Έχει όμως επανηλημμένα παραδεχθεί — τόσο στο βιβλίο «Ανίκητοι Ηττημένοι» όσο και σε 2-3 «ξεχασμένες» συνεντεύξεις — πως ήταν ο πρώτος που υπέγραψε «μυστικά» στις 27 Φεβρουαρίου 2015 όχι μόνο την τετράμηνη παράταση του Μνημονίου 2 (των Σαμαρά-Βενιζέλου) αλλά και τα «προαπαιτούμενα», τα οποία θα «διαπραγματευόταν» με την τρόικα για την «ολοκλήρωση της 6ης αξιολόγησης» που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, με τραγικό αποτέλεσμα να υπογράψει στο τέλος ακόμα και την οικονομική ταφόπλακα των … capital controls!
Περασμένα-ξεχασμένα, θα πείτε…
Αλλά αυτό που έχει σημασία να κρατηθεί από το παρασκήνιο που γέννησε τη μακροβιότερη και πιο εγκληματική κυβέρνηση της μνημονιακής κατοχής, είναι το φυσικό επακόλουθο της κρυφής συνθηκολόγησης με τον Εχθρό, που βλέπουμε και σήμερα μετά τη δολοφονία του Κωσταντίνου Κατσίφα.
Κάτι το οποίο δε θέλουν να παραδεχθούν, ούτε ο Γιάνης, ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο Κοτζιάς ούτε οι άλλοι υπουργοί και κάθε λογής άσπονδοι φίλοι ή μετριοπαθείς επικριτές τους.
Όταν κάνεις μυστική συμφωνία με τον Εχθρό σε βάρος του λαού σου, δε γίνεσαι συνένοχος μόνο σε αυτό που συμφώνησες, αλλά και στα εγκλήματα που θα απαιτήσει να αποδεχθείς ή να διαπράξεις αργότερα, εκβιάζοντας τη συγκατάθεσή σου με το «μυστικό» της πρώτης συνθηκολόγησης.
Έτσι, ο κρυφός Δοσιλογισμός δε φέρνει μόνο — αργά ή γρήγορα — τη «φανερή» και επίσημη συνθηκολόγηση, αλλά και όλα τα ειδεχθή εγκλήματα που απαιτεί ο Εχθρός για να τηρήσει τη «μυστικότητα» της Φαουστικής «συμφωνίας κυρίων».
Η μία μυστική συμφωνία φέρνει την άλλη, ανανεώνοντάς την πρώτη — όποτε χρειαστεί — με νέους, επαχθέστερους όρους κάθε φορά, όπως συνέβαινε με τα προαπαιτούμενα των μνημονίων.
Όσοι θυμούνται το «Φάκελο της Κύπρου», υποψιάζονται το λόγο για τον οποίο κρατείται κλειστός επί 45 χρόνια: Περιμένουν να πεθάνει και ο τελευταίος επιζών από τους συμμετέχοντες στη μυστική συμφωνία των Παρισίων (Μάιο 1973) που προετοίμασε την Τουρκική εισβολή και κατοχή του νησιού. Ο επιζών εκείνου του «συμβολαίου θανάτου» της Κύπρου είναι ο Χένρυ Κίσσιγκερ.
Ο κλιμακούμενος ενδοτισμός ΟΛΩΝ των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων απέναντι στην Τουρκία (όχι μόνο για το Κυπριακό) μπορεί εύκολα να αναχθεί σ’εκείνο το «προπατορικό αμάρτημα» των πρωταγωνιστών της Μεταπολίτευσης.
Κατά τον ίδιο τρόπο, εξηγείται η «ανεξήγητη» συνθηκολόγηση του Τσίπρα στις 12-13 Ιουλίου 2015, όταν είχε — όπως και ένα μήνα πρίν το δημοψήφισμα — την εναλλακτική λύση της απειλής παραίτησης, που θα προκαλούσε τουλάχιστον τακτική υποχώρηση των δανειστών.
Χωρίς τη μυστική συμφωνία του Φεβρουαρίου 2015 η ευκολία με την οποία ο Τσίπρας υπέκυψε στον εκβιασμό τους στο τέλος του τετραμήνου δεν μπορεί να εξηγηθεί αποκλειστικά ως εξουσιολαγνεία ενός πωρωμένου εθνομηδενιστή πρωθυπουργού.
Από τη στιγμή που έγινε η αρχή, το λαγούμι της αναλγησίας, του εθνομηδενισμού και του ενδοτισμού σε κάθε βαρβαρότητα κατά των Ελλήνων δεν έχει πάτο.
Η μία οικονομική γενοκτονία διαδέχεται την άλλη: Από το σφαγιασμό των συνταξιούχων μέχρι το φορολογικό ξεκλήρισμα νοικοκυριών και επιχειρήσεων, το διωγμό της νέας γενιάς, τη δημογραφική αλλοίωση και αντικατάσταση πληθυσμού, τη λεηλασία δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, τη θεσμική και βιοποριστική εξόντωση της ελληνικής οικογένειας, την καταρράκωση ηθικών, πνευματικών και πολιτιστικών αξιών του Ελληνισμού.
Κάθε αδίστακτη κυβερνητική πράξη στο σπιράλ θανάτου της χώρας οδηγεί σε ακόμη χειρότερες μυστικές και φανερές συνθηκολογήσεις με τους Εχθρούς της.
Είναι εύκολο να βλέπει κανείς απομονωμένα τα γεγονότα, τις αποφάσεις και της τραγωδίες από τη σκοπιά του δημοσιογραφικού ρεπορτάζ, της οικονομικής ανάλυσης ή της διεθνολογικής αοριστολογίας.
Κανείς όμως δεν πιστεύει πως η παράδοση της μακεδονικής ταυτότητας και οι ταυτόχρονες δημόσιες «υποσχέσεις» του πληθωρικού Κοτζιά για επίλυση όλων των «εκκρεμών» θεμάτων με Τουρκία, Αλβανία και Κύπρο, δε συνδέονται με μυστικές συμφωνίες και διευθετήσεις πίσω από τις τυμπανοκρουσίες της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Ούτε η διάρρηξη των διπλωματικών και πολιτιστικών δεσμών με τη Ρωσία, ούτε οι περίεργες ανταλλαγές στρατιωτικών του Ερντογάν, ούτε το ολοκαύτωμα στο Μάτι, ούτε η δολοφονία του Βορειοηπειρώτη ήρωα Κωνσταντίνου Κατσίφα, δε θα μπορούσαν να συμβούν χωρίς κάποιοι να κλείνουν το μάτι σε άλλους, αφού όλα τα δεδομένα συγκλίνουν σε Πρόθεση, Δόλο και Συνενοχή των εκάστοτε «ενδιαφερόμενων πλευρών».
Θα μπορούσε άραγε η στυγερή, προβοκατόρικη δολοφονία ενός γενναίου και αγνού Έλληνα στη ξεχασμένη Βόρεια Ήπειρο, ανήμερα της Εθνικής Επετείου του «Αλβανικού Έπους», από τις ειδικές δυνάμεις του αλβανικού κράτους, να αποτελέσει την σταγόνα αίματος που θα ξεχύλιζε το ποτήρι της Ντροπής για τη βλακεία των Συνενόχων;
Μια βλακεία που τους οδηγεί να δίνουν μυστικά τη συγκατάθεσή τους σε όλο και πιο αποκρουστικά Φαουστικά συμβόλαια χωρίς επίγνωση η πρόβλεψη των πιθανών συνεπειών τους.
Δεν μπορούσαν δηλαδή να προβλέψουν ότι π.χ. θα ήταν υποχρεωμένοι να παραμείνουν άφωνοι και απαθείς μπροστά στην προκλητική και απάνθρωπη άρνηση των αλβανικών αρχών να παραδώσουν τη σορό του νεκρού ήρωα στους γονείς του, επί μια βδομάδα.
Γιατί; Επειδή και αυτή ακόμα η σιωπή περιλαμβάνεται στα «προαπαιτούμενα» του κρυφού «μνημονίου» ή — το πιθανότερο — επειδή φοβούνται πως υπάρχει στα Τίρανα μαγνητοφωνημένη συνομιλία του Κοτζιά, του Τσίπρα ή του Ρουμπάτη με Αλβανό …διερμηνέα, για τελική λύση στο πρόβλημα του «εθνικισμού» στη «Νότια Αλβανία».
Άλλωστε υπάρχει λογική εξήγηση και για τις καθυστερήσεις στην παράδοση της σορού: Αν τα δύο διαμπερή τραύματα στην περιοχή της καρδιάς δεν έγιναν από απόσταση 25 μέτρων αλλά εξ επαφής την ώρα που το θύμα ήταν ανάσκελα, ο εξοστρακισμός των βλημάτων στο έδαφος θα προκαλούσε τεράστια ζημιά στην πλάτη που δύσκολα κρύβεται με τη «ραφή» τους από τον Αλβανό ιατροδικαστή.
Πέρα όμως από τέτοιες λεπτομέρειες που ανατρέπουν την αρχική παραπληροφόρηση, αρκεί ένα εύλογο ερώτημα για να εξηγηθούν τα πάντα:
Υπήρχε ποτέ περίπτωση να συμβεί αυτή η δολοφονία τη μέρα που συνέβη, στον τόπο που συνέβη, με τον τρόπο που συνέβη και με τα προκατασκευασμένα ψεύδη που συγκαλύφθηκε, χωρίς «προσυνεννόηση» σε Τίρανα και Αθήνα;
Οδηγούμαστε λοιπόν στο συμπέρασμα πως η βλακεία των συνενόχων συμβαδίζει με τη βλακεία πολλών από εκείνους που υποδύονται τους σκληρούς επικριτές των κυβερνητικών χειρισμών επιρρίπτοντάς τους «ανεξήγητη ατολμία, αναλγησία, ανοχή, περιφρόνηση, υποχωρητικότητα, απρονοησία κλπ».
Ανεξήγητη;;;
Είναι ή μόνιμη επωδός στο μοιρολόι των τηλεπαραθύρων για αδυναμίες και «λάθη» της κυβέρνησης απέναντι στην Τρόικα, στο Βερολίνο, στα Σκόπια, την Αλβανία ή την Τουρκία.
Έτσι προσπερνιέται κάθε νέο στραπάτσο της εσωτερικής ή εξωτερικής πολιτικής, είτε πρόκειται για έγκλημα «με πρόθεση και δόλο» ή για άνευ όρων παράδοση εθνικής κυριαρχίας.
Ντρέπονται να πούνε πως ο αυτοκράτορας δεν είναι μόνο «γuμνός» αλλά και βουτηγμένος από την κορυφή ως τα νύχια στο αίμα αθώων συμπολιτών του.
Κάτι που είναι σχεδόν αυτονόητο για την υπόλοιπη Δύση και οδηγεί σε εκλογική πανωλεθρία υποψηφίων Προέδρων ΗΠΑ ή σε παραίτηση ολόκληρων κυβερνήσεων, παραμένει ταμπού για τον συμβατικό δημόσιο λόγο στην Ελλάδα, τόσο στα ΜΜΕ όσο και στα περισσότερα «κοινωνικά δίκτυα».
Εδώ η κριτική διερεύνηση ανείπωτων κακουργημάτων και η ανυποχώρητη δυσπιστία απέναντι στην Εθνοκτόνο Εξουσία, έχουν προθεσμία λήξης μέχρι τη μέρα που μια υπόθεση θα αποσυρθεί από το δημόσιο διάλογο για να εισέλθει αμελητί στους λαβύρινθους της Δικαιοσύνης ή τις εξεταστικές επιτροπές της Βουλής.
Αλλά ακόμα και σε ένα προτεκτοράτο υπάρχουν κάποια όρια Ανομίας, όπου δεν χωρούν συμψηφισμοί ευθυνών, παρελθοντολογία και αποδιοπομπαίοι τράγοι για να αποσπάσουν την προσοχή των πολιτών από τις συνεχείς αναπάντητες απειλές, εχθροπραξίες, και προβοκάτσιες που αποβλέπουν στην ψυχική και ηθική τους εξουθένωση.
Ο Εχθρός είναι εντός των τειχών και βιάζεται να αφανίσει το Έθνος για να μη λογοδοτήσει σ’ αυτό και στις μελλοντικές γενεές του.
Αξίζει λοιπόν να επιμείνουμε ασυμβίβαστα στην ανάδειξη της Αλήθειας για τις ακριβείς συνθήκες που οδήγησαν στον ηρωικό θάνατο του πολίτη Κωνσταντίνου Κατσίφα. Να κατονομάσουμε τους συνενόχους και ηθικούς αυτουργούς, που δεν έκαναν τίποτα για να αποτρέψουν μια τόσο προκλητική εχθρική ενέργεια, αλλά αντίθετα, είχαν έτοιμα τα χυδαία ψεύδη, τη προπαγάνδα και την επιτηδευμένη αδιαφορία, που θα συγκάλυπταν τις ευθύνες τους.
Αυτό που τους πρόδωσε ήταν η βλακεία του κρυφού συνενόχου στο φόνο, ο οποίος νόμιζε πως ο Ράμα θα αρκούνταν στο γρήγορο «θάψιμο» της υπόθεσης αντί να συνεχίζει τις προκλήσεις και τις απειλές όπως κάνει επί χρόνια ανενοχλητος ο Ερντογάν, ενώ έφτασε να τον μιμείται πλέον ακόμα και ο…Ζάεφ!
. .