Κι αφού συμφωνούμε, ως προς τον εκατέρωθεν εντυπωσιασμό, σας έχουμε μία πρόταση: Πάρτε τον Αλέξη μαζί σας!
Όταν θα μας κουνάτε μαντήλι κλείστε δύο θέσεις στο αεροπλάνο και για το ζεύγος. Ή νοικιάστε ένα σκάφος και πάρτε μαζί σας όλη την κυβέρνηση.
Είναι τέτοιος ο ενθουσιασμός του Αμερικανού πρέσβη με τον Alexis, τόσο μεγάλος ο έρωτας που τρέφει για το πρόσωπο του Έλληνα πολιτικού, που δεν θα μας εξέπληττε αν χτες έκανε μία δήλωση συμπαράστασης στην κυβέρνηση, έτσι για να πέσει στα μαλακά το φιάσκο του Ριχάρδου. Στο κάτω – κάτω της γραφής, αν δεν συμπαρασταθεί κάποιος στον φίλο του στις δύσκολες ώρες, πότε άλλοτε θα το κάνει;
Κύριε πρέσβη. Δεν θα βρείτε πιο πιστούς φίλους της Αμερικής απ’ ό,τι στους κύκλους των νεοφιλελεύθερων.
Ήξερα στα παλιά χρόνια σκληροπυρηνικούς κομμουνιστές που αγόραζαν από άποψη Moskvitch. Οι πιο light αγόραζαν Lada. Και οι αναθεωρητές Yugo.
Σήμερα οι κομμουνιστές αγοράζουν Mercedes. Γερμανικά προϊόντα. Πρώτα αγόραζαν ρώσικα και τώρα γερμανικά! Ενώ εμείς οι φιλελέδες παραμένουμε πιστοί στην μητρόπολη του καπιταλισμού!
Κι αν δεν με πιστεύετε, ένα πράσινο Stratus της Chrysler βρίσκεται στο γκαράζ του σπιτιού μου, δείγμα πίστης στους αρχέγονους δεσμούς που δένει το φιλελεύθερο κίνημα με το αμερικανικό όνειρο της Ελευθερίας. Για να καταλάβετε, η αγορά αμερικανικού αυτοκινήτου τείνει να γίνει απαραίτητη προϋπόθεση για να δεχτούμε κάποιον σε μία από τις γνωστές λέσχες των ανάλγητων που διατηρούμε.
Βέβαια! Είναι κάτι σαν τοτέμ. Η αμερικανιά. Κι άλλος που δεν μπορεί να αγοράσει αυτοκίνητο έρχεται στις συγκεντρώσεις μας με μπλουζάκι που λέει «I love New York». Τέτοιο πάθος. Διότι το ανατολικό μπλοκ μπορεί να έπεσε και οι κομμουνιστές να έχασαν τη σταθερά τους, αλλά το άγαλμα της Ελευθερίας είναι ακόμη στην θέση του. Ή δεν είναι έτσι;
Καταλαβαίνουμε ότι o κ. πρέσβης στηρίζει αυτή την κυβέρνηση επειδή τους κάνει τις δύσκολες δουλειές.
Όπως το «Μακεδονικό». Ναι, αυτός είναι πράγματι ένας σοβαρός λόγος για να στηρίξει Τσίπρα.
Αν κι αυτό που εντυπωσιάζει δεν είναι το γεγονός ότι στηρίζει την ελληνική κυβέρνηση στις επιλογές της (αλίμονο), αλλά ο φανατισμός με τον οποίον το κάνει. Το ιδιαίτερο του πράγματος.
Η χρήση των λέξεων, η ταχύτητα αντίδρασής του, ακόμη και σε θέματα που έχουν επικοινωνιακή αξία και μόνο για τον κ. Τσίπρα. Όπως για παράδειγμα η… «διάψευση» της οπτικής που είχε η Wall Street Journal στο deal Μαρινάκη – Ρος.
Ο κ. πρέσβης θα πρέπει να έχει ακούσει όσο βρίσκεται στην Ελλάδα το εξής:
Ένα σπιτικό δεν το διαλύει η παράνομη σχέση, αλλά η σύζυγος! Καλή η εξωσυζυγική σχέση, αλλά δεν πρέπει ο σύζυγος να παραμελεί την σύζυγο! Αλλιώς ακολουθεί διαζύγιο.
Και τα διαζύγια είναι μία δύσκολη υπόθεση στην Ελλάδα, ακριβώς λόγω του μεσογειακού μας ταπεραμέντου!
Θανάσης Μαυρίδης