Παρατηρείται τελευταία μια σημαντική στροφή στη βάση της ελληνικής κοινωνίας, σε ότι αφορά την αντίληψη για τη λαϊκή δράση.
Πέτρος Χασάπης
Συγκεκριμένα, αμέσως μετά την είσοδο στα μνημόνια, πολλοί Έλληνες θέλησαν να κάνουν κάτι. Ο στόχος ήταν να μπορέσουν να αλλάξουν τα πράγματα. Σε κάθε περίπτωση ήθελαν να διώξουν από εδώ τα μνημόνια, να τιμωρήσουν τους υπεύθυνους, να αλλάξουν το Σύνταγμα ή ακόμα και να επιστρέψουμε στη δραχμή κ.λ.π. Όλοι αυτοί μαζί είχαν έναν κοινό στόχο, να ανατρέψουν το πολιτικό σύστημα με κάποιον τρόπο, γιατί διαφορετικά φυσικά δεν θα γινόταν τίποτα.
Όμως τότε, η λέξη «κόμμα» ήταν μια λέξη καταραμένη και όποιος τολμούσε να εκστομίσει την πρόταση για δημιουργία πολιτικού κόμματος, αντιμετωπιζόταν αμέσως, στην καλύτερη περίπτωση ως ύποπτος ή ότι θέλει έδρα στη Βουλή και στη χειρότερη ως ηλίθιος. Οι προσπάθειες κατευθύνονταν προς τη δημιουργία ακτιβιστικών οργανώσεων, μεγαλόπνοων μετώπων με εκκωφαντικά ονόματα και άλλα τινά.
Πέρασαν όμως εννιά χρόνια, όλοι είδαμε ότι τίποτα δεν έγινε με τις πιο πάνω απόψεις και προσπάθειες και τώρα ξαφνικά κάτι άλλαξε. Μετά από ένα σωρό εκδηλώσεις, ατέλειωτες συζητήσεις με καφέδες, ακτιβιστικές ενέργειες, διαδηλώσεις και συλλαλητήρια, με μπόλικες «κρότου λάμψης» και τόνους δακρυγόνων, όλοι διαπίστωσαν ότι ο μόνος δρόμος που απέμεινε είναι αυτός που νομιμοποιεί το ίδιο το σύστημα. Δηλαδή η δημιουργία κόμματος.
Και τώρα ξαφνικά, βλέπουμε σχεδόν όλους τους προηγούμενους να δηλώνουν ευθαρσώς και να προσπαθούν, χωρίς φόβο και αναστολές και ξεχνώντας τι έλεγαν πριν, να κάνουν πολιτικά κόμματα, με στόχο και πάλι να «κτυπήσουν» το πολιτικό σύστημα και να βγούμε από το αδιέξοδο. Από ομαδάρχες και «οπλαρχηγοί», όλοι αυτοί έχουν μετατραπεί σήμερα σε αρχηγούς εκατοντάδων κομμάτων. Και η μόνη αγωνία που πλανάται αυτή τη στιγμή, είναι να σταματήσει αυτή η πολυδιάσπαση και να ενωθούν όλοι μαζί για να αποτελέσουν «κόμμα εξουσίας», λες και αν συμβεί αυτό, τότε αυτόματα θα τους προτιμήσουν οι ψηφοφόροι.
Είναι βέβαια υγιές, το ότι επιτέλους κάποιοι αντιλήφθησαν ότι ο μόνος δρόμος να γίνει κάτι, είναι μέσω της δημιουργίας πολιτικού φορέα και αποδοχής τους από το λαό. Όμως είναι και πάλι λάθος η αντίληψη ότι πρέπει να ενωθούν όλοι μαζί μπας και τους προσέξει ο κόσμος και τα καταφέρουν. Τα δε «κομματίδια» που δημιουργούνται καθημερινά, είναι καταδικασμένα να μείνουν σε επίπεδο μιας μικρής παρέας τύπου καφενείου. Δεν γίνονται έτσι τα πράγματα.
Σήμερα ένα κόμμα μπορεί να μπει τουλάχιστον στη Βουλή, χωρίς να διαθέτει ούτε μια οργάνωση, ούτε καν μέλη. Τα πράγματα άλλαξαν. Νέο κόμμα με αξιώσεις θα γίνει σε δύο περιπτώσεις: Είτε αυτό θα το φτιάξει το ίδιο το σύστημα για να ελέγξει τη λαϊκή οργή και τη λαϊκή διαρροή, όπως έχει συμβεί πάμπολες φορές μέχρι σήμερα, είτε κάποιος ή κάποιοι χαρισματικοί λαϊκοί αγωνιστές θα πάρουν το λαό μαζί τους για μια καινούργια Ελλάδα. Για να συμβεί όμως το τελευταίο, θα πρέπει πρώτα να τους μάθει ο λαός. Και δυστυχώς τα κλειδιά γι’ αυτό τα έχει το ίδιο το σύστημα. Εκτός….
ΥΓ. Σε κάθε περίπτωση πάντως, ήδη οι αγωνιστές της λαϊκής βάσης προσανατολίζονται πλέον προς την σωστή αντιμετώπιση του προβλήματος της πατρίδας και είμαι πλέον σίγουρος, ότι κάτι θα προκύψει στο μέλλον.
. .
..