Τα παιδιά έχουν δίκιο όταν ζώνονται την πολεμική τους εξάρτυση για να κάψουν το κέντρο της Αθήνας, όχι επειδή κάποιος τούς έκλεψε την τυρόπιτα, για την οποία επίσης έκαναν καταλήψεις, αλλά επειδή κάποιοι τους έκλεψαν τα όνειρά τους και το μέλλον τους.
Τα παιδιά δεν πετούν ποτέ μολότοφ αν δεν υπάρχει λόγος σοβαρός. Οπως η επέτειος του Πολυτεχνείου ή ο Γρηγορόπουλος.
Τα παιδιά έχουν δίκιο όταν κλείνουν τους δρόμους για να μην ιδρυθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Τα παιδιά θέλουν να μοιάσουν στους δασκάλους τους, να διοριστούν στο Δημόσιο περιμένοντας να επιτύχουν τον στόχο της ζωής τους, την ημέρα που θα βγουν στη σύνταξη.
Τα παιδιά έχουν δίκιο όταν παρελαύνοντας μουτζώνουν τους εκπροσώπους της πολιτείας που υπέγραψε τα μνημόνια και τους έκλεισε τον δρόμο για να διοριστούν.
Επειδή δε, σε γενικές γραμμές, τα παιδιά έχουν πάντα δίκιο, η κυβέρνηση της Αριστεράς και της προόδου, αναγνωρίζοντας την πολιτική τους ωριμότητα, τους έδωσε το δικαίωμα να ψηφίζουν στις εθνικές εκλογές και θέλει να κοιμούνται μία ώρα παραπάνω το πρωί.
Είναι κρίμα κι άδικο τώρα, μερικά απ’ αυτά τα παιδιά, να γυρνούν την πλάτη στους ευεργέτες τους, τα αχάριστα.
Τίνος είναι, βρε γυναίκα, αυτά τα παιδιά;
Η ιερά μανία που έχει καταλάβει τον προοδευτικό όμιλο της χώρας με τις καταλήψεις των σχολείων για το Μακεδονικό εξηγείται από το γεγονός ότι οι άνθρωποι αντιμετώπιζαν τα παιδιά ως ιδιοκτησία τους, δική τους αποκλειστικότητα.
Καλούν σε εγρήγορση τις δημοκρατικές δυνάμεις διότι σε κάποιο από τα σχολεία εμφανίστηκαν συνθήματα της Χρυσής Αυγής, καταπατώντας το συμβόλαιο που έχει υπογράψει η Αριστερά με τη μαθητιώσα νεολαία, η οποία οφείλει να είναι ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να θαυμάζει τον «Ρουβίκωνα» και να πετάει μολότοφ στην αστυνομία.
Η πρώτη σκέψη που σου έρχεται στο μυαλό είναι ότι, αν δεν περίμεναν πως αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε κι αυτό, είναι ηλίθιοι.
Είναι μάλλον και η τελευταία.
Εξω η πολιτική από τα σχολεία; Ναι έξω η πολιτική από τα σχολεία.
Για να μάθεις να διαβάζεις χρειάζεσαι ησυχία, έναν προστατευμένο χώρο απαλλαγμένο από τον θόρυβο της συγκυρίας.
Τα χρόνια της μεταπολίτευσης παρέδωσαν την εκπαίδευση στην πολιτική της συγκυρίας, στο όνομα της φαντασίωσης που λέγεται «ενεργός πολίτης» –κοινώς αριστερός για τα μυαλά τους– και τη μετέτρεψαν σε βιομηχανία παραγωγής αμόρφωτων προϊόντων.
Το βαθύ κράτος της εκπαίδευσης, το πλήθος των εκπαιδευτικών, είναι το ορμητήριο της κατάντιας.
Ηρθε η ώρα να τους αποδοθούν οι ευθύνες που τους αναλογούν.
ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
kathimerini.gr