Ενα νέο είδος βίου δημοσίου εκδιπλώθηκε σε τούτο τον τόπο τα τελευταία χρόνια. Το ασύστολο πολιτικό ψέμα με το πνεύμα μιας ανάπηρης υπεροψίας, που επισκιάζει κάθε έννοια σοβαρότητας και συνέπειας.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Την πίστη πως τα σάβανα δεν έχουν τσέπες αντικατέστησε πλέον η πολυδιάστατη επιθυμία του υπερχορτασμού των πολιτικών. Κι ενώ για τους εχέφρονες τούτου του τόπου κάθε δόξα φαίνεται σαν μια μεταθετή ματαιότητα, όπως κι όλα τα ανθρώπινα, η αποφατική αυτή άρνηση γίνεται καταφατική επιδίωξη και με τον καιρό μεταμορφώνεται σε μια ακαταμάχητη “δοξοφαγία” μετά πολλών ψεμάτων.
Ολοι αυτοί οι εξουσιολάγνοι της πολιτικής, φορώντας αντί στεφάνου εκ λουλουδιών της Ελληνίδας γης ιμάτιον άλλων καιρών προικούν τον “όγδοον οίκον”, ενώ έχουν λησμονήσει πως “η δόξα γηρά” και μαζί της γερνούν όχι μονάχα τα ενσώματα, αλλά και τα ασώματα.
Ετσι ο άρτος τους ο επιούσιος γίνεται άρτος πλούσιος που μουχλιάζει στις ψωμιέρες, ενώ ο λαός που για δεκαετίες περιμένει τους πολιτικούς να διακρίνονται για την απλότητά τους, τους βλέπουν χιμαιροκυνηγούς των μεγαλείων, να φέρονται επί πτερύγων ανέμου και να αποζητούν το μέγιστο, αγνοώντας το ελάχιστο που τιμά και μεγαλύνει τους άρχοντες.
Ακόμη και οι λέξεις στην πολιτική έπαψαν να έχουνε ευχαριστιακό και αντιυπεροπτικό χαρακτήρα. Ολοι ξέρουν ότι ο ήχος ήταν το πρώτο λεξιλόγιο της γης και ότι η γλώσσα είναι η προφητεία για την ενανθρώπιση.
Κι ενώ δεν υπάρχουν θεμιτά και αθέμιτα μεγέθη στις λέξεις που εκφράζουν αισθητικές αντιλήψεις, απόψεις και ιδέες και ποτέ δεν υπογράφεται η ληξιαρχική πράξη του θανάτου τους από κανέναν, δυστυχώς βιάζονται βάναυσα από τους πολιτικούς της απόδρασης από την ευθύνη και εκθέτουν αυτούς που τις βιάζουν…
. .
..