Δυο θηριώδη βιομηχανικά συγκροτήματα (τα τελευταία που διαθέτει η Ελλάδα), ένα κρατικό και ένα ιδιωτικό, χρωστάνε τα μαλλιοκέφαλά τους σε ηλεκτρικό ρεύμα, ρίχνοντας και τη ΔΕΗ στα σκουπίδια.

Η αριστερή κυβέρνηση όμως (στα βήματα των «δεξιών» προκατόχων της) «παγώνει» τα χρέη μπας και ξεσηκωθούν εργατοπατέρες και χαλάσουν τι;

Το πολιτικό μπάχαλο που αποκαλούν κάθαρση στην οικονομία και την κοινωνία ενώ πρόκειται για τη χειρότερη ποιότητα προεκλογικού αγώνα, όχι στη μεταπολίτευση αλλά από την απελευθέρωση της Ελλάδα του 1821…

Οι τζουτζέδες της ελληνικής ιστορίας ήταν «Αρσάκειο» μπροστά στο σημερινό αίσχος και χάος…

Το κρατικό συγκρότημα (από τα δύο της περιγραφής) έπρεπε να πουληθεί έστω και για παλιοσίδερα… Αντίθετα γυρνάει, από λίστα σε λίστα αποκρατικοποιήσεων, εδώ και μια 20ετία. Πολιτικοί, που παρίσταναν… τους υπουργούς, το κράτησαν μήπως και χαλάσουν τη «μανέστρα» του τριτοκοσμικού σοσιαλισμού στην Ελλάδα.

Το άλλο συγκρότημα, το ιδιωτικό, το διέλυσε η πάσης φύσεως ανικανότητα, ο πολιτικός ερασιτεχνισμός και η τριτοκοσμική αγυρτεία πολιτικών και παραγόντων, βεβαίως μαζί με την επιχειρηματική νοοτροπία του κρατικοδιαιτισμού. Σήμερα μετατρέπεται στον «κανακάρη» του κράτους-πατερούλη… Και αυτό σε βάρος όλης της οικονομίας μέσα στην τρέλα και την αρπαχτή… που επικρατεί.

Ο δρόμος που θα ακολουθήσουν οι δύο, παραπάνω, πρωταγωνιστές της άθλιας αυτής επιχειρηματικής εικόνας (εικόνας που βγάζει η ελληνική σοβιετία με τους κομισάριους, το κόμμα και τους καταφερτζήδες να προστατεύουν ναυάγια και ερείπια στη δήθεν εκτός μνημονίων Ελλάδα) θα είναι εκείνος της ναυπηγικής βιομηχανίας, της βιομηχανίας συναρμολογήσεων, των πρώτων υλών και των άλλων ελληνικών κλάδων εποχής, πριν το 1980.

Η αναφορά μας στις παραπάνω περιπτώσεις δεν είναι για να διακωμωδήσουμε το μοιραίο και αμετάκλητο τέλος τους.

Τις «φωτογραφίζουμε», ως παράδειγμα, γιατί είναι η πιο πρόσφατη εικόνα μια χώρας που όχι δεν είναι σε θέση να προκαλέσει σοκ, 50-100 δισ., ιδιωτικών επενδύσεων, αλλά να κρατήσει οτιδήποτε κινείται ή αναπνέει παραγωγικά στον τόπο μας.

Και πως να αναπνεύσεις παραγωγικά όταν (μόλις προχθές), σε επίπεδο κυβερνητικής κορυφής, το σοβιετικό κράτος της θεοπάλαβης αριστερής εξουσίας έκρινε σκόπιμο να βάλει μια κρατική Εταιρία να διαλύσει μια άλλη κρατική και στα ίδια «ζύγια» μια, εξίσου γιγαντιαία, ιδιωτική!!!

Από την άλλη, την ίδια ώρα, οι κυβερνήσεις των μνημονίων χρεώνουν ΕΝΦΙΑ και στα ουρητήρια… των εργαζομένων, της οποιασδήποτε παλαιάς ή νέα παραγωγικής μονάδας, για να μαζέψουν φόρους να μοιράσουν επιδόματα, επίπεδου συσσιτίων…

Ταυτόχρονα, η χώρα, ως τόπος υποδοχής επενδυτών…, αφήνει πόρτες και παράθυρα να περάσουν στην οικονομία αγύρτες, απένταροι, μεσάζοντες, δουλέμποροι και διωγμένοι από τις πολιτισμένες οικονομίες.

Τους βαφτίζουμε «τζάκια» και τους αναδεικνύουμε ως μεγαλοβιομήχανους, συγκροτηματάρχες ΜΜΕ, και Τραπεζίτες… όταν γνωρίζουμε (από την πρώτη ημέρα) για ποιους απατεώνες πρόκειται.

Αλλά όταν η πολιτική αρένα ζητάει σάρκα και αίμα… οι έχοντες την εξουσία (40 και πλέον χρόνια) βουτάνε από αυτό το «επενδυτικό υλικό» (που με τις υπογραφές έμπασαν στην οικονομία) και γεμίζουν τις φυλακές, για να έχει ο καναπές τηλεοπτικό πανόραμα και τα κόμματα πελάτες…

Αυτή η πολιτική ζούρλα… μεταφράζεται στην Ελλάδα «σοσιαλιστική, αριστερή και (πρόσφατα) φιλελεύθερη» αντίληψη των πραγμάτων για την οικονομία.

Και μέσα σε αυτό το «επιχειρηματικό περιβάλλον» τρελοκομείου (με τις φυλακές κάργα «επενδυτές», προμηθευτές, μεσάζοντες και «τραπεζίτες») περιμένουμε «στραβούς» κεφαλαιούχους να αφήσουν τη Βόρεια και Ανατολική Ευρώπη (πρώην κομμουνιστική) και να κοπιάσουν στην Ελλάδα να «σκάσουν» 100 δισ. σε ιδιωτικές επενδύσεις με δουλειές για τους 750.000 εργάτες και υπαλλήλους που οδήγησε σε ανεργία και φτώχεια η σοσιαλιστική ή αριστερή παλαβομάρα και το τρελοκομείο όλων των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης.

Εάν δεν προηγηθεί «ηλεκτροσόκ», στο σύνολο της θεοπάλαβης πολιτικής μας σκηνής, η σημερινή κατάντια στην οικονομία (κατάντια είναι αν διαβαστούν σωστά τα τελευταία στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ σε συνδυασμό με εκείνα της EUROSTAT και του WEF)

…αποκλείεται να προσφέρει την ευκαιρία να «ξορκίσουμε τους δαίμονές μας που δεν είναι άλλοι από την φυγή των νέων παιδιών, τη γήρανση της παραγωγικότητας, την αποβιομηχάνιση και την διαγραφή της Ελλάδας από τον ευρωπαϊκό χάρτη επενδυτικού ενδιαφέροντος.

Και ο θεός, ας βάλει το χεράκι του… τώρα που ξεκινούν τα φρικτά (προεκλογικά) ψέματα της νέας πολιτικής εσοδείας…

του Γιώργου Κράλογλου
capital.gr