Τις τελευταίες μέρες παρατηρούμε μια αντιπαράθεση της αριστεροφροσύνης συνολικότερα (η οποία ενδεχομένως καθοδηγείται από την κυβέρνηση) με μερίδα του μαθητόκοσμου που επιχειρεί στο πλαίσιο κινητοποιήσεων εναντίον της “Συμφωνίας των Πρεσπών” να πραγματοποιήσει καταλήψεις σε σχολεία της Βορείου Ελλάδας.
Ο τελευταίος σε αυτή τη χώρα που δικαιούται να επικρίνει καταλήψεις σχολείων είναι το μέτωπο της αριστεροφροσύνης που δεν έχει αφήσει κατάληψη σχολείου, πανεπιστημίου ή εθνικής οδού που να μην της παράσχει πολιτική νομιμοποίηση.
Τις περισσότερες καταλήψεις μάλιστα τις έχει υποκινήσει άμεσα και έμμεσα μέσω και των κομματικών στρατών που διαθέτουν τα κόμματα της αριστεράς στους εκπαιδευτικούς της χώρας.
Η αριστερά που εξέθρεψε και νομιμοποίησε κάθε είδους ανομία ήταν θέμα χρόνου να βρει μπροστά της τις συνέπειες της οχλοκρατίας.
Η αφορμή…
Μπορεί κάποιος να συμφωνεί πως το “Μακεδονικό” έχει εξελιχθεί σε μια κακοφορμισμένη πληγή για την εξωτερική πολιτική και πως κάποια στιγμή θα πρέπει να βρεθεί λύση, καθώς η χώρα έχει ανοιχτά άλλα γεωπολιτικά μέτωπα από τα οποία μπορεί να προκύψουν περισσότερο άμεσες απειλές.
Κάθε λύση όμως η οποία δεν έχει την αποδοχή μια ευκρινούς πλειοψηφίας σε αμφότερες τις χώρες κινδυνεύει να περιπλέξει χειρότερα τα πράγματα παρά να τα ξεμπλέξει…
Στην περίπτωση της Ελλάδας μια λύση στην οποία αντιτίθενται περίπου τα 2/3 της κοινωνίας η οποία μάλιστα προωθείται από “εθνομηδενιστές” πολιτικούς απογόνους του Νίκου Ζαχαριάδη και της ΣΝΟΦ* που επεδίωκαν την απόσπαση της ελληνικής επικράτειας της Μακεδονίας για την ίδρυση ανεξάρτητου Μακεδονικού κράτους στο πλαίσιο κάποια βαλκανικής σοβιετικής ομοσπονδίας, αποτελεί προκλητικό και επικίνδυνο εγχείρημα…
Αποτελεί επικίνδυνο εγχείρημα γιατί μπορεί να αφυπνίσει μνήμες του εμφυλίου καθώς αγγίζει και προσβάλει ένα τμήμα του σκληρού φλοιού του ταυτοτικού προσδιορισμού του μέσου Έλληνα.
Οι αριστεροί που ταυτοτικά αυτοπροσδιορίζονται σαν κοσμοπολίτες στο πλαίσιο ενός αφηρημένου προλεταριακού διεθνισμού, όπως αυτό περιγράφεται στις “θεόπνευστες” γραφές της μαρξιστολενιστικής σολομωνικής είναι ελάχιστοι και μεταξύ της μειοψηφίας που αυτοπροσδιορίζονται σαν κομμουνιστές.
Το ίδιο μειοψηφία είναι και οι φιλελεύθεροι κοσμοπολίτες που δεν κληρονομούν τα ταυτοτικά χαρακτηριστικά τους από το γεωγραφικό σημείο που γεννήθηκαν και διαβιούν, αλλά από ένα έτερο και αυτό-προσδιορισμό με οικουμενικά χαρακτηριστικά. Η οικουμενική μετάδοση της πληροφόρησης και της γνώσης καθώς και η ευκολία με την οποία ταξιδεύει κάποιος σήμερα, έχουν καθοριστική επίδραση σ’ αυτό.
Παλαιότερα, ηγέτες της αριστεράς όπως ο Σιάντος, ο Βελουχιώτης κ.α. το είχαν αντιληφθεί αυτό και προκειμένου να διευρύνουν τα όρια της επιρροής, είχαν προσπαθήσει να συνδέσουν την αριστερή μυθολογία με την εθνική μυθολογία που αποτελεί την λαϊκή παράδοση.
Η ανασφάλεια
Η οικονομική κρίση σε συνδυασμό με την κοινωνική σύγχυση της μεταβατικής φάσης που διανύουμε και τις λαθρο-μεταναστευτικές πιέσεις που δέχεται η κοινωνία οδηγεί στην ανασφάλεια.
Ο υποκριτικός καθωσπρεπισμός του στιγματισμού όσων αποκαλούν τους λαθραία εισερχόμενους στη χώρα λαθρομετανάστες αποτελεί άλλο ένα στοιχείο οργουελικού νέογλωσσικού αυταρχισμού και συσκότισης των εννοιών.
Η ανασφάλεια δημιουργεί στο άτομο την ανάγκη να αναζητήσει καταφύγιο σε ευρύτερα σύνολα που του παρέχουν τυποποιημένα στοιχεία ταυτότητας και αυτοπροσδιορισμού. Τέτοια σύνολα είναι τα έθνη, οι ποδοσφαιρικές ομάδες τα κόμματα κλπ. με τη σειρά σημασίας που αναφέρονται.
Όταν η ανασφάλεια συνδυάζεται με τη μαζική ψυχολογία τα πράγματα μπορεί να ξεφύγουν πολύ γρήγορα. Ο παιδαριώδης τρόπος με τον οποίο η αριστεροφροσύνη και τα τρολ της κυβέρνησης χαρακτηρίζουν φασίστες και χειραγωγούμενα της Χρυσής Αυγής τα μειράκια που έχουν εθιστεί πως οι καταλήψεις σχολείων είναι κάτι που περιλαμβάνεται στη διδακτέα ύλη, είναι επικίνδυνος και μπορεί να κρύβει εκπλήξεις…
Στην αριστερά (και κυρίως της κυβέρνησης) έχουν την αφελή πεποίθηση πως θα καταστείλουν τις μαθητικές κινητοποιήσεις με τις δυνάμεις των εκπαιδευτικών που ελέγχουν. Τα ίδια πίστευαν και οι δεξιές κυβερνήσεις μέχρι τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Το εκκρεμές όμως είχε ξεκινήσει την ταλάντωση προς τα αριστερά, όπως τώρα έχει ξεκινήσει την αντίστροφη.
Όσοι δεν θέλουν να δουν μια πεζοδρομιακή αντιπαράθεση των παλαβών της άκρας αριστεράς και των παλαβών της άκρας δεξιάς με τον ίδιο τρόπο που ξεκίνησε σε πολλές χώρες της δεκαετίας του ’30 καλό είναι να βρίσκονται σε εγρήγορση πριν αυτή λάβει ανεξέλεγκτα χαρακτηριστικά.
*Το ΣΝΟΦ (σλαβικά: Славјаномакедонски Народно Ослободителен Фронт, СНОФ, κυριολεκτικά: Σλαβομακεδονικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο), ιδρύθηκε τον Νοέμβριο του 1943 στην Καστοριά και στη συνέχεια στη Φλώρινα από σλαβικά στελέχηα[›] του ΚΚΕ και αυτοδιαλύθηκε τον Μάιο του επόμενου έτους[1] για να το διαδεχθεί το ΝΟΦ (Απρίλιος 1945) με έδρα τα Σκόπια. Wikipedia
Κ.Στούπας
