Συνεντεύξεις πολιτικών προσώπων που εξυπηρετούν πρόσκαιρα συμφέροντα ενός άθλιου πολιτικού και οικονομικού συστήματος, που καταδείχνουν ταυτόχρονα μια παθογενή δημοσιογραφική αντίληψη εγκλωβισμένη στη λογική του “His master’s voice” και ενός αχαλίνωτου ατομικισμού, διαμορφώνουν ένα τοπίο αναλήθειας, με τις λέξεις και τις έννοιες να έχουν αληθινά φθαρεί.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Και δεν είναι η χθεσινή συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στο συγκεκριμένο τηλεοπτικό σταθμό, που απέδειξε ότι οι λέξεις έχασαν τη στιλπνότητα και την ακεραιότητα που είχαν όταν χρησίμευαν να εκφράσουν την αλήθεια.
Σε μερικούς μήνες στην ίδια θέση του συνεντευξιαζόμενου, στον ίδιο τηλεοπτικό σταθμό, μπορεί να κάθεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης, για να καταλήξουμε στη δραματική διαπίστωση ότι εν πολλοίς η ασκούμενη δημοσιογραφία σ’ ένα πλέγμα ανομολόγητων συμφερόντων, διαμορφώνει ενσυνείδητα ένα πρόδηλο χάσμα που βαθαίνει περισσότερο τη σχέση της με την κοινωνία.
Σε τούτο τον τόπο η λήθη και το πολιτικό ψέμα συμβάλλουν στην πανθομολογούμενη χαλάρωση των θελήσεων του πλήθους, χαλάρωση που, καθώς κάθε φορά μας δίνεται η αφορμή να παρατηρήσουμε, είναι ο δραστικότερος συντελεστής όχι μόνο του αποπνιγμού της αλήθειας, αλλά και των λειψάνων ακόμη της ελευθερίας που μας έχουν κληροδοτήσει παλαιότερες γενιές.
Σε τούτο τον τόπο η αλήθεια, η πρόοδος και η ελευθερία δεν είναι έννοιες αδελφές. Ανάμεσά τους υπάρχει ένας “μηχανισμός” συμφερόντων, πολιτικών και οικονομικών, που εμποδίζει την ανάπτυξη μιας ορθολογικά οργανωμένης κοινωνίας.
Ο Αλέξης Τσίπρας με θράσος χιλίων πιθήκων εν χορώ, απέναντι σ’ έναν δημοσιογράφο που με τόση “διακριτικότητα” απέφευγε την έννοια της δημοσιογραφικής ευθύνης, αξίωνε με πομφολυγώδη τρόπο περισσότερα απ’ όσα ο ίδιος συνεισφέρει στην έκφραση της στοιχειώδους αλήθειας.
Δεν τίθεται θέμα αυτεπίγνωσης και ανατομίας της πολιτικής ευθύνης. Η αυτεπίγνωση προυποθέτει τη θαρραλέα αποδοχή των ψυχικών του ασυνεπειών. Στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα η ασυνέπεια είναι μια στρέβλωση του χαρακτήρα του. Με άλλα λόγια, ο Τσίπρας είναι συνεπής με τον εαυτό του όταν είναι ασυνεπής!
Αυτός ο άκρατος και απόλυτος υποκειμενισμός, η “αφοσίωση” στην ασυνέπεια και στην παραχάραξη της αλήθειας, ισοπεδώνει το δόγμα της ατομικής ηθικής στην αέναη κίνησή της σαν το μόνο ακέραιο μέγεθος για τον άνθρωπο.
Η ευθύνη…Αλλά ποια ευθύνη; Αυτή που καλλιέργησε το σαπρόφυτο του πιο νοσηρού κομματισμού, μέσα στο οποίο αναπτύχθηκαν πολιτικά παράσιτα, που διδάσκονταν πως να λησμονούν την έννοια “άνθρωπος” και πως να απαλλοτριώνουν την πιο στοιχειώδη κοινωνική ευαισθησία στο αποκτηνωτικό συναίσθημα του ευτελέστερου μορίου μιας απαθούς μάζας που κινείται κάτω από τη βέργα του πιο απίθανου γελαδάρη;
Στη συνέντευξή του χθες στον ALPHA, ο Αλέξης Τσίπρας, διεκδίκησε τη μέθεξη της αναλήθειας, με λέξεις που θολώνουν τα περιγράμματα της πραγματικότητας, ενώπιον ενός δημοσιογράφου που θα έπρεπε με τη στάση του να μην ταλαιπωρεί την “καθαρή” πρόθεση, καθώς η όραση, η αίσθηση, η νόηση σωρεύουν η καθεμιά τους την πείρα τους από τη ζεστή επαφή με το καθημερινό γεγονός…
Ομως, η προσέγγιση “ολόκληρης της πραγματικότητας” προυποθέτει την αντίληψη, την κατανόηση, τη συναίσθηση του κοινωνικού πόνου και της δημοσιογραφικής ευθύνης. Η πραγματικότητα τούτη δεν υπηρετείται από άτομα περιζωσμένα και σιδερόφραχτα από την ατομικότητα τους.
. .
..