“Αναφερόμενος στις επιλογές της κυβέρνησης το καλοκαίρι του 2015, ο κ. Δραγασάκης πριν από λίγες μέρες είπε:
“…ο λόγος που απορρίψαμε το ενδεχόμενο συνολικής ρήξης ή μάλλον την παράταση της συνθήκης ρήξης στην οποία βρισκόμαστε δεν ήταν στενά οικονομικός, αλλά ήταν ο κίνδυνος να δημιουργηθεί μια κατάσταση τόσο χαοτική που να μην μπορεί να ελεγχθεί με δημοκρατικά μέσα.
Αυτό θα οδηγούσε σε μια πρόωρη απονομιμοποίηση της κυβέρνησης και του αριστερού εγχειρήματος και μάλιστα ίσως και για πολλά χρόνια.
Αν μια συνολική ρήξη δεν είναι εφικτή, πάντα υπάρχει η δυνατότητα για ελεγχόμενες ρήξεις.
Δηλαδή ρήξεις που είναι προβλέψιμες οι συνέπειές τους.
Άρα μπορώ να προβλέψω τι θα γίνει και να μην παγιδευτώ σε αδιέξοδα. Και τέτοιες ρήξεις κάναμε πολλές”.
Μιλάμε για την εποχή που οι διάφορες φράξιες της κυβέρνησης σχεδίαζαν καταλήψεις στο νομισματοκοπείο και στελέχη της κυβέρνησης έψαχναν δεξιά και αριστερά εκτυπωτήρια για τη νέα δραχμή.
Η περιπέτεια του 2015 ανήκει πλέον στο παρελθόν. Το κόστος όμως θα μας συνοδεύει για δεκαετίες.
Προς το παρόν μέρος του λογαριασμού έχουν λάβει κυρίως οι τράπεζες και η ελληνική οικονομία που “φυτοζωεί”.
Οι πρώτες κινούνται σαν “ζόμπι” με μηδενισμένα κοντέρ και η οικονομία μετά από δέκα χρόνια ύφεσης και απώλεια του 25% του ΑΕΠ χαροπαλεύει με φθισικούς ρυθμούς ανάπτυξης 1-2%, γεγονός που υποδηλώνει απόκλιση όταν ο μέσος όρος της Ευρώπης έτρεξε το 2017 με 2,5%.
Όσοι παρακολούθησαν από κοντά την περιπέτεια του πρώτου εξαμήνου του 2015 αντελήφθησαν πως η χώρα πέρασε “ξυστά” από κάποια προσπάθεια πολιτειακής ανατροπής.
Η στήλη βέβαια είχε αναλύσει από νωρίς γιατί οποιαδήποτε προσπάθεια πολιτειακής εκτροπής και αλλαγής του γεωπολιτικού προσανατολισμού της χώρας το πιθανότερο θα ήταν να αποτύχει.
Τούτο θα συνέβαινε γιατί:
Η εξαθλίωση θα ήταν τέτοια (άδεια ράφια και άδεια βενζινάδικα εκτός από άδειες τράπεζες) που και οι ίδιοι οι υποστηρικτές του αντιμνημονιακού μετώπου θα πρωταγωνιστούσαν στην εκδίωξη και τιμωρία των φερέλπιδων τυράννων.
Επιπλέον ο πολιτικός “αχταρμάς” των καφενόβιων αριστεριστών και ακροδεξιών της μεταπολίτευσης που συνέθεσαν την κυβερνητική “τερατογένεση” δεν ήταν σε θέση ούτε να δέσει τα κορδόνια των ακριβών αμερικάνικων αθλητικών παπουτσιών του, όχι να συντονίσει εκτροπή του πολιτεύματος.
Εναλλακτικές δυνάμεις προστάτες όπως η Ρωσία και η Κίνα θα αρνούνταν να διαταράξουν τις πολιτικές και οικονομικές σχέσεις με την Ε.Ε. των 500 εκατ. για χάρη μιας χώρας του μεγέθους της Ελλάδας.
Η Ελλάδα έχει αξία για τη Δύση στον βαθμό που εξασφαλίζει την ελεύθερη πρόσβαση στη διώρυγα του Σουέζ και μέσω των αεροδρομίων της Κρήτης την εποπτεία της Β. Αφρικής και της Μέσης Ανατολής. Για τους άλλους έχει αξία σαν μέλος της Ευρωζώνης, της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ.
Η Ελλάδα πέρασε στο “Δυτικό Στρατόπεδο” και τυπικά με τη νίκη των όπλων του εθνικού στρατού υπό την ομπρέλα των συμμάχων επί των όπλων της ανταρσίας των κομμουνιστών που είχαν τη στήριξη ανατολικών καθεστώτων.
Στην ιστορία συνήθως ό,τι κερδίζεται με όπλα μπορεί να χαθεί πάλι μόνο με όπλα.
Τα δυτικά κέντρα ισχύος ήταν απίθανο λοιπόν να αφήσουν κάποιους ευκαιριακούς ενοίκους του Μαξίμου να πάρουν αποφάσεις στρατηγικής σημασίας για το μέλλον της χώρας.
Προφανώς, κάποια στιγμή οι κυβερνώντες έλαβαν τις προειδοποιήσεις και ακαριαία έπαψαν να αναζητούν νέους προστάτες έχοντας βγάλει τη χώρα σε λοταρία.
Τα επιχειρήματα φαίνεται πως ήταν τόσο “πειστικά” που ο κ. Τσίπρας από διαπρύσιος επικριτής Αμερικανών, Ευρωπαίων, Ισραηλινών κλπ, ως άλλος Σαούλ, έχει εξελιχθεί στον πλέον πειθήνιο διεκπεραιωτή των επιθυμιών τους πριν καν αυτές διατυπωθούν.
Μπροστά του ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που έβγαλε τη χώρα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και ο Κώστας Καραμανλής που “ψαχνόταν” με τη Ρωσία μοιάζουν αντιμπεριαλιστές και αντιαμερικανοί επαναστάτες του βεληνεκούς του Χο Τσι Μινχ.
Το 2015 λοιπόν, εν αντιθέσει με την Άνοιξη του 1946 η ελληνική αριστερά προτίμησε την ασφάλεια της καπιταλιστικής θαλπωρής και προστασίας στην αγκαλιά της Δύσης. Η ήττα της αυτή τη φορά δεν θα συνοδεύεται από τη μεταπολεμική και μεταπολιτευτική αγιοποίηση και ηρωοποίηση.
Το ’49 η ελληνική αριστερά ηττήθηκε στα όπλα αλλά όχι στην ιδεολογία. Το 2015 ηττήθηκε στην ιδεολογική και ηθική της υπόσταση.
Μοιάζει πλέον βέβαιο πως για τα επόμενα 50 χρόνια, όπως και με τα προηγούμενα 50 οι Έλληνες αριστεροί διανοούμενοι θα ψυχαναλύονται αναλύοντας τι πήγε λάθος και διαψεύστηκαν οι προσδοκίες πως ο “γάιδαρος πετάει”…
Αυτά περί της “επανάστασης” του 2015…
Υ.Γ.: Όλες οι εκτροπές και τα πραξικοπήματα είθισται από τους υπαιτίους να ονομάζονται επαναστάσεις…
Του Κώστα Στούπα
capital.gr