Βλέποντας τον Τσίπρα να υποδέχεται στην Ελούντα αρχηγούς άλλων κρατών μου ήρθαν εικόνες από τη δεκαετία του 80’. Μου προκάλεσε, λοιπόν, την ανάγκη να θελήσω να ακούσω τη δημιουργία του Έλληνα μουσικοσυνθέτη, Δήμου Μούτση, που μας την παρουσίασε για πρώτη φορά το 1987, με τίτλο «Να!». «Γιατί η όμως η ανάγκη αυτή;», θα με ρωτήσει κανείς. Το τραγούδι ξεκινά με τους εξής στίχους, «Ιδού λοιπόν η εποχή των συμπλεγμάτων. Ο απέναντι με ακούει με απορία και μετά, Να κι αν είναι κι αν δεν είναι μου απαντά. Να, να, να!…».
Από: lastpoint.gr
Γράφει ο Γιάννης Κίτσος
Το σύμπλεγμα είναι μια ψυχική διαταραχή που προέρχεται από τραυματικές συνήθως εμπειρίες του παρελθόντος ή καταπιεσμένες επιθυμίες. Δυο πολύ γνωστά παραδείγματα είναι αυτό της κατωτερότητας και του Οιδίποδα. Για να καταλάβετε, ή να θυμηθείτε όσοι τη ζήσατε, τη γενικότερη εικόνα της εποχής σας θυμίζω ότι το 1985 η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου επανεξελέγει και μέχρι το 1989 συνέχισε το έργο της ίδιας κυβέρνησης του 1981. «Είναι τα οράματα που λείπουν διότι, δεν και τα λοιπά», συνεχίζει ο στίχος του τραγουδιού, «είν’ ο φόβος, όχι τίποτα σπουδαίο φυσικά, μα που μας κάνει ξαφνικά, για ό,τι υπάρχει ένα γύρω να μη δίνουμε μια και Να, να, να!…».
Ο Δήμος Μούτσης δεν παίρνει φυσικά θέση σε κάτι. Όπως και κάθε άλλος καλλιτέχνης – εξαιρώ όσους πολιτικοποιούν ή ακόμα χειρότερα κομματικοποιούν την τέχνη τους, καθώς όταν η τέχνη γίνεται πολιτική παύει να θεωρείται τέχνη – αναζητά μέσα από την τέχνη και προβάλει την αλήθεια. Η αλήθεια του μπορεί να μην αναφέρεται στη σημερινή ιστορική πραγματικότητα, αφού γράφτηκε και παρουσιάστηκε το 1987, αλλά διαθέτει την εξής παρακάτω αξία που αποδεικνύεται σήμερα διαχρονική. Αναφέρεται σε μια εποχή που ερχόταν τότε δυναμικά, αυτή του «για ό,τι υπάρχει ένα γύρω να μη δίνουμε μια και Να, να, να!…», όπως ακριβώς και η σημερινή. Ο δε στίχος που προσωπικά θεωρώ ότι αντιπροσωπεύει περισσότερο τη σημερινή πραγματικότητα στη χώρα μας είναι, «Εμένα η Ελλάδα με μουντζώνει όμως εσένα πονηρούλη σε πληρώνει τελικά…».
Καλό είναι να διευκρινίσω, στο σημείο αυτό, ότι στόχος μου δεν είναι φυσικά να συγκρίνω τον Τσίπρα με τον Παπανδρέου, όσο και εάν είναι κάτι που το επιδιώκει ο πρώτος, καθώς δεν επιδέχεται καμία απολύτως σύγκρισης η μια πολιτική προσωπικότητα με την άλλη. Συνεχίζω, λοιπόν, και στέκομαι καθαρά και μόνο σε εκείνη την εποχή… Ο Έλληνας μουσικοσυνθέτης μέσα από τους στίχους του τραγουδιού του προβάλει έμμεσα, με τη λέξη «πονηρούλης», όλα τα χαρακτηριστικά μιας εποχής και συνεχόμενων γενιών που αντιπροσώπευσαν και συνεχίζουν να αντιπροσωπεύουν τη νοοτροπία μιας μερίδας συμπατριωτών του οι οποίοι καθόρισαν τότε και καθορίζουν και σήμερα, δυστυχώς, τις τύχες μας. Μερικά από αυτά είναι η ασπλαχνία, η κακοβουλία, η κακεντρέχεια, ο φθόνος (το πιο αντικοινωνικό και μισητό από όλα τα πάθη), η υποκρισία, η ανειλικρίνεια, η οξυθυμία για ανεπαρκείς λόγους και η υπερβολική μνησικακία, η επιθυμία καταπίεσης των άλλων, η επιζήτηση περισσότερων από όσα μας αναλογούν (η πλεονεξία όπως την έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες), η αναξιοκρατία, η υπεροψία, που ικανοποιείται με την ταπείνωση των άλλων και ο εγωτισμός που θεωρεί αδιαμφισβήτητη την αδιάκοπη προβολή του εαυτού τους.
Ερχόμαστε στο σήμερα λοιπόν και συγκεκριμένα στο 2015. Το έτος αυτό μια ομάδα πονηρούληδων με όλα τα ανωτέρω χαρακτηριστικά αλλά και με αριστερά συμπλέγματα και όχι μόνο, γεννημένοι τις δεκαετίες του 60’, 70’ και 80’ στην πλειοψηφία τους, θέλησαν και κατάφεραν τελικά να πάρουν όχι μόνο την κυβέρνηση αλλά και την εξουσία. Από το 1987 μέχρι σήμερα ομολογώ ότι έχουν υπάρξει αρκετές αποτυχημένες κυβερνήσεις. Παρόλα αυτά πρώτη φορά έχω την αίσθηση ότι η χώρα δεν κυβερνάται μόνο αποτυχημένα. Κυβερνάται καταστροφικά και με μουντζώνει κιόλας.
Το ακόμα χειρότερο όμως είναι ότι, ο Έλληνας βρίσκεται για παραπάνω από τρία χρόνια αιχμάλωτος της μούντζας αυτών των πονηρούληδων. Πονηρούληδων που δεν τους νοιάζει αν γκρεμίζονται οι μετοχές. Αν βουλιάζουν η αγορά και οι τράπεζες. Αν οι επενδυτές μας γυρίζουν την πλάτη. Που αδιαφορούν αν οι νόμοι που ψηφίζουν άλλοτε διχάζουν, άλλοτε αποτυγχάνουν, άλλοτε λειτουργούν αυταρχικά, ή και άλλοτε δημιουργούν σοβαρά προβλήματα στην ελληνική κοινωνία. Δεν τους αλλάζουν! Που δεν παραιτούνται μετά από τις τεράστιες κοινωνικές, οικονομικές και εθνικές καταστροφές που έχουν προκαλέσει τα έτη της διακυβέρνησης τους αλλά και της καθολικής αποτυχίας διαχείρισης σε οτιδήποτε και τις μετονομάζουν κυνικά «απόκτηση εμπειρίας». Που μεταξύ άλλων η διπλωματία τους – τρόπος του λέγειν – δημιουργεί σοβαρές υπόνοιες περί χρηματισμού τους από διάφορα διεθνή συμφέροντα… Που δε δίνουν δεκάρα για την πατρίδα – διεθνιστές ούτως ειπείν – και για άλλα πολλά, πέραν των ανωτέρω, που εγώ και εσύ δίνουμε… τ η μούντζα πάει σύννεφο…
Το 20-25% των συμπολιτών μας που συνεχίζει να στηρίζει, έστω και δημοκοπικά, την κυβέρνηση των πονηρούληδων και αδυνατεί να αναγνωρίσει τη μεταρρυθμιστική προσπάθεια της προηγούμενης κυβέρνησης και αδιαμφισβήτητα καταλληλότερη για διακυβέρνηση σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση αλλά κυρίως τις μούντζες που τρώει από όλους αυτούς τους πονηρούληδες, αφενός αποδεικνύει την αιχμαλωσία του – ένα μέρος από αυτούς κυριολεκτικά για μια σύμβαση ορισμένου χρόνου εργασίας, ένα επίδομα ή και ένα κομμάτι ψωμί – και δυστυχώς φανερώνει, ότι όχι μόνο δεν επιδιώκεται να αποτραπεί η πτώση των επερχόμενων γενεών στο ίδιο βάραθρο, που αποδείχτηκε μοιραίο για εμάς, αλλά εντείνεται το φαινόμενο αυτό, τη χειρότερη μάλιστα στιγμή για τη χώρα μας. Έτσι είναι φίλες και φίλοι μου όμως… «Είναι τα οράματα που λείπουν διότι, δεν και τα λοιπά… Εμένα η Ελλάδα με μουντζώνει όμως εσένα πονηρούλη σε πληρώνει τελικά…».
Παρεμπιπτόντως, αξίζει να ακούσετε όλο το μουσικό κομμάτι του . Μιλάει και για άλλα πολλά «καλά»…
. .
..