Το ίδιο καθεστώς φορολόγησης υπήρχε και στην οθωμανική επαρχία που ήταν τότε η Ελλάδα, όπου ο σουλτάνος καθόριζε πώς θα ήθελε να μαζέψει ως φόρους για τις ανάγκες του, και κατόπιν ο μεγάλος Βεζύρης μοίραζε το ποσόν αυτό στις επαρχίες επαυξημένο με τα κόστη συλλογής, τα μερίδια των κατά τόπους υπαλλήλων της οθωμανικής αυτοκρατορίας, τις απώλειες από το κλέψιμο στο δρόμο προς το θησαυροφυλάκιο κλπ κλπ.
Αντίστοιχα, ο μύθος του Ρομπέν των δασών περιγράφει την κατάσταση στην Αγγλία, όπου ο σερίφης ήταν επιφορτισμένος με τη συλλογή του κεφαλικού φόρου από τους υπηκόους.
Φυσικά υπήρχε και η πρόβλεψη των commons δηλαδή των κοινόχρηστων γαιών που ήταν κυρίως δάση στα οποία οι ρακένδυτοι και απόλυτα φτωχοί και χωρίς δικαίωμα ιδιοκτησίας υπήκοοι μπορούσαν να κυνηγήσουν κανένα λαγό, να μαζέψουν κανένα καυσόξυλο και να συλλέξουν κανένα φρούτο του δάσους και κανένα βολβό για να βράσουν και να φάνε. Φυσικά τα ελάφια ήσαν ιδιοκτησία του Στέμματος και απαγορευόταν το κυνήγι τους.
Η φτώχεια ήταν εξασφαλισμένη για όλους όσους δεν έφευγαν στα λιγοστά καράβια να γίνουν έμποροι, ναύτες ή πειρατές.
Με τη βιομηχανική επανάσταση και τον εκδημοκρατισμό οι άνθρωποι απέκτησαν περιουσιακά και απαίτησαν οι φόροι τους να έχουν ανταπόδοση.
Η αμερικανική επανάσταση βασίστηκε στο σύνθημα “no taxation without representation” δηλαδή “όχι φορολόγηση χωρίς εκπροσώπηση” και ανέθεσαν στους εκλεγμένους τους να αποφασίζουν το ύψος και την ανταπόδοση των φόρων.
Και κάπως έτσι καταλήξαμε στο σημερινό σύστημα φορολόγησης με συγκεκριμένο ανταποδοτικό χαρακτήρα. Ώσπου εφευρέθηκε το σύστημα αναδιανομής και έκτοτε ξεκίνησε μια κούρσα επικράτησης όσων έτρωγαν από τους φόρους που πλήρωναν οι υπόλοιποι.
Ο Τζορτζ Όργουελ είχε πει “Μία κυβέρνηση που φορολογεί τον Πέτρο για να πληρώσει τον Παύλο, μπορεί πάντοτε να υπολογίζει στην ψήφο του Παύλου!”.
Με άλλα λόγια,
- εκείνοι οι οποίοι σιτίζονται από τους φόρους θα ψηφίζουν εκείνους που βάζουν υψηλούς φόρους,
- ενώ εκείνοι οι οποίοι πληρώνουν τους φόρους θα ψηφίζουν εκείνους που βάζουν χαμηλούς φόρους.
Το πρόβλημα για εκείνους που πληρώνουν δημιουργείται όταν αυτοί που πληρώνονται με τους φόρους τους είναι περισσότεροι από εκείνους που πληρώνουν.
Αυτή είναι η κατάσταση της Ελλάδας σήμερα όπου
- από τους φόρους πληρώνονται 3 εκατομμύρια συνταξιούχοι και 1 εκατομμύριο δημόσιοι υπάλληλοι και κρατικοδίαιτοι,
- ενώ εργάζονται για την πληρωμή των φόρων λιγότεροι από 3 εκατομμύρια άνθρωποι.
Μη ξεχνάμε ότι οι φόροι ενός που πληρώνεται από το κρατικό ταμείο είναι απλά έκπτωση στις αμοιβές του και δεν αυξάνουν διόλου το χρήμα μέσα στο ταμείο.
Στην Ελλάδα το 2017 ο μέσος μισθός μειώθηκε κατά 3,5% όταν η μισθοδοσία του δημοσίου αυξήθηκε κατά €2 δισ. ετησίως από τη σημερινή κυβέρνηση, δηλαδή η μείωση στον ιδιωτικό τομέα είναι σημαντικά μεγαλύτερη από το 3,5%.
Είμαστε πλέον στην 5η θέση του Ο.Ο.Σ.Α παγκοσμίως στο ύψος της φορολόγησης, και ξεκάθαρα υψηλότερα από τους βαλκανικούς γείτονες μας.
Αν όμως οι φόροι είχαν κάποια ανταποδοτικότητα στον φορολογούμενο θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είναι δίκαιοι. Όμως δεν έχουν.
Οι φόροι μπαίνουν απλά για να πληρώνονται όσοι είχαν την προνοητικότητα να τρουπώσουν στο δημόσιο και να καααααθονται.
Φυσικά και κάποιοι εργάζονται και παράγουν έργο αλλά δυστυχώς αυτοί είναι η μειοψηφία.
Μπείτε σε κάποιο δήμο ή περιφέρεια και δείτε ποιοι και πόσοι είναι εκείνοι που παράγουν έργο χρήσιμο προς τον φορολογούμενο και πόσοι απλά γυρνάνε τα γρανάζια της άχρηστης γραφειοκρατίας.
Από την άλλη, αν κανένας φορολογούμενος τολμήσει να μην πληρώσει τον φόρο που του έχει καταλογιστεί ακολουθούν καταιγιστικά εισπρακτικά μέτρα όπως οι 6 εκατομμύρια κατασχέσεις λογαριασμών και ακινήτων από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τα τελευταία 3 χρόνια.
Οι φόροι που πληρώνουν οι Έλληνες φορολογούμενοι δεν έχουν πλέον ουσιαστική ανταπόδοση παρά μόνο καλύπτουν τις αμοιβές και τις δαπάνες των κρατικοδίαιτων προκειμένου οι τελευταίοι να μην πάρουν το κεφάλι των πρώτων.
Οι φόροι δηλαδή είναι λύτρα!
Άλλωστε, όπως το είπε και ο Χουλιαράκης, ο Τσίπρας αύξησε τους φόρους γιατί αν δεν το έκανε, η μόνη άλλη επιλογή ήταν η χρεοκοπία το ‘15!
Ούτε που τους πέρασε από το μυαλό ότι κάποιος θα μπορούσε και να μειώσει το κόστος του κράτους πειρατή, της χώρας απατεώνα!
Του Άγη Βερούτη
capital.gr