Όπως και να συνέβησαν τα πράγματα ένα είναι σίγουρο και αναμφισβήτητο.
Η Ελλάδα είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που συνεχίζει να βρίσκεται σε κατάσταση κρατικής στασιμοχρεοκοπίας, σε αδυναμία να δημιουργήσει ορατή προοπτική για το μέλλον της στο πλαίσιο της ενωμένης Ευρώπης.
Ο μακρόσυρτος δημοσιονομικός εκτροχιασμός που ξεκίνησε προσωπικά ο Ανδρέας Παπανδρέου και δυστυχώς βρήκε άξιο μιμητή τον Κώστα Καραμανλή , η ψευδαίσθηση μιας διαρκούς ευημερίας χωρίς κόπο και παραγωγή, χωρίς καινοτομία και εξωστρέφεια, χωρίς, εν τέλει, σεβασμό στους οικονομικούς δείκτες και στις προειδοποιήσεις που υπήρξαν, δημιούργησε αργά, σταθερά και αθόρυβα έναν τύπο πολίτη που εμφανίστηκε εντελώς ανέτοιμος να σκεφτεί και να πράξει ψύχραιμα και λογικά σε συνθήκες αναγκαστικής απώλειας εισοδημάτων ώστε να αποφευχθεί η άτακτη χρεοκοπία και οι χαοτικές της συνέπειες.
Στην «πρωτοπορία» του αντιμνημονιακού παροξυσμού βρέθηκαν πλάι-πλάι (εκτός φυσικά από το σύνολο της Αριστεράς, της Ακροδεξιάς και της Χρυσής Αυγής), μέρος της πολιτικής, της πανεπιστημιακής και της καλλιτεχνικής ελίτ, μέρος της επιχειρηματικής κοινότητας σε προνομιακή σχέση με τον κρατικό κορβανά και το σύνολο-σχεδόν-των αμοιβομένων από το Κράτος, άμεσα ή έμμεσα. Με άλλα λόγια όσοι στη διάρκεια της μεταπολίτευσης συνήθισαν να απαιτούν ό,τι ακριβώς ζητάνε σήμερα στη Γαλλία τα «κίτρινα γιλέκα»: Ακριβό και μεγάλο κράτος, πολλές παροχές, χαλαρή δουλειά και ελάχιστους φόρους!
Σε συνθήκες κοινωνικού αυτοματισμού συγκροτήθηκε από το 2010 μέχρι το 2015 η κρίσιμη εκλογική μάζα που με χαρακτηριστικά αγέλης έδωσε την πλειοψηφία της νομοθετικής εξουσίας και την εκτελεστική εξουσία σε ένα μαρξιστικό κόμμα, αγνοώντας (όπως βέβαια και το σύνολο της κοινωνίας μας) όσα δεν διδαχθήκαμε στα σχολεία και στα πανεπιστήμιά μας από το τέλος του εμφυλίου μέχρι και σήμερα.
Την Ιστορία!
Την Ιστορία μας!
Τα απλά!
Τα αναμφισβήτητα!
- Ότι σε όλη τη διάρκεια του 20ου και του 21ου αιώνα, όπου και όταν πήρε στα χέρια της εξουσία η μαρξιστική Αριστερά τη σύνδεσε με ποταμούς αίματος, με ακραία φτώχια και ανυπολόγιστες καταστροφές υλικών πόρων, από τη Ρωσία του Λένιν, μέχρι τη Βενεζουέλα του Μαδούρο.
- Ότι ανεξάρτητα από τις ρίζες της βίας στην ανθρώπινη κοινωνία, οι ρίζες του φασιστικού φαινομένου βρίσκονται στην ουσία της λενινιστικής θεωρίας για την εξελικτική κοινωνική μηχανική που «χρειάζεται» η ανθρώπινη κοινωνία.
- Ότι η Σοβιετική Ένωση του Στάλιν και η Χιτλερική Γερμανία είναι δύο εκδοχές του ολοκληρωτισμού όπου αναγκαστικά οδηγεί το κοινωνικό σύστημα που η μαρξική κοσμοθεώρηση ονόμασε σοσιαλισμό.
- Ότι όλα τα παραπάνω έχουν συμβεί επειδή η ελευθερία του ανθρώπου καταργείται νομοτελειακά εκεί όπου η εξουσία συγκεντρώνεται σε ένα και μοναδικό ενιαίο κέντρο, πράγμα που για την Αριστερά αποτελεί αμετακίνητο στόχο, ένα πολιτικό κέντρο με τη μορφή Κομμουνιστικού Κόμματος.
- Ότι η Αριστερά κατανοεί την ελευθερία όχι ως δυνατότητα του καθενός να επιλέγει τον τρόπο ζωής του, αλλά ως σχέδιο που μία πρωτοπορία φωτισμένη από την μοναδική αλάνθαστη θεωρία του Μαρξισμού-Λενινισμού, θα επιβάλλει δια της βίας στην κοινωνία για το καλό της!
- Ότι αυτή η βία δεν μπορεί να έχει όρια όπως απέδειξαν τα Γκουλάγκ του ταξικού σοσιαλισμού και τα Άουσβιτς του εθνικού σοσιαλισμού.
- Ότι η ιδέα της σοσιαλιστικής ισότητας έχει προξενήσει στην ανθρωπότητα τη μεγαλύτερη αλλοτρίωση από κάθε άλλη, έχει στρεβλώσει ανεπανόρθωτα τον εννοιολογικό χώρο σύλληψης της «ελευθερίας» και έχει απαξιώσει την ίδια τη ροπή που δύσκολα αλλά έλλογα καλλιεργεί η ανθρωπότητα προς το καλό.
- Σε ομιλία του το 1966 για τον σοσιαλισμό ο Τσε Γκεβάρα, ένας επαγγελματίας της επανάστασης έλεγε:
Η βία είναι αναπόφευκτη.
Για να εδραιωθεί ο σοσιαλισμός, πρέπει να κυλήσουν ποτάμια αίματος!
Ο ιμπεριαλιστικός εχθρός πρέπει να νιώθει σαν ένα κυνηγημένο ζώο οπουδήποτε κινείται.
Έτσι θα τον καταστρέψουμε!
Αυτές οι ύαινες είναι κατάλληλες μόνο για εξόντωση.
Πρέπει να κρατήσουμε ζωντανό το μίσος μας και να το φτάσουμε σε παροξυσμό!
Η νίκη του σοσιαλισμού αξίζει και με το παραπάνω εκατομμύρια ατομικά θύματα».
Πριν μερικές ημέρες ο Γιάννης Δραγασάκης, τέως υποψήφιος γενικός γραμματέας του ΚΚΕ και από τους καθοδηγητές της οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε:
«Ο λόγος που απορρίψαμε το ενδεχόμενο συνολικής ρήξης ή μάλλον την παράταση της συνθήκης ρήξης στην οποία βρισκόμαστε δεν ήταν στενά οικονομικός, αλλά ήταν ο κίνδυνος να δημιουργηθεί μια κατάσταση τόσο χαοτική που να μην μπορεί να ελεγχθεί με δημοκρατικά μέσα. Αυτό θα οδηγούσε σε μια πρόωρη απονομιμοποίηση της κυβέρνησης και του Αριστερού εγχειρήματος για ίσως πολλά χρόνια. Αν μια συνολική ρήξη δεν είναι εφικτή πάντα υπάρχει η δυνατότητα για ελεγχόμενες ρήξεις. Δηλαδή ρήξεις που είναι προβλέψιμες οι συνέπειές τους. ‘Άρα μπορώ να προβλέψω τι θα γίνει και να μην παγιδευτώ σε αδιέξοδα. Και τέτοιες ρήξεις κάναμε πολλές».
Εκείνο που συνδέει το αιματηρό μίσος της ομιλίας του κομμουνιστή Γκεβάρα και τον ήπιο τακτικισμό της δήλωσης του κομμουνιστή Δραγασάκη είναι η Ρήξη.
Η συνολική Ρήξη.
Η απόλυτη Ρήξη με το υπάρχον κοινωνικοπολιτικό σύστημα.
Η με κάθε πρόσφορο μέσον ανατροπή του όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν.
Η ελληνική κομμουνιστική αριστερά δεν είναι σήμερα το ΚΚΕ, αυτό είναι ένα εκκλησίασμα πιστών που κάθε τόσο λειτουργείται κλείνοντας το κέντρο της Αθήνας, ένα γραφικό και ακίνδυνο παράρτημα της Ιστορίας της 3ης Διεθνούς είναι.
Κομμουνιστική αριστερά χωρίς επιδίωξη εξουσίας δεν υπάρχει.Εδώ κατέκτησε ήδη ένα σημαντικό μέρος της ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η κομμουνιστική Αριστερά της Ελλάδας.
Πάρτε το χαμπάρι επιτέλους.
Η φιλελεύθερη πολιτική και διανοητική ελίτ μας ποτέ δεν έσκυψε με πραγματικό ενδιαφέρον στους βαθύτερους λόγους που οδήγησαν όλα σχεδόν τα νεότερα, πιο μορφωμένα και πιο κοινωνικοποιημένα στελέχη του ΚΚΕ να αποχωρήσουν από αυτό το 1990. Τα γεγονότα ανάμεσα στο 12ο και το 13ο συνέδριο του ΚΚΕ εντάχθηκαν αβασάνιστα στο ημερολόγιο διασπάσεων της Αριστεράς και έχασαν το ενδιαφέρον τους.
Αν το είχε κάνει θα είχε ίσως αντιληφθεί έγκαιρα ότι οι αποχωρήσαντες, με την κατηγορία που είχαν τότε εκτοξεύσει κατά της ηγεσίας του ΚΚΕ περί γραφειοκρατικού εκφυλισμού, είχαν διαφορές τακτικής και μόνον από τους υπερήλικους «αγράμματους καθηγητές του Μαρξισμού-Λενινισμού» του Περισσού, ότι στην αντίληψή τους, οι «μαρξιστές της Αντίστασης» που δεν κατόρθωσαν στις «ώριμες συνθήκες του εμφυλίου» να αρπάξουν την εξουσία, δεν θα μπορούσαν κατά μείζονα λόγο «να τα καταφέρουν τώρα» σε συνθήκες που καν δεν καταλάβαιναν.
Είχαν δίκιο!
Όλοι οι «ρεβιζιονιστές!» Κοτζιάδες κι Αλαβάνοι και Λαφαζάνηδες και Δραγασάκηδες που αποχώρησαν, επιβιβαζόμενοι οριστικά στο οικογενειακό ΙΧ του «ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ» ήθελαν την εξουσία για τον ίδιο ακριβώς λόγο με τους παλιούς «αγκυλωμένους γραφειοκράτες», εργαλείο ανατροπής του κοινωνικού συστήματος, αφού ο στόχος τους παρέμενε ίδιος μοναδικός κι απαράλλαχτος.
Μαρξιστές ήταν, μαρξιστές είναι μέχρι σήμερα που κυβερνούν.
Μαρξιστές που δεν χρειάζονταν δικτατορίες του προλεταριάτου και συμμαχίες λαού στρατού και εργατιάς αγροτιάς και τέτοια λενινιστικά. Αυτά είναι «γραφειοκρατικές αγκυλώσεις» ξεπερασμένα δόγματα, αφού ο δρόμος για την εξουσία είναι στις Δημοκρατίες ανοικτός στον καθένα (από κομμουνιστές μέχρι νεοναζί), αρκεί να είχαν υπομονή, πράγμα εύκολο αφού η ίδια η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία έχει φροντίσει να κατοχυρώσει Συνταγματικά το δικαίωμά τους να σιτίζονται πλουσιοπάροχα από τους φόρους μας, για να κάνουν…υπομονή!
Η υπομονή των ορφανών του Περισσού ανταμείφθηκε, πρώτη φορά όταν εντός του τότε Συνασπισμού κατανίκησαν την άποψη που ήθελε συμπαράταξη με το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα Σημίτη αρπάζοντας την ηγεσία του ΣΥΝ και δεύτερη φορά όταν η κρίση έφερε στην επιφάνεια όλες τις προκαταλήψεις, τις ιδεοληψίες, την κοινωνική αμορφωσιά, τον φανατισμό και την άγνοια του «μέσου ψηφοφόρου» αρπάζοντας την κυβέρνηση.
Αρπάζοντας την κυβέρνηση φάνηκε ότι εκτός από υπομονή διέθεταν και μέθοδο.
Και αυτή «στις νέες συνθήκες» είναι α) να ελέγξουν τις τράπεζες και τη ροή του χρήματος στην οικονομία β) να εξαφανίσουν το κοινωνικό στρώμα που λειτουργεί εξισορροπητικά στην κοινωνία με εξοντωτική φορολόγηση, γ) να ποδηγετήσουν τα μέσα πληροφόρησης μετατρέποντάς τα σε όργανα προπαγάνδας και δ) ανατρέποντας τη σχέση Νόμου-Δικαιοσύνης της Ανοικτής Κοινωνίας να μετατρέψουν τη Δικαιοσύνη σε ένα τιμωρητικό σφυρί κάθε διαφορετικής άποψης για το Κράτος, τους θεσμούς, τις σχέσεις ιδιοκτησίας, την απόκτηση περιουσίας κλπ.
Στο πλαίασιο αυτής της μεθόδου άρχισαν από την πρώτη μέρα να ερωτοτροπούν με την «…συνολική ρήξη ή την παράταση της συνολικής ρήξης…» όπως ανοικτά πια ομολόγησε ο Δραγασάκης. Δύο ήταν οι λόγοι που έκαναν πίσω αλλά άρρηκτα συνδεδεμένοι: Το ομολογεί και πάλι με πρωτοφανή κυνισμό ό ίδιος: «…ήταν ο κίνδυνος να δημιουργηθεί μια κατάσταση τόσο χαοτική που να μην μπορεί να ελεγχθεί με δημοκρατικά μέσα. Αυτό θα οδηγούσε σε μια πρόωρη απονομιμοποίηση της κυβέρνησης και του Αριστερού εγχειρήματος για ίσως πολλά χρόνια…».
Με άλλα λόγια ήταν έτοιμοι να προχωρήσουν στη δημιουργία χαοτικής κατάστασης αν ήταν σίγουροι ότι θα μπορούσαν να ελέγξουν τις αντιδράσεις χωρίς να κινδυνέψει ο μαρξιστικός κώλος τους, αδιαφορώντας πλήρως για τις δραματικές επιπτώσεις που θα είχε η χαοτική κατάσταση για εκατομμύρια Έλληνες.
Και ενώ στη δήλωση του Δραγασάκη ομολογείται ο πραγματικός κίνδυνος από τη μαρξιστική κυβέρνηση, αντί να ξεσηκωθούν πολιτικά κόμματα, πνευματική ελίτ, νεολαία και επιχειρηματικός κόσμος δεν πετάει κουνούπι.
Γιατί αυτή είναι η μεγαλύτερη καταστροφή που έχουν προξενήσει στην πατρίδα μας: Μαζική κατάθλιψη και ολική παραίτηση υπό την πίεση του ζοφερού παρόντος που συνειδητά συντηρούν και του φόβου ενός αβέβαιου μέλλοντος που συνειδητά αφήνουν να αιωρείται, για το οποίο φυσικά φταίνε, ο καπιταλισμός, το ΔΝΤ και… οι Σαμαροβενιζέλοι!
Τα βήματά τους είναι προσεκτικά σχεδιασμένα:
- Καταστρέφουν με κάθε τρόπο τη δημιουργία Κεφαλαίου, εμποδίζουν τη συσσώρευσή του, απαραίτητη προϋπόθεση για τη διατήρηση του δυτικού τρόπου ζωής μας.
- Αποθαρρύνουν ξένες επενδύσεις συντηρώντας την αβεβαιότητα και αυξάνοντας το country risk.
- Σπρώχνουν το τραπεζικό σύστημα σε όλο και μεγαλύτερη απαξίωση.
- Εξοντώνουν χρηματοοικονομικά και περιουσιακά όλον τον ιδιωτικό τομέα (ιδιαίτερα με τον συμπληρωματικό ΕΝΦΙΑ) και με έμφαση στην μικρομεσαία επιχείρηση που στη χώρα μας είναι η ραχοκοκαλιά της οικονομίας.
- Με πιέσεις, μέχρι και ανοικτή τρομοκράτηση του δικαστικού σώματος επιχειρούν από την πρώτη μέρα που κυβερνούν να αλώσουν τη Δικαιοσύνη, να κατακτήσουν (όπως τους αρέσει να λένε στη γλώσσα τους) ένα ακόμα «μετερίζι της αστικής δημοκρατίας»!
- Επιχειρούν καθημερινά να ελέγξουν κοινωνικά δίκτυα, τηλεοπτικούς σταθμούς, εφημερίδες, περιοδικά και δημοσιογράφους με πραξικοπηματικές μεθόδους, ακόμα και με ανοικτή τρομοκράτηση, μηνύσεις, απειλές, συκοφαντίες κλπ.
- Με ευθύνη του ίδιου του Τσίπρα έχει συσταθεί στα υπόγεια του Μαξίμου ένας γκαιμπελικής έμπνευσης μηχανισμός προβοκάτσιας, λασπολογίας, δολοφονίας προσωπικοτήτων και τρομοκράτησης πολιτικών τους αντιπάλων.
Νόμιμα, κοινοβουλευτικά και …δημοκρατικά!
Αν τα καταφέρουν ο Δραγασάκης θα προχωρήσει άφοβα στην οριστική ρήξη γιατί θα μπορούν (τότε) να ελέγξουν τις χαοτικές συνέπειες χωρίς να φοβούνται τις αντιδράσεις και τότε θα ξανακαταλάβουμε(!) που έχουν γραμμένη τη Νομιμότητα, τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία οι κομμουνιστές.
Και τότε πια το ΔΣ της ΟΛΜΕ δεν θα περιορίζεται στην ανακοίνωση ότι
Θα επιβάλλει κυρώσεις σε όσους δεν συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις.
Γι αυτό πάψτε να υποτιμάτε το κομμουνιστικό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ και τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει για τη χώρα μας. Αναίμακτο εμφύλιο έχουν αρχίσει, εκτός αν τους ξεφύγει η κατάσταση και χρειαστούν «μη δημοκρατικά μέσα», αντίστοιχα με το σχέδιο «Λίμνες» και τον βομβαρδισμό της Θεσσαλονίκης από τον ΕΛΑΣ, κατά τον αιματηρό εμφύλιο που εξαπέλυσε η «πρώτη φορά κομμουνιστική Αριστερά».
Αλλά αυτά δεν περιλαμβάνονται φυσικά ούτε στην Ιστορία που ο Τσίπρας ζητά από τους μαθητές να διαβάσουν, ούτε καν στην επίσημη Ιστορία που διδάχθηκαν δάσκαλοι και καθηγητές που διδάσκουν σήμερα τα παιδιά και τα εγγόνια μας.
Ο Φιλελευθερισμός δεν είναι ούτε κόμμα, ούτε κίνημα, ούτε ιδιότητα. Γνώση είναι που αν δεν ξεκινήσει να διδάσκεται στο σχολείο δεν μπορεί να γίνει πείρα που την επιβεβαιώνει στη δουλειά, στην οικογένεια και στην κοινωνία.
Καταλάβετέ το επιτέλους. Ζούμε τη «δεύτερη φορά Αριστερά» κινδυνεύοντας να χάσουμε όσα δημιουργήσαμε γλυτώνοντας από την «πρώτη φορά Αριστερά».