Στην Ελλάδα ξέραμε ότι το κόστος λειτουργίας του Δημόσιου ήταν εξαιρετικά υψηλό από κάθε άποψη. Τόσο για τις δυνατότητες της χώρας, όσο και συγκριτικά με τους εταίρους μας στην Ευρώπη.
Με λίγα λόγια δαπανούσε πολλά χρήματα για να λειτουργεί.
Τώρα τελευταία παράλληλα με τις κλασικές αριστερές δοξασίες περι μεγαλώματος του Δημοσίου -φυσικά μέσω προσλήψεων ημετέρων- είναι της μόδας και σε άλλους χώρους να λένε ότι δεν υπάρχουν πλέον όρια μείωσης του κόστους και ότι πρέπει σιγά σιγά αναστρέψουμε την πορεία μείωσης του.
Είναι όμως έτσι;
Τι κοστίζουν στην χώρα και στους φορολογούμενους οι δαπάνες ή το OpEx του κράτους;
Ως “Δαπάνη” ορίζονται πληρωμές σε μετρητά για τις λειτουργικές δραστηριότητες της κυβέρνησης για την παροχή αγαθών και υπηρεσιών.
Περιλαμβάνει
- την μισθοδοσία των εργαζομένων (μισθοί – ημερομίσθια),
- τόκους-χρεολύσια,
- επιδοτήσεις,
- επιχορηγήσεις,
- κοινωνικές παροχές,
- καθώς και άλλα έξοδα, όπως τα μισθώματα και τα μερίσματα.
Ο ακόλουθος πίνακας που αντλήθηκε απο την Παγκόσμια Τράπεζα με βάση τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία (2016) και είναι απολύτως ενδεικτικός:
Παρά τις μνημονιακές μειώσεις η Ελλάδα εξακολουθεί να έχει το πιο κοστοβόρο κράτος σε όλη την Ευρώπη, χωρίς καν να μπαίνουμε στις παραμέτρους ποιότητας παρεχόμενων υπηρεσιών ή αποτελεσματικότητας.
Έχουμε συνεπώς, ακόμα και “εκτός μνημονίων” όπως υπηρηφανεύεται ανερυθρίαστα οι κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πολύ δρόμο να διανύσουμε για να φτάσουμε απο άποψης κόστους στα επίπεδα των υπολοίπων χωρών.
IL
