Τα ψέματα του Αλέξη Τσίπρα, κι όταν ακόμη, σε ορισμένες τους προτάσεις, προκαλούν μια αρχική επιφυλακτικότητα, είναι ιδιότυπα. Εχουν ένα “περιεχόμενο” υποστηριγμένο από συνθετική φαντασία.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Οταν κανείς έχει εθιστεί να ακούει τον Τσίπρα, δεν βλέπει τον εαυτό του στον καθρέπτη με τον τρόπο που τον έβλεπε πριν. Το ασύστολο πρωθυπουργικό ψέμα περισσότερο από όσο σε πληροφορεί, σε αναγκάζει να σταθείς και να σκεφτείς. Σε βάζει στον πειρασμό να αναρωτιέσαι.
Ας ομολογήσουμε πως αυτό είναι μια δύναμη για εκείνον και μια αδυναμία για μας. Βέβαια, η πρωθυπουργική στάση σχολιάζεται, εντυπωσιάζει για την ευέλικτη θρασύτητα των ψεμάτων, επικρίνεται, προκαλεί αντιρρήσεις και διαμάχες, αλλά και διασκεδάζει.
Ναι, είναι και διασκεδαστικός ο Τσίπρας. Για σκεφτείτε πως αρκεί να ανασηκώσει τους ώμους του για να ξεφορτωθεί έτσι την ιδεολογική του κληρονομιά, που υποτίθεται πως αποθησαύρισε όσο διαρκούσε η πολιτική του ανέλιξη. Και καθώς εκστομίζει τον πακτωλό των ψεμάτων, διαφωτίζει για πολλά χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς του και του χαρακτήρα του, που θα περνούσαν απαρατήρητα.
Και το ύφος του, ενίοτε αγέρωχα Ναπολεόντειο, έστω με στοιχεία γκροτέσκο, αλλά πονηρά εμπρόθετο στις αντιδράσεις του, τον κάνει απροσδόκητα διασκεδαστικό. Είναι, άλλωστε, γνωστό πως μια μέθοδος να προκαλείς την ευθυμία συνίσταται στη χρησιμοποίηση ασυνήθιστης ή ακατάλληλης ορολογίας ή να κατακρεουργείς τη γλώσσα σε μια περιγραφή ή διατύπωση μιας άποψης.
Πίσω από την πολιτική επιτυχία του Αλέξη Τσίπρα, κρύβεται πολλές φορές περισσότερη πονηρία και θρασύτητα παρά εξυπνάδα. Χωρίς να του αρνηθεί κανείς την “νεοελληνική εξυπνάδα”, ωστόσο, πρέπει να του αναγνωρίσει με καλή πίστη την άγνοιά του από διάφορες οπτικές γωνίες.
Ενας ψυχολόγος, ίσως κι ένας ζωολόγος, αφού για το ότι ανήκουμε στο βασίλειο των ζώων κανένας μας ποτέ δεν αμφέβαλλε, θα μπορούσαν να κάνουν το διαγνωστικό διάγραμμα της περίπτωσης Τσίπρα.
Να εξετάσουν, δηλαδή, τα χαρακτηριστικά που τον διαφοροποιούν από τα άλλα είδη της οικογένειας των “πρωτευόντων” (πίθηκοι-άνθρωποι) , στα μέσα που χρησιμοποίησε για να αναρριχηθεί πολιτικά και να προσαρμοστεί στις συνθήκες του νέου περιβάλλοντος με τρόπο εντυπωσιακό.
Εδώ επιβάλλεται ένα συμπέρασμα, ανεξάρτητα από αντιρρήσεις ή επιφυλάξεις για τη μεταχείριση που μας γίνεται ως κοινωνία από τον Αλέξη Τσίπρα και τους συνοδοιπόρους του στην εξουσία. Η πορεία του Τσίπρα ήταν εγχείρημα ριψοκίνδυνο, αν όμως το κρίνει κανένας στο επίπεδο της επιτυχίας του ως εξέλιξη γι’ αυτό το “είδος” του πολιτικού ζωικού βασιλείου, πέτυχε πέρα για πέρα.
Κι ας μην ξεχνάμε πως κι εμείς παίξαμε τον κρυφό ρόλο μας για την εύκολα εξακριβώσιμη εξελικτική πορεία του Τσίπρα. Και πολλοί ακόμη εξακολουθούν να πιστεύουν στα πρωθυπουργικά ψέματα, με τον ίδιο να κινδυνεύει να θαμπωθεί ακόμη περισσότερο από την εξουσία και να ξεχάσει ότι, κάτω από το βερνίκι της επιφάνειας, παραμένει ακόμη ένα “πρωτεύον” του ζωικού βασιλείου.
Ενας κίνδυνος που ελλοχεύει για όλους μας που, αναντίρρητα, ανήκουμε στην οικογένεια των “πρωτευόντων”, έστω κι αν διαθέτουμε ρητά μιαν ηθική έγνοια. Γιατί, στο βάθος του ανθρώπου, και στις πιο “ρεαλιστικές” του ακόμη, στις πιο ωφελιμιστικές του επιδιώξεις, καραδοκεί άγρυπνη μια ηθική έγνοια. Στην περίπτωση του Τσίπρα, αυτή η ηθική έγνοια αφομοιώνεται με μια επεξεργασία κρυφή και λαίμαργη.
. .
..
