Θεωρητικά θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς πως η δήθεν “ωριμότητα” που δείχνει η κυβέρνηση, με εγκατάλειψη της αριστεράς τύπου Μαδούρου και τη στροφή της σε πολιτική δύναμη στήριξης της ευρωπαϊκής ιδέας και του ευρώ εκφράζει επιδιώξεις και πιστεύω της επιχειρηματικής κοινότητας και των επενδυτών που παρακολουθούν τις εξελίξεις.
Δυστυχώς, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.
Η γελοιότητα της κυβερνητικής παράταξης με την αντιπολίτευση να παρακολουθεί, στην πράξη, τον κατήφορο της ασυναρτησίας της αναστρέφει και την περιορισμένη αισιοδοξία, εκείνων που σχεδιάζουν δράσεις για το σήμερα στην Ελλάδα, χωρίς να προσβλέπουν σε μακροπρόθεσμη προοπτική.
Η άποψη πως κυριαρχούν οι άνευ αξίας αντιγραφές άλλων περιόδων κατά τη μεταπολίτευση βρίσκεται στο κέντρο των παρατηρήσεων και του σχολιασμού, της αγοράς, για τις πολιτικές εξελίξεις που συμβαίνουν ή προδιαγράφονται, για το επόμενο 5μηνο ή και 10μηνο μέχρι τις εκλογές.
Σχολιάζουν συγκεκριμένα πως κάποιες αντιγραφές σε μέτρα και αναπτυξιακές δήθεν διευκολύνσεις των επιχειρήσεων παρουσιάζονται μεν με ρεαλιστική αντίληψη των προβλημάτων αλλά (όπως απέδειξε η μεταπολιτευτική ιστορία) πρόκειται για μέτρα τα οποία ανατρέπονται, στην εφαρμογή τους, από τον κυβερνητικό μηχανισμό που ουδέποτε ταυτίζεται προς την κυβερνητική βούληση. Ασκεί προσωπική πολιτική την οποία και επιβάλλει.
Έτσι ακριβώς, με αρνητισμό ως προς την ουσία, αντιμετωπίζουν οι επιχειρήσεις όλα όσα δεσμεύονται να κάνουν πράξη η κυβέρνηση (μέχρι τις εκλογές), ο ΣΥΡΙΖΑ ως μεταλλαγμένο κόμμα της κεντροαριστεράς και η αντιπολίτευση.
Ο αρνητισμός όμως αυτός δεν διακρίνεται μόνο στα συναισθήματα.
Αποτελεί στοιχείο του μίγματος της επιχειρηματικής τακτικής και των αποφάσεών της για την τύχη των επιχειρήσεών τους στα επόμενα χρόνια. Και απόσταγμα όλων αυτών των διεργασιών είναι να κυριαρχούν αποφάσεις για φυγή, για αλλαγή έδρας ή και για πώληση των εγκαταστάσεων σε επιχειρηματικούς ομίλους που σκέπτονται να αξιοποιήσουν τουριστικά τη σημερινή θέση κολοσσών της βιομηχανίας και ιδιαίτερα της ανενεργούς βαριάς βιομηχανικής παραγωγής.
Μέσα στο κλίμα και στο περιβάλλον αυτό όπου (για μια ακόμη φορά στα 45 χρόνια της μεταπολίτευσης) κυρίαρχο στοιχείο είναι η φυγή, κάθε προσπάθεια φορέων των επιχειρήσεων να συντηρήσουν θετικό κλίμα στην οικονομία πέφτει στο κενό. Το ανατρέπουν οι πολιτικές αντιπαραθέσεις και οι αντιφάσεις της κυβέρνησης για το σήμερα και το αύριο στην οικονομία.
Για παράδειγμα, από προχθές μόνο σαν ανέκδοτο κυκλοφορεί ο “αφορισμός” του Αλέξη Τσίπρα στο Grexit και μόνο ως ερέθισμα για αυτοσχέδια πειράγματα… η προτροπή του (στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ) να βαδίσουμε από την Ελλάδα του Grexit στην Ελλάδα του Grinvest…
Αλατοπίπερο (στη σούπα σύγχυσης που βράζει στην οικονομία) ήταν και οι εξηγήσεις του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Γιάννη Δραγασάκη για τις επιλογές του πρωθυπουργού στην ανατροπή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος.
Οι δε πομπώδεις αναφορές στην οικονομία, το μέλλον της και την ελκυστικότητα που παρουσιάζει και θα παρουσιάσει στις επενδύσεις, τόσο από τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα όσο και από θεσμικά υπόχρεους παράγοντες της οικονομίας, πέρασαν χωρίς ανάγνωση… από την αγορά. Χωρίς συνέχεια και παραπέρα διάλογο…
Χαρακτηρίστηκαν κενό γράμμα.
Η προσοχή της αγοράς είναι εστιασμένη στις πολιτικές εξελίξεις, στον διαφαινόμενο πολυκομματισμό, στον πολιτικό κατακερματισμό θέσεων και ιδεολογιών που πριονίζουν τις βάσεις της πολιτικής σταθερότητας στην Ελλάδα, ενώ ταυτόχρονα αναβαθμίζουν την παρεμβατικότητα του κράτους και των υπηρεσιών του στην οικονομία με αυθαιρεσίες στην ερμηνεία νόμων και πραγματικών πολιτικών στόχων.
Η επιχειρηματικά αγορά που (αναγκαστικά) θα επιμείνει και θα υπομείνει τα όσα συμβούν μέσα στο 2019, με το χάος που θα προκαλέσει η πολιτική αντιπαράθεση, δεν κρύβει τον φόβο πως οι κρατικοί μηχανισμοί τόσο στον τομέα της φορολόγησης όσο και σε εκείνον της υποτιθέμενης πολιτικής κινήτρων θα αυθαιρετούν, εφαρμόζοντας τακτικές αστυνομικής “λογικής” στην είσπραξη φόρων και οφειλών ειδικά πάνω στα 6.500.000 κατασχετήρια και τους πλειστηριασμούς με αποτέλεσμα τον πανικό και την αγανάκτηση.
Πάνω σε αυτά τα δεδομένα, επίκεντρο των οποίων είναι ο φόβος για την υπερβάλλουσα τακτική των κρατικών μηχανισμών στην οικονομία (καθώς η πολιτική σκηνή θα σφάζεται και θα τεμαχίζεται στον προεκλογικό ανταγωνισμό) συντίθεται μια αρνητικότατη ψυχολογία στην ιδιωτική οικονομία με ό,τι σημαίνει αυτό για εξελίξεις τραγωδίας στη χώρα.
Όλα τα άλλα, των στατιστικών απεικονίσεων με τις θετικές προοπτικές, λέγονται για να λεχθούν… προκειμένου κάποιοι παράγοντες να γίνουν ευχάριστοι, χρήσιμοι, και πρακτικοί…
Του Γιώργου Κράλογλου
capital.gr