Κατά μια έννοια πρόκειται για ένα είδος δολοφονίας των “ψυχών” των ίδιων των πολιτών που υφίστανται τις “υπηρεσίες” και τις “θωπείες” του μεγάλου και “φροντιστικού” για τους πολίτες ελληνικού (και όχι μόνο) κράτους…
Το κάτωθι περιστατικό είναι απολύτως ακριβές στην ουσία του:
Μια νέα γυναίκα σε πόλη της κεντρικής Μακεδονίας με εξαιρετικό ταλέντο στη μαγειρική αρχίζει να “βγάζει” κάποιο χαρτζιλίκι μαγειρεύοντας και παραδίδοντας φαγητό σε κάποιους γνωστούς της.
Σε κάποια στιγμή διαπιστώνει ότι τα (μαγειρικά) προϊόντα της έχουν αρκετή ζήτηση. Αρχίζει να σκέπτεται την επέκταση των δραστηριοτήτων της καθώς διαπιστώνει ότι μπορεί να προσφέρει ποιοτικά προϊόντα και σε ανταγωνιστικές τιμές.
Κάτι τέτοιο φυσικά δεν μπορεί να γίνει άτυπα και μαγειρεύοντας από χόμπι και για κάποιους γνωστούς της. Απαιτεί την ίδρυση μιας εταιρείας…
Η νέα γυναίκα αρχίζει να “ονειρεύεται” και να σχεδιάζει… Όσοι έχουν επιχειρήσει την ίδρυση μιας εταιρείας (μιας Μπίζνας στα νεοελληνικά) ξέρουν πόσο το όραμα και η δημιουργικότητα είναι απαραίτητα και καθοριστικά σ’ αυτή τη φάση…
Οι κατ’ αρχήν υπολογισμοί που κάνει είναι πολύ θετικοί. Ένα υποτυπώδες Επιχειρηματικό Σχέδιο (Business Plan) που σκαρώνει, κατ’ αρχήν, δείχνει ιδιαίτερα θετικές προοπτικές. Σκέφτεται ότι με κατάλληλη συσκευασία των προϊόντων της θα μπορούσε να αρχίσει και κάποιες εξαγωγές…
Το όνειρο αρχίζει να παίρνει μορφή. Ακόμη και τη χρηματοδότηση που χρειάζεται σχεδόν τη βρίσκει από κάποιους συγγενείς της που είναι διαθέσιμοι να τη χρηματοδοτήσουν… Μέχρι εδώ όλα καλά.
Η νέα γυναίκα με αυτοπεποίθηση και ένα αίσθημα υπερηφάνειας για το ότι θα φτιάξει τη δική της επιχείρηση, θα δώσει εργασία και σ’ άλλους, αλλά και κυρίως θα έχει τα δικά της χρήματα, απευθύνεται κατ’ αρχήν στην εφορία. Εκεί της λένε μερικά πράγματα για την ίδρυση επιχειρήσεων και εταιρειών και καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί αυτή τη δουλειά να την κάνει μόνη της, χρειάζεται έναν λογιστή και στη συνέχεια έναν δικηγόρο. Απευθύνεται λοιπόν σε κάποιον λογιστή και συζητά για το πώς θα “δημιουργήσει” την εταιρεία της.
Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Διότι πολύ γρήγορα καταλαβαίνει ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά με το Ελληνικό Ντοβλέτι.
Στο Σοβιετικό Ελλαδιστάν οι φορολογικές και ασφαλιστικές υποχρεώσεις που θα προκύψουν αμέσως είναι δυσβάσταχτες.
Με όσους λογαριασμούς κάνει διαπιστώνει ότι στην καλύτερη περίπτωση θα δουλεύει για το κράτος.
Διαπιστώνει ότι αυτή θα δουλεύει για να τα παίρνει ο κρατικός μηχανισμός, νομιμότατα, για να τα δίνει στους διάφορους Καρανίκες και σε ποικίλους “κρατικούς λειτουργούς”.
Καταλαβαίνει, όπως της εξηγεί και ο λογιστής, ότι θα είναι διαρκώς “ύποπτη” για φοροδιαφυγή και αν παρ’ όλα αυτά πετύχει, κάποιος πονηρούλης “κρατικός” υπάλληλος θα έχει όλη τη δυνατότητα να την τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί ακόμη και για την θέση της τουαλέτας. (Παρεμπιπτόντως η γυναίκα, της αληθινής ιστορίας μας, είναι ιδιαίτερα ακριβής και προσεκτική σε θέματα καθαριότητας στα οποία και δεν θα επέτρεπε καμιά “παραχώρηση”).
Το αίσθημα υπερηφάνειας της Κλεονίκης (ας την ονομάσουμε έτσι) αρχίζει να μειώνεται. Τα ανοιγμένα φτερά της αρχίζουν να μαζεύονται και μάλιστα πριν καν πετάξει. Διαπιστώνει ότι στην καλύτερη περίπτωση θα κερδίζει ένα χαρτζιλίκι, που έτσι κι’ αλλιώς το έχει, αναλαμβάνοντας πολλαπλές υποχρεώσεις και κινδύνους…
Τα μετράει από δω, τα μετράει από ‘κει και καταλήγει. Δεν είμαι εγώ για “Μπίζνες”, αποφαίνεται τελικά…
Η ίδια γυναίκα, η Κλεονίκη της ιστορίας μας, μετά λίγο καιρό “λαμβάνει” ένα κρατικό “γράμμα”. Την διορίζουν, ως υπάλληλο γραφείου, για αρκετούς μήνες σε μια μακρινή από τον τόπο κατοικίας της υπηρεσία (σε άλλη πόλη αρκετά μακριά).
Ξέρει ότι πρόκειται για πρόγραμμα “μείωσης” της ανεργίας και μοιράσματος επιδομάτων φτώχειας.
Ο μισθός της θα είναι περί τα 500 ευρώ και φυσικά θα ξοδεύεται στις μετακινήσεις και για την επιβίωσή της στην πόλη που “διορίσθηκε”… ίσως χρειασθεί να βάλει και από την τσέπη της για να τα βγάλει πέρα… Προβληματίζεται αν θα αποδεχτεί τον “διορισμό”…
Τα συμπεράσματα είναι προφανή. Τόσο προφανή που η κοινωνία του Σοβιετικού Ελλαδιστάν ούτε τα θέτει ούτε τα συζητά.
Η Σοβιετικού τύπου ελληνική κοινωνία συζητά για τις συντάξεις, τα αναδρομικά, τους επόμενους διορισμούς στο Κράτος (το λένε κατ’ ευφημισμό και Δημόσιο), το επίδομα θέρμανσης, κ.α.
Το τι υπέστη η Κλεονίκη δεν αποτελεί θέμα συζήτησης και προβληματισμού. Όμως εδώ θα επιχειρηθεί να περιγραφεί αυτό που υπέστη η Κλεονίκη. Θα επιχειρηθεί να αναδειχτεί η αήθεια, η ανεντιμότητα, η αθλιότητα και η καταστροφικότητα της κρατικής λειτουργίας και “θωπείας”.
Να το πούμε καθαρά και από την αρχή η Κλεονίκη υπέστη μια δολοφονία των Δημιουργικών της Ικανοτήτων. Υπέστη βιασμό και κακοποίηση της ικανότητάς της να ονειρεύεται, να σχεδιάζει και να δημιουργεί. Η προσωπικότητά της συρρικνώθηκε, ίσως και μόνιμα, με την επαφή της με το κράτος του “κοινού καλού” και της “φροντίδας” των “αδυνάτων”.
Τι μπορεί να περιμένει ή να σχεδιάσει από δω και πέρα η Κλεονίκη; Τι να οραματισθεί για τη ζωή της; Για την οικογένειά της, για τα παιδιά της; Τι άλλο μπορεί να περιμένει εκτός των επιδομάτων φτώχειας του φιλεύσπλαχνου μεγάλου “κοινωνικού” κράτους;
Το έγκλημα είναι εμφανές, δεδομένο και νομιμότατα διαπραχθέν. Το κράτος δεν αφήνει τους πολίτες να ξεδιπλώσουν τις δημιουργικές τους ικανότητες, αυτές που “κάνουν” τις δουλειές και “προκαλούν” την ανάπτυξη. Κι’ όμως αυτό το διαρκώς συντελούμενο έγκλημα, σε τόσες πολλές Κλεονίκες, μένει διαρκώς ατιμώρητο…
Και έρχονται διάφοροι στη συνέχεια γιαλαντζί φιλελεύθεροι (τους ονομάζω και Φο-Φιλελεύθερους) να μιλήσουν για το ότι αυτά τα “καλά” για τα οποία μιλά η αριστερά είναι ανεφάρμοστα και εμποδίζουν την ανάπτυξη.
Όσο η επιχειρηματολογία τους εξαντλείται σε τέτοια “επιχειρηματάκια” οι κολεκτιβιστές (και οι κρατιστές) έχουν την απάντηση. “Εμείς” λένε “θα το κάνουμε καλά”, έστω κι αν όλες οι απόπειρές τους στην ιστορική πορεία αποδείχτηκαν καταστροφικές.
Μόνο αν το πρόβλημα τεθεί στην ουσία του, ότι δηλαδή ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ “ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ” ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ “ΚΟΙΝΟΥ ΚΑΛΟΥ” ΤΩΝ ΚΟΛΕΚΤΙΒΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΡΑΤΙΣΤΩΝ ΣΚΟΤΩΝΕΙ-ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ ΤΙΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΕΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, μπορεί να υπάρξει η απαραίτητη ιδεολογική αντιπαράθεση για τη δημιουργία ενός φιλελεύθερου ρεύματος στην κοινωνία…
Παραθέτω και μια σχηματική παράσταση της λειτουργίας του Μεγάλου “κοινωνικού” κράτους.
Υπάρχουν λοιπόν Πολίτες που να θέλουν ορθώσουν το ανάστημά τους και να δώσουν τη μάχη τους για ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΩΝ ΙΚΑΝΟΤΗΤΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ; Οι διαθέσιμοι να αφήσουν όνομα και τηλέφωνο…
Του Γιάννη Νικολή
capital.gr