Στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν σχεδόν «ξεχάσει» τις εκλογές. Αριστεροί είναι αλλά όχι τόσο ανόητοι να μην αντιλαμβάνονται ότι τα γιαούρτια, τα γιούχα… και τα ξεφωνητά που εισπράττουν, όπου εμφανίζονται και όταν μοιράζουν ελεημοσύνες και χαρτζιλίκια, δεν θα ανατραπούν μέχρι τις εκλογές.
Στην Κουμουνδούρου και στο Μαξίμου, οι συγκεκριμένοι 2-3 που επιμένουν στον αρχηγό Τσίπρα και σε εκλογές τον Οκτώβριο του 2019, δεν είναι δυνατόν να ψάχνονται για νίκη.
Δεν έχει κανένα νόημα.
Φαίνεται από τις επιλογές τους. Από την (εμφανώς σκόπιμη) αδράνειά τους σε κάθε ζήτημα που έχει να κάνει με τα δικαιώματα του πολίτη. Αυτά που σέβονται όλες οι πολιτισμένες χώρες.
Και ας ξεκινήσουμε από τα δικαιώματα στην Παιδεία και στην προστασία. Στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και σε κάποιο μέγεθος στην Πάτρα, ο πολίτης δεν έχει δικαίωμα να κυκλοφορεί όποτε θέλει, όπου θέλει και τις ώρες που θέλει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εξυπηρετείται απόλυτα από την κατάσταση αυτή γιατί οι πολίτες των μεγάλων Κέντρων μαθαίνουν να μην αντιδρούν στη βούληση του καθεστώτος. Δεν έχει καμία σημασία αν το καθεστώς είναι τραμπούκοι, τρομοκράτες, δολοφόνοι και αλήτες.
Σημασία έχει πώς τους αποδέχεται η εξουσία. Πως θα πειράξει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτούς που θα χρησιμοποιήσει για να επανέλθει στην εξουσία με τους πολίτες συνηθισμένους και υποταγμένους σε καθεστωτικό περιβάλλον. Γιατί την κατάσταση αυτή θα την προστατέψει μετά μανίας ο ΣΥΡΙΖΑ ως μεταπολίτευση.
Τα ίδια και στην Παιδεία. Πώς να ξηλώσει την ανομία και να φέρει ιδιωτικά πανεπιστήμια όταν οι σημερινοί τεκέδες θα στηρίξουν το καθεστώς, που θα λειτουργήσει ευκολότερα αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιστρέψει στις μεθεπόμενες εκλογές ως αριστερός σωτήρας…
Πάμε τώρα στο δικαίωμα του πολίτη στη δουλειά. Οι ίδιοι στον ΣΥΡΙΖΑ (Πιτσιόρλας, Χουλιαράκης) συμφωνούν για επενδυτικό σοκ 50 δισ. ευρώ στη χειρότερη περίπτωση και 100-150 δισ. στην καλύτερη προκειμένου η έξοδος από τα μνημόνια να γίνει αισθητή.
Οι 700.000 θέσεις εργασίας που χάθηκαν από τον ευρύτερο χώρο της παραγωγής δεν θα καλυφθούν με κανένα άλλο τρόπο. Ο τουρισμός είναι αδύνατον να αναλάβει τον ρόλο της ατμομηχανής που έπαιξε 2-3 φορές η βιομηχανία και η βιοτεχνία μέχρι και το 1980.
Τι κάνουν όμως; Για τις ιδιωτικές επενδύσεις απολύτως τίποτε. Πασπατεύουν (με σκοπό να τις θάψουν) και αυτές που είναι ήδη σε μια κινητικότητα.
Στο Ελληνικό θάβουν όσο πιο βαθιά γίνεται ό,τι διευκολύνει την ολοκλήρωσή του. Στις Σκουριές οδηγούνται στα δικαστήρια γνωρίζοντας ότι θα απαιτηθούν αποζημιώσεις 700.000.000 ευρώ. Στη ναυπηγική ζώνη της Ελευσίνας αγνοούν επιδεικτικά τα ενδιαφέροντα της Cosco.
Οι κινήσεις τους δεν είναι τυχαίες. Όταν οι συγκεκριμένες επενδύσεις περάσουν στα χέρια της νέας κυβέρνησης θα αρχίσει ο πόλεμος.
Τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα θυμηθεί πάλι τα ενάντια στο κεφάλαιο και στην ολιγαρχία. Θα ξαναγυρίσει στους δρόμους.
Και ας δούμε τώρα τι προσφέρει στον πολίτη.
Προσφέρει τη δυνατότητα να γίνει πελάτης του κόμματος, ανοίγοντας του παράθυρα στο κράτος με διορισμούς 20.000 (άλλοι τόσοι θα διορισθούν μέχρι να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ) μετακλητών και δήθεν κάλυψης αναγκών μέσα από πάσης φύσεως συμβάσεις (5-8 μήνες με 450 ευρώ στην τσέπη…) και ευγνωμοσύνη στον πατερούλη-Τσίπρα.
Και ας είναι ο Τσίπρας αυτός που τους έριξε στη φτώχεια.
Όσοι δεν διορίζονται οδηγούνται στην καθεστωτική αντίληψη των πάσης φύσεως επιδομάτων και τους επιδοματούχους που (προφανώς έτσι σκέπτονται) θα ανοίξει ευκολότερα και τους δρόμους να αποδεχθούν οι πολίτες το «κομμουνιστικό κουπόνι» αν η Ελλάδα επανέλθει στην αριστερά του Τσίπρα για σωτηρία (έτσι φαντάζονται) από ενδεχόμενα νέα μνημόνια.
Την «φιλοσοφία» όμως αυτή την αποδίδει άριστα ο πάντα μελετημένος σχολιαστής «marizon» στο χθεσινό μας σημείωμα.
Απολαύστε τον «…μιλάμε για «επιδόματα» όταν αυτά αφορούν μερικές χιλιάδες άτυχους αναξιοπαθούντες που χρήζουν ειδικής κρατικής μέριμνας.
Όταν μιλάμε για 1,3-1,5 εκατ. κεφάλια (κάμποσα εκ των οποίων είναι αραγμένα στον καναπέ τους ή απλώς λαθρομετανάστες και γύφτοι χωρίς ακίνητη περιουσία) ο σωστός όρος είναι «κουπόνια».
Σε ζωή με κουπόνια φτάνουμε πλέον, όπως στην Ελλάδα της κατοχής ή στις κομμουνιστικές χώρες του παρελθόντος.
Ζωή με κουπόνια. Αυτή είναι η πραγματικότητα της νέας Ελλάδας περίπου 200 χρόνια μετά την «απελευθέρωσή» της.
Αυτό είναι και το μίζερο μέλλον των νέων ανθρώπων της.»
Του Γιώργου Κράλογλου
capital.gr
