Εχει πια αξιόπιστα υπολογιστεί τι θα σήμαινε η παράλειψη των τριάμισι πρώτων ετών για το ΑΕΠ, το δημόσιο χρέος, τα βάρη που επιβλήθηκαν και δεν θα είχαν χρειαστεί, τα οφέλη από τα καλά χρόνια της ανάπτυξης και της αθρόας ρευστότητας στην Ευρωζώνη που η Ελλάδα δεν μπόρεσε να καρπωθεί.
Το μεταφυσικό ξεχαρβάλωμα του χρόνου που επιχείρησε στη Βουλή ο πρωθυπουργός –«κυβερνάμε από τις 20 Αυγούστου που τελείωσαν τα μνημόνια»– επιβεβαίωσε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να μας εκπλήξει με νέες εμπνεύσεις.
Το προεκλογικό του μενού εκτυλίσσεται όπως είχε καταστρωθεί: φυλακές και παροχές.
Αντιμνημόνιο χωρίς μνημόνιο.
Ακόμη και ο ανανήψας από την πολιτική του αφάνεια Τσακαλώτος κατέφυγε σε μπαγιάτικο καλαμπούρι –τη φυματική σαρανταποδαρούσα– για να υπερασπιστεί τον «επεκτατικό» προϋπολογισμό του.
Το καλύτερο αστείο ήταν εκείνο που ειπώθηκε στα σοβαρά: ότι η χώρα επί των ημερών του Τσακαλώτου έχει ήδη βγει «δυόμισι φορές» στις αγορές.
Στην πραγματικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ –ο όλος ΣΥΡΙΖΑ, τσιπρικών τε και τσακαλωτικών– δεν επένδυσε ποτέ στις προοπτικές της οικονομίας.
Δεν επένδυσε ποτέ στην πραγματική έξοδο, που θα ήταν η ανόρθωση της αξιοπιστίας της χώρας και ο ομαλός, αυτόνομος δανεισμός της, για πρώτη φορά μετά το 2009.
Στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν επίγνωση ότι ακόμη κι αν αυτός ο στόχος επιτυγχανόταν, δεν θα είχε εκλογικό αντίκρισμα.
Τα μακροοικονομικά δεν έχουν καμία γοητεία.
Γι’ αυτό και από νωρίς όλη η προσπάθεια επικεντρώθηκε στο εκλογικό συνάλλαγμα: επιδόματα, μερίσματα, αναδρομικά.
Ολα αυτά που περιγράφονται με το απρόσμενης ακρίβειας κλισέ «μέτρα ανακούφισης».
Δηλαδή, παυσίπονα βραχείας δράσεως, των οποίων οι αντιαναπτυξιακές παρενέργειες καταλήγουν να επιδεινώνουν την κατάσταση ακόμη και των «ανακουφιζομένων».
Αυτής της κατεύθυνσης η κριτική δεν είναι, όμως, προεκλογικά βιώσιμη.
Δεν υπάρχει αντιπολίτευση διατεθειμένη να αυτοκτονήσει αμφισβητώντας τη σκοπιμότητα των ανακουφίσεων. Αμφισβητείται μόνο η ποσότητα και ο χρονισμός τους.
Εξ ου και η αξιωματική αντιπολίτευση επιλέγει να μην αναμετρηθεί στο προεκλογικό γήπεδο όπου προσπαθεί να τη σύρει ο ανακουφιστής.
Διαμορφώνεται έτσι το περιβάλλον μιας αμοιβαίας παρασιώπησης:
- Η Ν.Δ. επισημαίνει τους μακροοικονομικούς κινδύνους, χωρίς να καταγγέλλει την προεκλογική πολιτική που τους παροξύνει.
- Και η κυβέρνηση αφήνεται περίπου απερίσπαστη να χρηματοδοτεί με προ-χρεοκοπικά τεχνάσματα την καμπάνια της.
Κυκλοτερώς, η κεφαλή της σαρανταποδαρούσας συναντά τα πισινά της πόδια: Βγαίνουμε από τα μνημόνια με τις πολιτικές που μας έβαλαν στα μνημόνια.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗΣ
kathimerini.gr