Υπάρχει μια νέα «καραμέλα» που άρχισαν να πιπιλάνε οι «προοδευτικοί». Γιατί: «πενία τέχνας κατεργάζεται!
Στην περίπτωσή μας πενία επιχειρημάτων – «τέχνας» προπαγάνδας…
Πρόκειται για το νεόκοπο σύνθημα περί «θρησκευτικής ουδετερότητας» του Ελληνικού κράτους. Πράγμα που εμφανίζουν μάλιστα ως «μεγάλη μεταρρύθμιση». Και τσιμπάνε κάπως, διάφοροι υποτίθεται «απέναντι» από το ΣΥΡΙΖΑ.
«Φιλελέδες», «προοδευτικάριοι» και λοιπές απροσάρμοστες «φυλές» ανοήτων, αγραμμάτων και «δήθεν»…
Παλαιότερα το έλεγαν «χωρισμό Κράτους-Εκκλησίας».
Που σημαίνει ένα πράγμα: Να εξαλειφθούν όλες οι αναφορές στην Ορθοδοξία από το Σύνταγμα, από τους θεσμούς και από τη δημόσια σφαίρα…
Πράγμα «δύσκολο» βέβαια, για μια χώρα που:
–Πρώτον, συνταγματικά διακηρύσσει, επί λέξει, πως: Eπικρατούσα θρησκεία στην Eλλάδα είναι η θρησκεία της Aνατολικής Oρθόδοξης Eκκλησίας του Xριστού. H Oρθόδοξη Eκκλησία της Eλλάδας, που γνωρίζει κεφαλή της τον Kύριο ημών Iησού Xριστό…(άρθρο 3, παράγραφος 1)
–Δεύτερον, στο Προοίμιο του Συντάγματος περιλαμβάνεται η ιστορική φράση (σε όλα τα Ελληνικά Συντάγματα από το πρώτο Επαναστατικό Σύνταγμα της Τροιζήνας μέχρι σήμερα – με την μοναδική εξαίρεση του βραχύβιου Συντάγματος του 1927): Εις το όνομα της Αγίας Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος…
–Τρίτον, η Εθνική Ανεξαρτησία μας ανακηρύχθηκε από τους Πατέρες του Έθνους το 1821 με την Ιστορική φράση: Για του Χριστού την Πίστη την Αγία και για την Πατρίδος την Ελευθερία.
Και τέλος στην Ελλάδα το εθνικό σύμβολο, δηλαδή η σημαία, φέρει πάνω του το χριστιανικό σύμβολο του Σταυρού!
Όπως και πολλές άλλες σημαίες στην Ευρώπη και πέραν αυτής. Και κανείς δεν διανοήθηκε εκεί (στην Αγγλία, στη Δανία, στη Σουηδία, στην Ελβετία, στην Νορβηγία κλπ.), να ζητήσει ποτέ την αλλαγή της σημαίας για λόγους… «ανεξιθρησκίας». Ή στη Γαλλία να αποκαθηλώσουν το σταυρό της Λωρραίνης!
Δεν πρόκειται λοιπόν, για αίτημα κατοχύρωσης της Ανεξιθρησκίας!
Δηλαδή της ισότητας όλων των πολιτών απέναντι στο Νόμο και στο κράτος, που είναι πλήρως διασφαλισμένη από το ίδιο το Σύνταγμα!
Επαναλαμβάνω: ΔΕΝ μιλάμε για Ανεξιθρησκία! Αυτή έχει πλήρως κατοχυρωθεί εδώ και δεκαετίες!
–Για παράδειγμα το άρθρο 4 παράγραφος 1 ορίζει σαφώς: Oι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου.
–Ενώ το άρθρο 5 παράγραφος 2 ορίζει, επίσης σαφώς: Όλοι όσοι βρίσκονται στην Eλληνική Eπικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων
Αυτό που ενδιαφέρει σήμερα την Αριστερά είναι, όχι η «ανεξιθρησκία», αλλά η θέσπιση αθεϊκού κράτους, στα πρότυπα (ο Θεός να τα κάνει… «πρότυπα») των χωρών του αλήστου μνήμης «υπαρκτού σοσιαλισμού».
Όπου η θρησκεία γενικότερα, και ο Χριστιανισμός πιο συγκεκριμένα, ήταν ουσιαστικά υπό διωγμό – ή αργότερα γινόταν μόλις «ανεκτός»!
Ο λεγόμενος «χωρισμός» Κράτους-Εκκλησίας, αφορά δύο πράγματα κυρίως:
–Το διοικητικό διαχωρισμό – δηλαδή οι λειτουργοί της Εκκλησίας να μην συμπίπτουν με τους κρατικούς-θεσμικούς λειτουργούς (και οι διοικητικές δομές της Εκκλησίας να μη συμπίπτουν με τις αντίστοιχες διοικητικές δομές του κράτους)…
–Και τον δικαϊκό διαχωρισμό, δηλαδή αυτό που είναι «αμαρτία» για μιαν Εκκλησία (ακόμα και την «Επικρατούσα») να μην είναι αναγκαστικά και «αδίκημα» για την Πολιτεία (νομικά κολάσιμο).
Και οι δύο αυτοί διαχωρισμοί έχουν γίνει στην Ελλάδα κατά πολύ πιο απόλυτο τρόπο απ’ ό,τι σε άλλες αναπτυγμένες και ώριμες δημοκρατίες της Δύσης!
Για παράδειγμα:
— Στη Βρετανία ο/η αρχηγός του κράτους είναι ταυτόχρονα και αρχηγός της Αγγλικανικής Εκκλησίας!
Αυτό «παραβιάζει» πλήρως τον πιο στοιχειώδη «διαχωρισμό» κράτους-Εκκλησίας! Αλλά ποτέ δεν ζητήθηκε να αλλάξει, και σε τίποτε δεν εμπόδισε τη Βρετανία να γίνει η πρώτη και πιο σταθερή Κοινοβουλευτική Δημοκρατία του κόσμου, η πρωτοπόρος στον αστικό μετασχηματισμό ολόκληρης της Οικουμένης και ταυτόχρονα αληθινή κοσμοκράτειρα.
Το αντίστοιχο στην Ελλάδα θα ήταν, ας πούμε, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να ήταν αυτοδικαίως και… Αρχιεπίσκοπος! Πράγμα, βέβαια, αδιανόητο…
–Στη Γερμανία, στην Αυστρία, (και στην Ιταλία παλαιότερα), αλλά και σε άλλες πλήρως αναπτυγμένες δημοκρατικές χώρες, κυβερνούν τα Χριστιανοδημοκρατικά κόμματα. Τα οποία όλα διακηρύσσουν την προσήλωση τους στις «Χριστιανικές ηθικές και κοινωνικές αξίες»!
Εδώ κάτι τέτοιο θα προκαλούσε… έμφραγμα και εγκεφαλικό ταυτόχρονα σε πολλούς – αριστερούς, αλλά και κεντροδεξιούς ακόμα!
Όμως σε τίποτε δεν εμποδίστηκαν οι χώρες αυτές να είναι εξαιρετικά δημοκρατικές, σταθερές, σύγχρονες και αναπτυγμένες.
–Στις ΗΠΑ, ένα από τα πιο ανοικτά και ανεκτικά κράτη στον κόσμο (και την πιο σταθερή δημοκρατία που υπήρξε ποτέ στην Ιστορία), έχουν χαραγμένο στο χαρτονόμισμα του ενός δολαρίου το εμβληματικό: In God we Trust! (Εμπιστευόμαστε τον Θεό – ή Πιστεύουμε στο Θεό).
Όποτε οι ενώσεις αθέων ζήτησαν αυτό να καταργηθεί από τοπικά, πολιτειακά ή το Ανώτατο Δικαστήριο, το αίτημά τους απορρίφθηκε ασυζητητί!
–Στην Ιρλανδία οι εκτρώσεις απαγορεύονται (γιατί τις απαγορεύει η Καθολική Εκκλησία). Παρ’ όλη αυτή την εμμονή της, η Ιρλανδία είναι από τις πιο αναπτυξιακά δυναμικές χώρες στον κόσμο!
–Στην Ελλάδα η Ορθόδοξη Εκλησία επίσης θεωρεί τις εκτρώσεις «αμαρτία»! Αλλά εδώ έχουν πλήρως νομιμοποιηθεί από τις αρχές της δεκαετίας του ’80!
–Στην Ιταλία, το διαζύγιο νομιμοποιήθηκε με δημοψήφισμα μόλις στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Ως τότε ήταν παράνομο γιατί το απαγόρευε – όπως εξακολουθεί να το απαγορεύει – η Καθολική Εκκλησία.
Στην Ελλάδα, πρόβλημα νομιμοποίησης του διαζυγίου ποτέ δεν υπήρξε! Αφού η Ορθόδοξη Εκκλησία το είχε νομιμοποιήσει πλήρως από τα μέσα Βυζαντινά χρόνια…
Ενώ από την άλλη πλευρά, όλες οι κομμουνιστικές τυραννίες στην Ανατολική Ευρώπη είχαν νομιμοποιήσει και τις εκτρώσεις και το διαζύγιο – κι ήταν πολύ «προχωρημένες» σε σχέσεις με τις δυτικές δημοκρατίες εκείνης της εποχής! Αλλά δεν έπαυαν να είναι ολοκληρωτικά καθεστώτα, απολύτως ανελεύθερα και οπισθοδρομικά – που κατέρρευσαν κάτω από το βάρος της εσωτερικής τους σήψης, της οπισθοδρόμησης που επέφεραν και της λαϊκής απόγνωσης που προκάλεσαν.
Τα αθεϊκά κράτη χρεοκόπησαν όλα!
Και κάποιοι – τάχα μου «προοδευτικοί» και «φιλελέδες», θέλουν να μας πάνε ακριβώς εκεί! Στο όνομα του «εκσυγχρονισμού» μάλιστα…
Εδώ οι λέξεις έχουν χάσει κάθε νόημα πια! Είναι και ανυπόφορα υποκριτές!
–Γιατί όταν οι «προοδευτικοί» στην Αμερική (δηλαδή η Αριστερά του Δημοκρατικού Κόμματος) κατέβαζε ως υποψήφιο για την Προεδρία στις ΗΠΑ τον «αιδεσιμότατο» – δηλαδή ιερωμένο – Τζέσσε Τζάκσον, οι ομοϊδεάτες τους παντού στον κόσμο – και στην Ελλάδα, βέβαια – δεν είχαν κανένα πρόβλημα! Κι ας παραβιαζόταν και τότε η πιο στοιχειώδης διάκριση Κράτους-Εκκλησίας ή Κράτους – Πολιτικής.
–Όταν ο επίσης προτεστάντης ιερωμένος – αιδεσιμότατος, κι αυτός – Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ έμπαινε επί κεφαλής του αγώνα κατά των φυλετικών διακρίσεων, ουδείς είχε πρόβλημα με το «ιερατικό σχήμα» του.
Και δικαίως, γιατί υπήρξε μια πολύ μεγάλη μορφή. Αλλά ο αγώνας του ήταν κατ’ εξοχήν πολιτικός. Ασφαλώς παραβιαζόταν η αρχή «να μη πολιτεύεται ο κλήρος», αλλά κανείς δεν έδινε σημασία – και σωστά…
–Όπως και ο αγώνας του Αγγλικανού Αρχιεπισκόπου Νοτίου Αφρικής Ντέζμον Τούτου υπήρξε επίσης εξαιρετικά πολιτικός – κι αυτός για την κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων στη χώρα του. Πήρε – επάξια – και το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 1984…
Ασφαλώς και τυπικά παραβίαζε τη διάκριση Εκκλησίας-Πολιτικής. Και λοιπόν; Ήταν ένας μέγας αγωνιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Για να μην αναφερθούμε βέβαια, στον Αρχιεπίσκοπο της Κύπρου Μακάριο, που υπήρξε και πρώτος εκλεγμένος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας! Ασφαλώς η εκλογή του παραβίαζε κατάφορα το τυπικό του διαχωρισμού Κράτους-Εκκλησίας. Όμως, ουδείς είχε πρόβλημα. Τον αναγνώρισαν όλες οι χώρες σε Ανατολή, Δύση, και τρίτο Κόσμο (τότε).
Οι μόνοι που είχαν πρόβλημα με το Εκκλησιαστικό του «σχήμα» ήταν οι Τούρκοι και σε μας οι… χουντικοί (που τον αποκαλούσαν μειωτικά με το κοσμικό του επώνυμο «Μούσκος»)!
Η ίδια η Ελλάδα πρόβλημα διαχωρισμού κράτους –Εκκλησίας ΔΕΝ έχει!
Έχει πρόβλημα αξιοποίησης της Εκκλησιαστικής περιουσίας. Που είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Και που οφείλεται σε πολύ παλαιές ιστορικές παρακαταθήκες («χρυσόβουλα» κλπ.), αλλά και σε πιο πρόσφατες στρεβλώσεις.
Να μιλήσουμε γι’ αυτά, όποτε θέλετε.
Αλλά όχι υπό το πρόσχημα του δήθεν «διαχωρισμού» κράτους Εκκλησίας.
Άλλωστε, κι αυτοί που το θέτουν, επίσης δεν έχουν πρόβλημα όταν ιερωμένοι κοντά στις απόψεις τους – ή στα συμφέροντα που εκάστοτε εξυπηρετούν οι ίδιοι – αναπτύσσουν εξόχως πολιτική δραστηριότητα ή και αναλαμβάνουν άμεσα πολιτικά αξιώματα.
Η «ουδετερότητα» του κράτους είναι το πρόσχημα του αντικληρικαλισμού της Αριστεράς. Και νοσταλγία αθεϊκών καθεστώτων!
Είναι η προσπάθεια να ξεριζωθεί μια βασική συνιστώσα της εθνικής ιδιοπροσωπείας των νεοελλήνων.
Αλλοιώνουν την Ιστορία μας, αλλοιώνουν την Παιδεία μας, διαλύουν τη μεσαία τάξη, κηρύσσουν τον Πόλεμο στην Οικογένεια – δεν θα τους γλίτωνε, βέβαια, και η Ορθοδοξία!
Δεν έχουν πρόβλημα με την Θρησκεία γενικότερα…
Είναι ιδιαίτερα «ανεκτικοί» – μέχρι παρεξηγήσεως – σε άλλες θρησκείες, όπως στους μουσουλμάνους. Ακόμα κι όταν… αυτομαστιγώνονται δημόσια στα πλαίσια λατρευτικών τελετών τους…
Η Ορθοδοξία τους ενοχλεί, ο Σταυρός τους ενοχλεί, τα σύμβολα της Πίστης τους ενοχλούν, γιατί εκφράζουν ένα πολύ ζωντανό και πολύ ισχυρό κομμάτι της Εθνικής ταυτότητας των Ελλήνων.
–Ξεχνούν ότι χωρίς την πολιτιστική παράδοση της Ορθοδοξίας, το «Αξίον Εστί» του Ελύτη δεν θα σήμαινε τίποτε – σε κανένα. Και δεν θα υπήρχε…
–Χωρίς τη παράδοση της Ορθοδοξίας το «τη Υπερμάχω» δεν θα νοηματοδοτούσε τίποτε!
–Χωρίς την Ορθόδοξη παράδοση, θα λέγαμε κι εμείς την «επανάσταση»… «περιστροφή»-revolution, όπως όλοι οι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί (από το εμβληματικό βιβλίο του Κοπέρνικου), όχι επιστροφή στη ζωή: Επ-Ανάσταση!
–Αν σβήσετε την παράδοση της Ορθοδοξίας τι νόημα έχει ο σπαρακτικός στίχος του Ρίτσου: Σώπα, όπου να’ναι θα σημάνουν οι καμπάνες;
Που φαντάζεται παρακάτω – στον «Επιτάφιο» του – τους νεκρούς αγωνιστές, μέσα από το χώμα, ανάμεσα στα σταυρωμένα χέρια τους, να κρατάνε της καμπάνας το σχοινί. Και να περιμένουν των ώρα να σημάνουν την ανάσταση!
Γιατί, αυτό χώμα είναι δικό τους και δικό μας!
Γιατί «είναι δικό τους και δικό μας»;
Γιατί περιμένουν να σημάνουν την Ανάσταση!
Ποιαν «Ανάσταση»;
Άμα σβήσεις από το συλλογικό υποσυνείδητο των Ελλήνων την παράδοση της Ορθοδοξίας, πάνε και οι καμπάνες, πάει κι η Ανάσταση, πάει και η προσμονή των πεθαμένων για δικαίωση και λύτρωση…
Τραγικοί τύποι αυτοί οι κολλημένοι Αριστεροί. Αρνούνται τον εαυτό τους. Ντρέπονται γι’ αυτό που είναι…
Η Ελληνικότητα τους ενοχλεί.
Κι ό,τι την συμπυκνώνει, ό,τι την καθορίζει, ό,τι την κρατάει όρθια και ζωντανή.
Και – εδώ που τα λέμε – ευτυχώς που «άνοιξαν τα χαρτιά τους» κι έπεσαν οι μάσκες. Γιατί έτσι θα χάσουν μιαν ώρα αρχύτερα…
Και θα χάσουν πολύ άσχημα…
ΥΓ. Και καλό είναι η ΝΔ να τους χώνει πότε-πότε. Εκεί που πονάνε κι εκεί που τους κοστίζει…
orthografos