Στη μνήμη του Βασίλη Καλούση, του Δημήτρη Χριστούλα και όσων καλών,αξιοπρεπών ανθρώπων έφυγαν απο τη ζωή θύματα δωσιλόγων πολιτικών και σκληρης μνημονιακής πολιτικής.
του Μιχάλη Χαιρετάκη
Τον Βασίλη Καλούση και τον Δημήτρη Χριστούλα δεν τους γνώριζα προσωπικά. Ο πρώτος ήταν ενας καλός τραγουδιστής που ξαφνικά έμεινε στα αζήτητα
και ο δεύτερος ενας συνταξιούχος φαρμακοποιός.
Δυο άνθρωποι απο διαφορετικούς χώρους και διαφορετική ίσως μόρφωση και κουλτούρα, με κοινό όμως χαρακτηριστικό το φιλότιμο και την αξιοπρέπεια. Δεν γνωρίζω αν ο Καλούσης άφησε κάποιο μήνυμα πριν βάλει τέλος στη ζωή του, όμως ο Χριστούλας έγραψε σε ένα σημείωμα μεταξύ άλλων: “Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κάθε ίχνος επιβίωσής μου. Δεν μπορώ να βρω άλλο τρόπο αντίδρασης εκτός από ένα αξιοπρεπές τέλος, πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για να επιβιώσω και γίνω βάρος στο παιδί μου”
Η “κατοχική κυβέρνηση” που έγραφε ήταν αυτή των Σαμαροβενιζέλων ενω η τωρινή αμερικανο-γερμανόδουλοπρεπής συνεχίζει ακόμα να στέλνει στον τάφο, αξιοπρεπείς ανθρώπους.
Το αίμα του Χριστούλα όνειδος στα χέρια των Σαμαροβενιζέλων , το αίμα του Καλούση όνειδος στα χέρια των Συριζανέλ. Κυβερνήσεις – σφαγεία αξιοπρεπών ανθρώπων.
Υπάρχει όμως μια διαφορά ανάμεσα στις δύο κυβερνήσεις και οι δύο εξίσου μνημονιακές, ανάλγητες και υποτελείς στους ξένους δανειστές, όμως η τελευταία η σημερινή είναι εξόχως υποκριτική.
Δεν το χωράει ο νούς μου απο τη μια οι κυβερνώντες να μοιράζουν αφειδώς επιδόματα σε νέους εποίκους, να τους δίνουν στέγη και τροφή και απο την άλλη να γράφουν στα …παλαιότερα των υποδημάτων τους (για να μην πω κατι πιο βαρυ) εκατοντάδες χιλιάδες έλληνες που ζουν κάτω απο το όριο της φτώχειας.
Ηρωας δεν είναι αυτός που παραλαμβάνει μεταναστες και δηθεν προσφυγες τις περισσότερες φορές απο μια βάρκα ή κάποιο δουλεμπορικό σαπιοκάραβο για να τους μεταφέρει στις ακτές κάποιου νησιού της Ελλάδας, αλλά αυτός που καταφέρνει να προσθέσει μια ακόμα μέρα στη ζωή του με αξιοπρέπεια, δινοντας εναν σκληρό αγώνα απέναντι στα μνημονιακά θεριά.
Είναι ρατσισμός και αθλιότητα κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες (που δεν είναι πρόσφυγες αλλά το άθλιο κράτος αδυνατεί να τους ξεχωρίσει απο τους λίγους πραγματικούς) απο όλα τα μέρη της γής να τρώνε και να πίνουν απο το υστέρημα ανθρώπων που φορολογήθηκαν και φορολογούνται σκληρά , ενώ την ίδια ώρα, το άθλιο κράτος και οι πολιτικοί έχουν εντελώς γραμμένους τους τελευταίους, οταν χρειάζονται βοήθεια για την επιβίωσή τους.
Χιλιάδες μικροί επιχειρηματίες, προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανό το μαγαζάκι τους, χιλιάδες εργαζόμενοι προσπαθούν να επιβιώσουν με μισθούς-φιλοδώρημα, χιλιάδες συνταξιούχοι προσπαθούν να συντηρήσουν τους εαυτούς τους και πολλές φορές τα άνεργα παιδιά τους με συντάξεις πείνας.
Την ίδια στιγμή έχεις και τον κάθε γελοίο να πανηγυρίζει την έξοδο απο τα μνημόνια.
Γιατί:
Μόνο ηλίθιος ή απατεώνας θα μπορούσε να χοροπηδάει πανηγυρίζοντας πάνω στα αποκαϊδια μιας ολόκληρης χώρας που έχει καταντήσει να περιμένει απο δωρεές επιχειρηματιών για να συντηρήσει βασικές δομές της.
Μονο ηλίθιος ή απατεώνας θα μπορούσε να μην βλέπει οτι οι τράπεζες έχουν για μια ακόμα φορά απαξιωθεί και οτι χιλιάδες ακίνητα ετοιμάζονται να αλλάξουν χέρια ζώντας σκληρές και απάνθρωπες καταστάσεις στο κοντινό μέλλον ανάλογες με αυτές στην Ισπανία.
Μονο ηλίθιος ή απατεώνας ή και τα 2 μαζί, θα μπορούσε να είναι κάποιος που ξεπουλάει εθνικό πλούτο και μαζί την ιστορία και την εθνική κληρονομιά της χώρας.
Η σωτηρία δε θα έρθει με κανέναν “απο μηχανής θεό”. Δεν χαρίζεται, μόνο μέσα απο σκληρούς αγώνες μπορεί να έρθει. Ομως πριν γίνει αυτό, θα πρέπει να υπάρχει αλληλεγγύη, ωστε ο αδύναμος αλλά αξιοπρεπής συνάνθρωπός μας να γίνει συμπολεμιστής μας στον αγώνα για το δίκιο, αντι να δίνει τέλος στη ζωή του ντροπιασμένος, απο μια ντροπή που όμως στην πραγματικότητα δεν είναι δική του αλλά αυτών που τον οδήγησαν στην ανέχεια.
ΥΓ Αν αντι για τον όρο “λαθρομετανάστης” χρησιμοποιήσω τη λέξη “κηφήνας” γίνομαι ρατσιστής ή περιγράφω την πραγματικότητα;
. .
..