Ο Πρωθυπουργός ελπίζει ότι τις προσεχείς ημέρες θα έχει ένα μεγάλο όνομα για να μας δώσει ως υποψήφιο του ΣΥΡΙΖΑ για τον Δήμο Αθηναίων.
Είναι, αλήθεια, η Κατερίνα Νοτοπούλου το καλύτερο πρόσωπο που μπορεί να βρει ο ΣΥΡΙΖΑ για να δώσει μία αξιοπρεπή μάχη στη Θεσσαλονίκη;
Όχι. Αλλά είναι το μοναδικό.
Ενδεχομένως να μην πάει και άπατη, ειδικά αν πέσει όλο το κόμμα επάνω της ή πει καμιά κουβέντα ο Μπουτάρης. Ωστόσο αυτή τη στιγμή, η Νοτοπούλου αποτελεί ομολογία ήττας.
Αντίστοιχα και στον Πειραιά, με την επιλογή του Νίκου Μπελαβίλα.
Κάποιος έπρεπε να βρεθεί και απλώς βρέθηκε.
Ευτυχώς άλλαξε και το όνομα του συνδυασμού που δεν λέγεται «Λιμάνι της αγωνίας», από την εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε το «ξεπούλημα» στην COSCO.
Τώρα όμως που ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε το λιμάνι στην COSCO, το όνομα του συνδυασμού θα θύμιζε και το μέγεθος της ασυνέπειας. Μία χαριτωμένη κατάσταση που θα βιώσει με θλίψη ο κ. Μπελαβίλας.
Στην αρχή ακούσαμε για ένα πρόσωπο που δεν ξέρει να χάνει. Μετά όμως χάθηκε το ίδιο το πρόσωπο. Τώρα ακούμε πάλι τα ίδια και για τη διαπραγμάτευση του Πρωθυπουργού.
Ωστόσο η εικόνα ενός Πρωθυπουργού που κάνει ψηστήρι σε υποψηφίους, μόνο αυτοπεποίθηση δεν εκπέμπει.
Και το πολιτικό που μας δείχνει ότι, πράγματι, ο Πρωθυπουργός δεν μπορεί να υποσχεθεί σε κανένα προβεβλημένο στέλεχος ότι οι εθνικές εκλογές δεν θα διεξαχθούν μαζί με τις αυτοδιοικητικές.
Τώρα όμως, οι προσωπικές στρατηγικές επιβάλλονται ακόμα και επί των προσχημάτων.
