Αν πριν από λίγα χρόνια κάποιος μας ρωτούσε να βρούμε το στόμα από το οποίο ξέφυγε η φράση
«Οι αφορισμοί αφορούν έναν προηγούμενο αιώνα. Τον Μεσαίωνα» θα είχαμε να διαλέξουμε ανάμεσα στην Άντζελα την Δημητρίου (που είναι υπαρκτό πρόσωπο) και τον Φατσέα (που είναι χαρακτήρας ενός κωμικού σίριαλ).
Σήμερα στις επιλογές προστίθεται και ενα υπαρκτό πρόσωπο που μοιάζει με χαρακτήρα κωμικού σίριαλ: ο Αλέκσης ο Τσίπρας.
Πρόκειται μάλιστα για την πιο ασφαλή επιλογή, καθώς το σίριαλ με τον Φατσέα δεν προβάλλεται πια και η Άντζελα η Δημητρίου δεν δίνει τόσες συνεντεύξεις.
Ευτυχώς υπάρχει ο Αλέκσης μας ο οποίος, παρότι φέρεται να πήγε σχολείο, δεν μοιάζει να έχει καταλάβει ότι ο Μεσαίωνας δεν ήταν ένας αιώνας (το πώς συνδέει τη μεταφορική χρήση της λέξης «αφορισμός» με τον Μεσαίωνα είναι ένα ακόμα μυστήριο το οποίο θα αποφύγω να επιχειρήσω να λύσω καθώς ο φόβος να χαθώ στον λαβύρινθο του πρωθυπουργικού εγκεφάλου θα υπερισχύσει της περιέργειάς μου).
Πέρα από τη βαθιά αμορφωσιά, ο Αλέκσης φαίνεται να έχει και μια αδυναμία αντίληψης της πραγματικότητας καθώς στην ίδια συνεδρίαση της Βουλής, την Παρασκευή που μας πέρασε, με υπερηφάνια ενημέρωσε το πανελλήνιο ότι καμία κλούβα δεν φυλάει το γραφείο του.
Δεν μπορώ να καταλάβω αν δεν ξέρει πού είναι το γραφείο του, αν δεν γνωρίζει τι είναι «γραφείο» ή αν αγνοεί τι εννούμε όταν λέμε «κλούβα».
Αυτό που ξέρω είναι ότι, σε αντίθεση με το πρόβλημα μόρφωσης για το οποίο είναι πια αργά, το πρόβλημα της αντίληψης της πραγματικότητας λύνεται αν κάποιος που τον νοιάζεται τον πάρει από το χεράκι και τον πάει μια βόλτα στην Ηρώδου του Αττικού.
Εκεί, ο Αλέκσης μπορεί να δει και το γραφείο του και τις κλούβες και ίσως και πολλά άλλα την ύπαρξη των οποίων αγνοεί ή δεν καταλαβαίνει.
Και μπράβο του.