Την πολιτική επικαιρότητα την απασχολεί η προφυλάκιση του Γ. Παπαντωνίου και δικαιολογημένα. Φυσικά έπρεπε να προφυλακιστεί και όλοι μας, καθημερινά ταπεινωμένοι απο ένα σύστημα που πλούτιζε στην πλάτη μας και μετά μας κουνούσε επιδεικτικά το δάχτυλο (“μαζί τα φάγαμε”), νιώθουμε ηθική δικαίωση. 
Με κίνδυνο να επαναλαμβάνομαι, θέλω να μιλήσω πάλι για τις σαύρες. Αυτο το καταπληκτικό ζωάκι λοιπόν, έχει την ικανότητα όταν κινδυνεύει ή στριμωχτεί να κόβει την ουρά του. Ο θηρευτής λοιπόν κρατάει την ουρά, η σαύρα ξεφεύγει και η ουρά ξαναφυτρώνει. Και είναι όλοι ευχαριστημένοι. Και ευχαριστημένοι είμαστε και εμείς, τρώμε την ουρά που αποβάλλει το σύστημα ενώ η σαύρα παραμένει. Ο Παπαντωνίου – όπως και ο προκάτοχος του στο Υπουργείο- κατηγορείται για μίζες 2.8 εκ. φράγκα απο την Thales Nederland B.V. Η εταιρεία άραγε θα βρεθεί ποτέ στο στόχαστρο της δικαιοσύνης;

Ο Παπαντωνίου όπως και πολλοί άλλοι πολιτικοί ήταν στη Λίστα Λαγκαρντ. Το 2011 η Λίστα Λαγκαρντ παραδίδεται στην Ελλάδα, το 2015 ο Ερβέ Φαλτσιανί, δίνει κατάθεση στους Έλληνες εισαγγελείς αποκαλύπτοντας ότι η πρωτότυπη λίστα είχε πολλά περισσότερα στοιχεία. Η είδηση θάβεται απο τα ΜΜΕ τα οποία προσπαθούν με κάθε τρόπο να εμφανίσουν τον Φαλτσιανί ως αναξιόπιστο μάρτυρα. Κάποια ονόματα ακούγονται, το ενδιαφερον μετατοπίζεται σε συγκεκριμένα πρόσωπα και όχι στην ουσία της λίστας και τελικά τα αδικήματα παραγράφησαν με τις δυο αποφάσεις του Συμβουλίου Επικρατείας το 2017. Κανείς φορολογικός έλεγχος δεν μπορεί να γίνει πλέον στα ονόματα της λίστας. 

Να σας θυμίσω την υπόθεση της Siemens -ιστορία με την οποία εμπλέκεται η οικογένεια Μητσοτάκη. Καποιες διώξεις και τελικά συμβιβασμός και η εταιρεία όχι μόνο δεν της απαγορεύτηκε να παίρνει συμβόλαια στην χώρα, στην οποία για δεκαετίες λάδωνε πολιτικούς, αλλά της δόθηκαν και επιπλέον συμβόλαια για την ηλεκτροδότηση των έργων του μετρο. Εχουμε γεμίσει σαύρες, που όταν στριμώχνονται δίνουν ένα κομμάτι τους για να γλύτώσει κάποιο μεγαλύτερο. Εχουμε συστημική διαφθορά όπου χάρη στο Σύνταγμα και στην «πολιτική ιδιοφυΐα» του Ευ. Βενιζέλου, σχεδόν όλα τα αδικήματα πολιτικών παραγράφονται. Είμαστε μια χώρα όπου οι δημοσιογράφοι έχουν καταντήσει εκπρόσωποι τύπου υπουργών και πολιτικάντηδων.

Ο μηχανισμός που λυμαινόταν τα ταμεία της Ελλάδας παραμένει αλώβητος, το σύστημα αυτοπροστατεύεται και οι εταιρείες των χωρών που ανέλαβαν την “διασωση” της χώρας συνεχίζουν τις ¨επενδύσεις” (σε ότι δηλαδή μπορεί κάποιον να επενδύσει σε μια χρεωκοπημένη χώρα). Μόνο που πλέον οι μίζες δεν είναι απαραίτητες γιατί σε αποικιές χρέους, το πρώτο που έχεις χάσει είναι η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης και των πολιτικών επιλογών. Και όταν χρειαστεί πετάνε ένα κοκκαλάκι στους ιθαγενείς – κάποιον απο τα πολλά πολιτικά λαμόγια που τρέφουμε και που πλέον δεν είναι χρησιμο- για να νιώσουμε δικαίωση. Και ναι τη νιώθουμε τη δικαίωση και καλά κάνουμε, αλλά είναι πολύ μικρή μπροστά σε αυτό που μας ληστεύει ακόμα.

. .

..

. . . ..



Πηγή

Share.