Ομως η ζωή τα έφερε αλλιώς. Συγκρούσθηκε με τα κατεστημένα, μάτωσε, ξενύχτησε, ώσπου κέρδισε κι αυτός την αρχαία σοφία.
«Ναι, παιδί μου, τόσα χρόνια που έμεινα εδώ αυτό κέρδισα. Εμαθα να υπακούω. Και να κάνω αυτό που ούτως ή άλλως θα με ανάγκαζαν να κάνω για να έχουν την ησυχία τους».
Αν όντως αληθεύουν όσα έγραψε η Corriere della Sera για τις νουθεσίες Τσίπρα προς Σαλβίνι, αυτά είναι τα πρώτα που σου έρχονται στο μυαλό.
Ο δικός μας ηγέτης μιλάει πλέον σαν έμπειρος ηγέτης, με τη σοφία του statesman που θέλει να γλιτώσει τους νέους από τις αυταπάτες τις οποίες ο ίδιος πέρασε και τις ξεπέρασε.
«Κοίτα να κρατήσεις τη θέση σου όσο μπορείς, να μην προκαλείς, ώστε να φτάσεις την ημέρα που θα πάρεις σύνταξη και να ησυχάσεις».
Και ο διάλογος συνεχίζεται:
«Δεν θα με συντρέξεις γεραρέ; Δεν θα μου συμπαρασταθείς;». «Αχ, καλό μου παιδί. Πόσο θα το ’θελα, όμως δεν με αφήνουν να κάνω βήμα χωρίς την έγκρισή τους. Κι έχω να διορίσω τόσο κόσμο ακόμη μέχρι να βγω στη σύνταξη. Τώρα με έντυσαν κεντροαριστερό και τους αρέσω. Εχει κι αυτό τη χάρη του. Σε καλούν στα τραπέζια τους. Παίρνεις το πρωθυπουργικό αεροπλάνο και ταξιδεύεις. Εσύ τι μενού έχεις στο αεροπλάνο;»
Είναι ό,τι περίπου απέμεινε από την περίφημη «συμμαχία του Νότου» που θα άλλαζε την Ευρώπη σε πρώτη φάση και τον κόσμο σε δεύτερη.
Ενας Τσίπρας που ηγείται της ελληνικής Αριστεράς, ο οποίος θα ήθελε πολύ να βοηθήσει τον Κόντε που ηγείται της ιταλικής εθνικιστικής Δεξιάς, αλλά δεν θέλει για να μην εκτεθεί. Του έχουν βάλει ήδη κακή διαγωγή, αλλιώς δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να συνεργαστεί μαζί του.
Εννοείται μια συνεργασία βασισμένη σε αρχές, όπως ας πούμε η διαχείριση του μεταναστευτικού, πάντα σε συνεννόηση με τον Σαλβίνι. Ο εθνικολαϊκισμός δεν γνωρίζει σύνορα.
Είναι ό,τι περίπου απέμεινε από τον Τσίπρα.
Ενα κουρασμένο παλικάρι που το μόνο που του απέμεινε για να κρατηθεί στην πολιτική είναι να θυμάται τα νιάτα του και να νουθετεί τους νεοτέρους του.
Εμαθε να υπακούει, αλλά ακόμη δεν έχει καταλάβει πώς σκέφτονται αυτοί στους οποίους είναι αναγκασμένος να υπακούει.
Προσέξτε τη λέξη «αναγκασμένος». Την προσαρμογή του στις ευρωπαϊκές εντολές εξακολουθεί να την αντιμετωπίζει σαν καταναγκαστικό έργο το οποίο τον ανταμείβει με τη χρήση του πρωθυπουργικού αεροπλάνου.
Πρόωρα γερασμένος; Λογικόν.
Ο χρόνος του ήταν πυκνός.
Εβλαψε τόσο τη χώρα του, που άλλοι θα χρειάζονταν τουλάχιστον μια εικοσαετία για να το καταφέρουν.
ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
kathimerini.gr