Παντού, υπάρχει ένας έστω πρόχειρος ισολογισμός και μία στοιχειώδης πρόβλεψη για την διαχείριση των οικονομικών, απαραίτητη για την επιβίωση ή την ποιότητα ζωής αυτών των ανθρώπων.
Έχει δημοσιευτεί μία έρευνα της «διαΝΕΟσις» σύμφωνα με την οποία ο αριθμός των απασχολουμένων μειώθηκε από 3,8 εκατομμύρια το 2008, σε 2,9 εκατομμύρια το 2016. Η μείωση αγγίζει το ένα εκατομμύριο, όσο περίπου ο αριθμός των δηλωμένων ανέργων σήμερα.
Και πάλι, ο αριθμός δεν αφορά μόνο τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα.
Από τα 2,9 εκατ. οι 600 χιλ. μισθοδοτούνται από τον προϋπολογισμό. Άρα, στον ιδιωτικό τομέα εργάζονται γύρω στα 2,3 εκατ.
Ποιοι είναι αυτοί;
Tα ταμεία που εισπράττουν εγχώριο ή ξένο χρήμα από παραγωγικότητα εντός της χώρας ή από εξαγωγές. Και όπως είναι φυσικό, πληρώνουν για να επιβιώσει το ελληνικό κράτος.
Όλοι; Όχι όλοι, γιατί υπάρχει και το αφορολόγητο για πάρα πολλούς από αυτούς.
Πιο συγκεκριμένα, αυτό το κράτος δεν είναι άλλο από τα 2,5 εκ. συνταξιούχων και τις 600 χιλ των δημοσίων υπαλλήλων.
Είναι επίσης οι ηλικίες κάτω των 18 ετών και το 1,5 εκ. ανέργων που για τον ένα ή τον άλλο λόγο χρήζουν προστασίας από τους υπόλοιπους.
Αυτός περίπου είναι ο πληθυσμός της Ελλάδας στον οποίο, συν τοις άλλοις, συμπεριλαμβάνεται και ένα μεταναστευτικό ρεύμα νέων ανθρώπων που εγκαταλείπουν την ελληνική οικονομία, ενώ είχαν τεράστιες δυνατότητες να την ενισχύσουν.
Αν μεταφερθούμε τώρα στο εκλογικό σώμα και στη σχέση του με το πολιτικό σύστημα, θα παρατηρήσουμε πολύ εύκολα, ότι
…οι κυβερνήσεις δεν εκλέγονται από αυτούς που δουλεύουν αλλά από αυτούς που πληρώνονται από αυτούς που δουλεύουν.
Μόνο που στις περισσότερες περιπτώσεις, η πληρωμή δεν γίνεται απευθείας – εκτός από τους προστατευόμενους νέους των οικογενειών- αλλά από το κράτος που διαμεσολαβεί και εγγυάται τις πληρωμές…
Το κράτος όμως, εγγυάται και για κάτι άλλο: Aποτελεί τον βασικό διαχειριστή των δανείων και των κονδυλίων που έρχονται από το εξωτερικό για να ενισχύσουν τις προσόδους των Ελλήνων πολιτών σε κάθε επίπεδο.
Το πολιτικό σύστημα και όποιο κόμμα επιθυμεί να αναλάβει την εξουσία δεν μπορεί παρά να απευθυνθεί στους «προστατευόμενους» και όχι στους «προστάτες». Για τον απλούστατο λόγο που θέλει το κράτος να θριαμβεύει στην διαμεσολάβηση της προστασίας, έναντι των πραγματικών παραγωγών πλούτου!
Τις τάσεις που δείχνει η μελέτη της «διαΝΕΟσις» επιβεβαιώνουν δύο άλλες νέες μελέτες.
Η «Εργάνη» (2014-2017) δείχνει ότι ενώ κατά την περίοδο της κρίσης ο μέσος μισθός στον ιδιωτικό τομέα μειώθηκε, στο Δημόσιο αυξήθηκε. Οι εργαζόμενοι εκεί αμείβονται τώρα κατά 13% περισσότερο από τον μέσο όρο του συνόλου των κλάδων και σε απόλυτους αριθμούς έχουν τις καλύτερες αμοιβές.
Τέλος, η μελέτη του ΙΟΒΕ για την επιχειρηματικότητα μετράει την κάμψη στην προθυμία του πληθυσμού να αναλάβει επιχειρηματικές δραστηριότητες και την αύξηση της έφεσης αποφυγής ρίσκων.
Άρα λοιπόν, η ελληνική κοινωνία χωρίζεται σε δύο μεγάλα σώματα των εν δυνάμει ψηφοφόρων που, ενώ μεταξύ τους έχουν σχέση πραγματικής εξάρτησης, παρεμβαίνει συνεχώς, το κράτος για να διαρρήξει τους δεσμούς τους.
Δεσμούς που θα καθιστούσαν τους «παραγωγούς» φυσικούς κυρίαρχους των «προστατευόμενων» και καθοριστικούς παράγοντες στην διαχείριση της δημοκρατίας.
Πολιτικές που ευνοούν εκείνους που δεν παράγουν πλούτο, θυσιάζοντας εκείνους που παράγουν, οδηγούν στην παραοικονομία και τη μαζική φυγή ατόμων και επιχειρήσεων από τη χώρα.
Έτσι μικραίνει η φορολογική βάση, οδηγώντας σε υψηλότερους φόρους και σκληρότερο κυνηγητό από την εφορία.
Αυτό με τη σειρά του ενισχύει την τάση της φυγής από τη χώρα, ή της αποχής από τις εκλογές.
Με λίγα λόγια, η χώρα θα αποκτήσει άξιες και ικανές ηγεσίες, αν κάποιος καταφέρει να καταδείξει τους πραγματικούς χρηματοδότες της ελληνικής οικονομίας ως εγγυητές του πολιτεύματος, εντός αγοράς και εντός κοινωνίας.
Διαφορετικά, η δουλική και πελατειακή σχέση των κρατικοδίαιτων με το πολιτικό σύστημα, θα εκλέγει πάντα ανώριμες ηγεσίες ή ανίκανες να πραγματοποιήσουν τα προεκλογικά τους προγράμματα.
Ακόμα κι αν διαθέτουν τις καλύτερες προϋποθέσεις για ανάπτυξη και ευημερία.
Του Ανδρέα Ζαμπούκα
