Πέρα απ’ την πλάκα, η Έφη Αχτσιόγλου αποτελεί το απόσταγμα της αριστερίστικης νοοτροπίας περί της ήσσονος προσπάθειας.

Δεν κοροϊδεύει. Πιστεύει ακράδαντα ότι η ανακοίνωση της αύξησης του κατώτατου μισθού επί υπουργίας της αποτελεί την κορωνίδα του έργου της στο δύσκολο αυτό πόστο. 

Ακόμη και αν το μόνο που έπρεπε να κάνει ήταν να υποχρεώσει τους εργοδότες να αυξήσουν τους κατώτατους μισθούς, θα ήταν μια δουλειά.

Εύκολη, δύσκολη δεν θα είχε σημασία. Τα πράγματα όμως δεν είναι ούτε καν έτσι. 

Η Έφη Αχτσιόγλου θα πρέπει απλώς να εφαρμόσει το νόμο Βρούτση, τον περιβόητο 4172 του 2013. έναν νόμο τον οποίο τότε ο ΣΥΡΙΖΑ καταψήφισε, χαρακτηρίζοντάς τον “νόμο-γαλέρα”. 

Τον καταψήφισε μάλιστα με όλες τις τιμές που του έπρεπαν. Με συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, με πύρινους λόγους Τσίπρα και σκληρό ροκ στη Βουλή. 

Μέχρι τότε, εργοδότες και εργαζόμενοι αποφάσιζαν για το ύψος του κατώτατου μισθού με κάπως υποκειμενικά κριτήρια. Αυθαίρετα δηλαδή με ευθύνη και τον εργοδοτών. 

Η αλλαγή που έφερε ο “γαλέρας” Βρούτσης ήταν ότι πριν να αποφασίσουν οι κοινωνικοί εταίροι πόσος θα είναι ο μισθός θα έπρεπε να λάβουν υπόψιν τους τις αντοχές της οικονομίας. 

Κάλεσε λοιπόν διάφορους θεσμικούς φορείς όπως η ΤτΕ, το ΙΟΒΕ, την ΕΛΣΤΑΤ, το ΚΕΠΕ και την ΓΣΕΕ να υπολογίσουν τις δυνατότητες της οικονομίας λαμβάνοντας υπόψιν τους διάφορα δεδομένα όπως τον ρυθμό ανάπτυξης, τον αριθμό των ανέργων, την παραγωγικότητα και άλλα τέτοια πεζά. 

Αυτόν τον νόμο καταψήφισε λοιπόν το μακρινό 2013 ο ΣΥΡΙΖΑ και αυτόν τον νόμο θα εφαρμόσει τώρα. 

Στο μεσοδιάστημα όμως η Έφη Αχτσιόγλου έβαλε το λιθαράκι της στον “νομο-γαλέρα”. Ανέβαλε την εφαρμογή του. 

Ο Βρούτσης είχε θέσει ως ημερομηνία εφαρμογής την 1/1/2017 και η Κυβερνητική πλειοψηφία αποφάσισε ότι θα εφαρμοστεί την 1/1/2019. Δύο χρόνια μετά δηλαδή, παρατείνοντας τον καθορισμό του κατώτατου μισθού με τον παραδοσιακό τρόπο για δύο έτη ακόμη. 

Τώρα κομπάζει ότι εργάζεται -σκληρά υποθέτω- για να εφαρμόσει τον νόμο που το κόμμα της καταψήφισε. 

Δεν χρειάζεται να κάνει κάτι. Απλά να ζητήσει από τους θεσμικούς φορείς την έκθεσή τους. 

Το κάνει μάλιστα με τρόπο τέτοιο που υποθέτει κανείς ότι πρόκειται για μια κατάκτηση της αριστερής διακυβέρνησης. 

Αν αυτό δεν είναι η πεμπτουσία του Συριζαισμού, τότε ποια είναι; 

Η Αχτσιόγλου όμως δεν είναι ένα απλό απόσταγμα αριστεροσύνης. 

Είναι το eau de vie του ελληνικού αριστερισμού και αν λέει ότι εργάζεται ίσως εννοεί ότι τα κουκιά δεν βγαίνουν, η οικονομία δεν αντέχει εντυπωσιακές αυξήσεις και χρειάζεται λίγο σπρώξιμο προς τους φορείς για να κάνουν τα νούμερα να βγαίνουν. 

Σταμάτης Ζαχαρός

marketnews.gr