ακουμπήσει.

Τον περασμένο μήνα ένας άλλος γνωστός μου έλεγε ότι ο γιατρός αδελφός του πήγε στη βόρεια Ευρώπη και βρήκε δουλειά σε πολύ σύντομο χρόνο σε ιδιωτικό νοσοκομείο, με απολαβές που του επιτρέπουν μια άνετη διαβίωση για εκείνον και την οικογένειά του χωρίς την αβεβαιότητα της επόμενης μέρας και τον διωγμό που μπορεί να ξεσπάσει ανά πάσα στιγμή εναντίον οποιουδήποτε επαγγέλματος στην Ελλάδα.

Πριν μια βδομάδα ένας παιδικός φίλος, μου περιέγραψε πως έκλεισε την επιχείρησή του στην Ελλάδα που είχε σχέση με τις διεθνείς μεταφορές και άνοιξε μια παρόμοια στη Βουλγαρία σε χρόνο μηδέν που του επιτρέπει να παίρνει τις ίδιες δουλειές που έπαιρνε και πριν συν πόσες άλλες που δεν μπορούσε λόγω του κόστους που είχε στην Ελλάδα για να συντηρεί την γραφειοκρατία και τους παράλογους κανονισμούς του, και να ολοκληρώνει τις δουλειές αυτές χωρίς το ρίσκο να αλλάξει γνώμη το ελληνικό κράτος και να του ζητήσει σε φόρους και εισφορές παραπάνω από όσα έβγαλε.

Μια γνωστή τις προάλλες μου έλεγε ότι όταν ήρθε η κόρη της πριν μια διετία από το εξωτερικό με διδακτορικό από παγκοσμίως γνωστό πανεπιστήμιο και έπιασε δουλειά σε ιδιωτικό σχολείο, όταν σκέφτηκε να κάνει ιδιαίτερα πήγε σε μια λογίστρια για να ανοίξει μπλοκάκι να δίνει αποδείξεις στα ιδιαίτερα. Η λογίστρια τότε της εξήγησε ότι θα πληρώνει τέλος επιτηδεύματος και διπλές ασφαλιστικές εισφορές συν φόρους συν προκαταβολή φόρων για τον πρώτο χρόνο, και ότι θα καλούνταν να πληρώσει στο τέλος του χρόνου παραπάνω από όσα εισέπραξε από τα ιδιαίτερα, και καλύτερα θα ήταν να δούλευε χωρίς μπλοκάκι μέχρι κάποιος να της ζητήσει μια απόδειξη. Το αποτέλεσμα ήταν να μην ξεκινήσει τα ιδιαίτερα γιατί δεν ήθελε να ζει σαν επικηρυγμένος αλλά ήθελε να είναι νομοταγής, αλλά όχι και να δουλεύει τσάμπα.

Κοινός παρονομαστής σε όλα τα παραπάνω παραδείγματα αλλά και σε εκατοντάδες χιλιάδες άλλα που δεν είμαι γνώστης, είναι ότι στην Ελλάδα όποιος δουλεύει ως αυτοαπασχολούμενος έχει απέναντι το κράτος να τον αντιμετωπίζει

  • σαν εχθρό, σαν απατεώνα, 
  • σαν αντίπαλο που πρέπει να τον εξουθενώσει και να τον διαλύσει, 
  • σαν υποζύγιο να τον ξεζουμίσει

…χωρίς να ενδιαφέρεται κανείς αν αυτός που εργάζεται, στο τέλος μετά τους φόρους και τα χαράτσια, θα έχει αρκετά για να ζήσει ο ίδιος και η οικογένειά του ή θα φυτοζωεί ώσπου να ξεψυχήσει.

Το ελληνικό κράτος είναι ο μεγαλύτερος απατεώνας στην ελληνική επικράτεια. 

Είναι ο συλλογικός φορέας για του οποίου την κατάντια ευθυνόμαστε όλοι, με τις επιλογές μας ως ψηφοφόροι.

Οι επιλογές αυτές έβαλαν στην εξουσία πολιτικούς που ψήφισαν νόμους των οποίων η εφαρμογή αντιμετωπίζει ολόκληρους τομείς της οικονομίας και κυρίως εκείνους τους τομείς που παράγουν πλούτο, ως σκλάβους αλλόθρησκους αλλοεθνείς και εχθρούς της κοινωνίας.

Οι επιλογές των ψηφοφόρων από το τέλος της δικτατορίας ως σήμερα έχουν διαμορφώσει ένα τοξικό περιβάλλον για τους παραγωγούς πλούτου της οικονομίας μας, με αποκορύφωμα τις φορομπηχτικές πολιτικές που εφαρμόζονται από την έναρξη της κρίσης ως τώρα, και κολοφώνα την τετραετία ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Το περιβάλλον είναι τοξικό για οποιονδήποτε θα ήθελε να παράγει πλούτο στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να μην θέλει πλέον κανένας να παράγει πλούτο γιατί ξέρει ότι στο τέλος θα του μείνει (αν του μείνει) κάτι δυσανάλογα μικρό από τον πλούτο που θα παράγει.

  • Σε αυτό το τοξικό περιβάλλον το τρίτο τρίμηνο του 2018 οι επενδύσεις ήταν μειωμένες κατά 14,5% και λίγη είναι η μείωση αυτή.
  • Το χρηματιστήριο είναι για γέλια να σέρνεται στις 600 και κάτι μονάδες με τζίρους αστείους και κωμικές αποδόσεις.
  • Οι τράπεζες είναι ζόμπι εδώ και κοντά μια δεκαετία, ενώ δεν δίνονται άδειες από την Τράπεζα της Ελλάδος σε κανέναν, γιατί ακόμα και αν ήθελε να ανοίξει μια ξένη τράπεζα στην Ελλάδα θα έπρεπε να δεχθεί να μετατραπεί σε εισπράκτορα του ελληνικού δημοσίου. 
  • Και μεις παριστάνουμε ότι η ανάπτυξη έρχεται όπου να ‘ναι ή ήρθε (δεν ξέρω ποιο είναι το τελευταίο παραμύθι της κυβέρνησης, έχω χάσει το λογαριασμό.)

Ακόμα και ένας άλλος φίλος ακραιφνής ΣΥΡΙΖΑίος που άνοιξε εταιρεία πριν ενάμιση χρόνο, την άνοιξε στο εξωτερικό όσο και αν λιβανίζει ότι όλα πάνε καλά.

Σε αυτό το τοξικό περιβάλλον δεν θα έρθει κανένας να επενδύσει.

  • Όχι με τέτοια κυβέρνηση.
  • Όχι με τέτοιους νόμους.
  • Όχι με τέτοιους νομοθέτες.

Κανένας. Τελεία.

Του Άγη Βερούτη
capital.gr

Πηγή

Share.