Ψάχνουν να σβήσουν φουγάρα …και δεν βρίσκουν!

Πρώτος στόχος οι μαρίνες που διαχειρίζονται οι ιδιώτες. Αιτία η γνωστή και εύκολη… Το περιβάλλον και οι επιπτώσεις. Και αυτό όχι γιατί οι μαρίνες το μολύνουν, αλλά γιατί τις διαχειρίζονται ιδιώτες. Γιατί έφυγαν από τα χέρια των Δήμων…

“Δούρειος ίππος” κάθε εγχειρήματος, δίωξης τουριστικών εγκαταστάσεων και υπηρεσιών, κάποιο άρθρο του Συντάγματος και το ΣτΕ.

Μια προσφυγή με μπόλικη σάλτσα για την περιβαλλοντική ευαισθησία των Δημοτών (με τους οποίους ουδέποτε έχουν μιλήσει για το συγκεκριμένο θέμα) και βουρ… στη συγκέντρωση της ντουντούκας με τα “…έξω οι καταχτητές ιδιώτες από τις μαρίνες μας”.

Τα επιχειρήματα αραδιάζονται με το τσουβάλι… Που ήρθαν αυτοί και μας τα ακρίβυναν όλα… Που μαζευτήκαν στον Δήμο μας και μας χάλασαν το περιβάλλον… Που ο Δήμος χάνει έσοδα… Και άλλα γνωστά, συνοδευόμενα από ευαισθησίες “οικολόγων” του… καφενείου.

Πώς να έχει άδικο ο εξαιρετικός σχολιαστής “BIG” να παρατηρεί (σε σχετικό ρεπορτάζ του Capital.gr) με “συγκρατημένη” ειρωνεία “…έχετε ακούσει για κάποιες δημοτικές μαρίνες που τις πήραν από τον Δήμο και τις νοίκιασαν σε πλειοδότη ιδιώτη – και τα λιμανιάτικα μετά πήγαν 10 φορές επάνω; 

Ε, λοιπόν κανένα σκάφος δεν έφυγε… Περίεργο. Γιατί άραγε; Τα ίδια και περισσότερα τους κόστιζε και πριν λένε, κι είχαν και τον φόβο ότι θα τους σπάσουν – κλέψουν το σκάφος… με τους δημοτικούς φύλακες να το φυλάνε…”.

Η κατάντια δεν είναι καθόλου τυχαία. Ούτε περιπτωσιακή. 

Όταν βάζουμε φωτιά στον μοναδικό φούρνο που θα μας δίνει ψωμί… από το 2019, στη βιομηχανία τουρισμού, καλό είναι να ρίχνουμε μια ματιά στο τι μας οδήγησε σε τούτο το χάλι.

Γιατί τα πράγματα μιλάνε μόνα τους. 

Σε άλλο ρεπορτάζ, του συναδέλφου Δ. Δελεβέγκου “Το Ελληνικό της Εύβοιας και τα βιομηχανικά κουφάρια” περιγράφεται το απέραντο “χωνευτήρι” από κουφάρια της βιομηχανίας, στην Εύβοια και η απαξίωσή τους από την Πολιτεία.

Δεν θα διαφωνήσω στην άποψη για τις αιτίες. Ειδικά για την αδυναμία ανταγωνιστικότητας (και λόγω Κίνας) της, διακεκριμένης και εξαγωγικά, ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας, που σήμερα είναι περισσότερο γνωστή για τα ιστορικά κουφάρια της.

Να μην ξεχνάμε όμως πως όταν έπρεπε να στηρίξουμε τη βιομηχανική Ελλάδα (μεταξύ 1980-2005), θρέφαμε, με τα βιομηχανικά μας υπολείμματα, τα κομματικά πράσινα, κόκκινα και μπλε “βλαστάρια” διορίζοντάς τους ως “βιομήχανους” σε εξαγορασμένες… (προσέξτε το αυτό) κρατικοποιήσεις, τις οποίες πληρώνουμε σήμερα με το εξωτερικό και εσωτερικό χρέος της χώρας. Χρέος από το οποίο δεν θα συνέλθουν, τουλάχιστον 2-3, από τις επόμενες γενιές.

Την Εύβοια όμως, εκτός από τις κλωστοϋφαντουργίες, την ξεχώριζε και η τσιμεντοβιομηχανία την οποία “τρύγησαν” και κόμματα και σκοπιμότητες, μέσα από εγκάθετο εργατοπατερισμό. Και η τσιμεντοβιομηχανία δεν είναι κλωστοϋφαντουργία να σκοντάφτει στον κινέζικο δράκο… 

Πως φτάσαμε λοιπόν στο σημείο, η μία και μοναδική που μας έμεινε, να μεταναστεύει, έστω και μερικώς… Και γιατί δεν συμβαίνουν τα ίδια (και στην κλωστοϋφαντουργία) στην Πορτογαλία, στην Ιρλανδία στην Ισπανία και στην Κύπρο που πέρασαν ίδιο λούκι…, μείωσης της ανταγωνιστικότητας από την παγκοσμιοποίηση;

Την Ελευσίνα και τον Ασπρόπυργο τους αποτελείωσαν (μαζί με τους ανταγωνιστές) και τα τοπικά κομματικά τερτίπια… Τη χαλυβουργία, τη ναυπηγική βιομηχανία, τη σιδηρουργία, θα μας την θυμίζουν μόνο τα στέκια των ναρκομανών…

Τον Βόλο, την Πάτρα και την Θεσσαλονίκη τις αποβιομηχάνισαν (μέχρι σε ένα σημείο) και αριστερές κινητοποιήσεις, σε επίπεδο κομμάτων και τοπικής αυτοδιοίκησης, με την πλήρη ανοχή της Ν.Δ, επειδή αναζητούσε για το κόμμα της πολυσυλλεκτικότητα…

Αυτά είναι που προκαλούν απόγνωση σε πολλούς από τους υποψήφιους Δημάρχους και περιφερειάρχες των εκλογών του 2019. Δεν βρίσκουν βιομηχανικά φουγάρα, να τα σβήσουν ως “σπαγγέτι” καουμπόηδες εκδικητές… 

Δεν πρόκειται να λειτουργήσουν νέες βιομηχανικές εγκαταστάσεις, για να τις εμποδίσουν, μαζεύοντας από τα καφενεία “ευαίσθητους οικολόγους” και οικοπεδοφάγους… 

Η βιομηχανία που ξέραμε τελείωσε. Και η ολίγη που απομένει, δεν φτουράει να στρώσει “αγώνα” ενάντιά τους… από υποψήφιους Δημάρχους. 

Μένουν κάποιες μαρίνες, μικρά λιμάνια και 5-10 ξενοδοχεία. Αν τα αφανίσουν και αυτά, όπως τα φουγάρα, τελειώνουμε πριν την ώρα μας…

Του Γιώργου Κράλογλου
capital.gr