Ό​​πως κάθε μιντιακό ζώο, τον Πέτρο Τατσόπουλο τον κυνηγούν τα λόγια του. 
Τον κυνηγούν οι δημόσιες στιγμές ιδιωματικού αυθορμητισμού, που συγχωρείται στους λογοτέχνες, αλλά όχι στους πολιτικούς.

Μεθοριακή περίπτωση πολιτικού, σε μια εποχή που η ίδια η πολιτική μεθοριοποιήθηκε, ο Τατσόπουλος διακρίθηκε όχι μόνο επειδή διέβη τις ρευστές κομματικές γραμμές. Διακρίνεται επειδή είναι ο πρώτος που επισήμως διέβη και το ρήγμα του διχασμού, διανύοντας την απόσταση από τον ΣΥΡΙΖΑ στη Ν.Δ.

Η ένταξή του στο γαλάζιο ψηφοδέλτιο πυροδότησε κριτική όμοια από τα αριστερά και από τα δεξιά.

Οι συριζαίοι τον αντιμετώπισαν ως έκπτωτο και οι παλαιοδεξιοί ως εισβολέα. 

Η αλήθεια είναι ότι πολλές από τις απόψεις που εκφράζει σταθερά ο Τατσόπουλος τον κατατάσσουν στη φιλελεύθερη μειοψηφία του νέου του κόμματος.

Αυτός όμως δεν ήταν ο στόχος; Δεν είναι ο στόχος των μεταγραφών να διευρύνουν το βεληνεκές της κομματικής απήχησης;

Αν η Ν.Δ. δεν επεκταθεί προς το Κέντρο, προς τα πού της απομένει να κινηθεί; 

Δεξιότερα δεν υπάρχει χώρος. Ο Μητσοτάκης έκανε στο Μακεδονικό μια στρατηγική κίνηση στεγανοποίησης της δεξιάς του. Δεν θα μπορούσε περαιτέρω να ανταγωνιστεί σε βουκεφαλισμό τα σχήματα του λούμπεν εθνικισμού. Οπου η Κεντροδεξιά επιχείρησε να κινηθεί δεξιότερα κατέληξε απλώς να νομιμοποιήσει την ατζέντα της Ακροδεξιάς – πλην της Αυστρίας, όπου η Ακροδεξιά άλωση του κόμματος συντελέστηκε εκ των έσω.

Ο μόνος χώρος στον οποίο μπορεί να αναζητήσει η Ν.Δ. νέα ερείσματα είναι αυτός στον οποίο κινείται ο Τατσόπουλος – ακόμη και αν ο ίδιος ο Τατσόπουλος είναι πολύ φλου για να μπορεί να ταξινομηθεί σε έναν χώρο.
Εχει ενδιαφέρον ότι η πτέρυγα της Δεξιάς που αντιδρά στον Τατσόπουλο –επειδή τον βρίσκει εθνικώς ανεπαρκή ή κοινωνικώς ανορθόδοξο– είναι η ίδια που αντιδρά και σε αυτό που καταγγέλλει ως εισοδισμό της Ακροδεξιάς.

Οι «μουσαφιραίοι», λένε για όσους ήρθαν στη Ν.Δ. από τον ΛΑΟΣ.

Ως ανεπιθύμητους μουσαφιραίους καταγγέλλουν προληπτικά και όσους από την Κεντροαριστερά φημολογείται ότι συζητούν με τη Ν.Δ.

Αυτή η διπλή αποστροφή εκδηλώνεται στο όνομα μιας κομματικής καθαρότητας που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ευφημισμός του απομονωτισμού.

Ο πυρήνας αυτός και οι μιντιακές του απολήξεις στην πραγματικότητα δεν ενοχλούνται ούτε από την Ακροδεξιά ούτε από την εκσυγχρονιστική εισπήδηση.

Ενοχλούνται από την ιδέα του ανοιχτού κόμματος – και από την πραγματικότητα της νεομητσοτακικής ηγεσίας του.

Γι’ αυτούς τους δεξιούς, καλή Κεντροαριστερά είναι ο Τσίπρας. Και καλή Κεντροδεξιά ο Παπαγγελόπουλος.

Πηγή

Share.