 |
| Free-Photos / pixabay |
Από τις 21 Αυγούστου ξεκίνησε τυπικά η πρώτη ημέρα χωρίς «μνημόνια» και ταυτόχρονα η λειτουργία του μηχανισμού της λεγόμενης ενισχυμένης εποπτείας, που στην ουσία είναι η μόνιμη σκληρή παρακαταθήκη που αφήνουν στη χώρα μας οι «θεσμοί» της ΕΕ, για τη συνέχιση των βαρών και του ξεζουμίσματος των Ελλήνων πολιτών!
Του Δημήτρη Κυπριώτη
Έτσι λοιπόν παρά τους πανηγυρισμούς της εξόδου από τα Μνημόνια, η πραγματικότητα που διαγράφεται ευθύς αμέσως, είναι αυτή που προβλέπεται και καταγράφεται στις επίσημες συμφωνίες που έχει κάνει η κυβέρνηση με τους δανειστές από τη μία πλευρά και με τις εξαμηνιαίες εκθέσεις των οργανισμών από την άλλη, αλλά και τα όσα προβλέπονται από τα υπόλοιπα των μνημονίων διαρκείας της ΕΕ, όπως πχ, είναι το ύψος των ετήσιων πλεονασμάτων, που οφείλει να επιτυγχάνει.
Πέρα όμως από τα παραπάνω, αυτό που παραμένει και επεκτείνεται για να μας θυμίζει την υποτέλεια μας, είναι οι εκατοντάδες μνημονιακοί νόμοι, που η κυβέρνηση όχι μόνο τους αφήνει άθικτους, αλλά τους επεκτείνει περισσότερο!
Στο γενικό συμπέρασμα όλων των παραπάνω, καταγράφεται η σύνθεση του μεταμνημονιακού καθεστώτος, που η κυβέρνηση και οι λεγόμενοι «θεσμοί» της ΕΕ, έχουν δρομολογήσει για την Πατρίδα μας και τους Έλληνες! Όλα τα άλλα που ακούμε και ξεφουρνίζονται κάθε ημέρα από τα κυβερνητικά χείλη, δεν είναι τίποτα παραπάνω από παραμύθια , που δυστυχώς όμως κανένα τους δεν είναι ηλιόλουστο!
Τι μένει στην κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ; Αυτό ακριβώς που βλέπουμε καθημερινά, από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ. Έναν πραγματικό ορυμαγδό προπαγάνδας που έχει στόχο να πείσει κάθε ταλαιπωρημένο Έλληνα, ότι οι δυσκολίες του θα περάσουν και οι ανάγκες του θα ικανοποιηθούν μόνο αν εφαρμοστούν πίστα τα μέτρα που προβλέπονται , έστω και αντεργατικά, αφού έρχονται τα αντίμετρα που θα εξισορροπήσουν τη δύσκολη κατάσταση.
Με αυτά και αυτά η κυβέρνηση σκοπεύει να «κλέβει» το χρόνο, εκτελώντας κατά γράμμα και ακόμα περισσότερα, όσα της επιβάλουν οι δανειστές, έχοντας όμως πάντα στραμμένη την προσοχή της στο «γίγαντα» λαό, που συσσωρεύει αβάστακτη οργή και αυτό είναι το κρίσιμο σημείο. Το πότε αυτός θα ξεσπάσει και σε ποιανού το κεφάλι! Πάντως όμως όχι στο δικό του!
Ποια είναι λοιπόν για το λαό μία καθαρή έξοδος από το καθεστώς που του έχει επιβληθεί; Δεν μπορεί να είναι άλλη, από την κατάργηση όλων των νόμων και όλων των μέτρων που επιβλήθηκαν με τα μνημόνια και η ανάκτηση όλων αυτών των τεράστιων απωλειών που σημειώθηκαν τα 8 χρόνια της σκλαβιάς της Ελλάδας!
Μπορεί να γίνει αυτό και πως; Αυτό είναι το ερώτημα που απασχολεί τους Έλληνες πολίτες και δεν μπορούν να βρουν πειστική απάντηση, έστω και αν καταλαβαίνουν ότι έχουν τη δύναμη οι ίδιοι να το κάνουν, ως λαός εννοείται, αλλά δεν βρίσκουν το υποκείμενο της πολιτικής δύναμης, που θα μπορέσει να αναλάβει τα ηνία και τις ιστορικές ευθύνες μιας τόσο μεγάλης υπόθεσης, για να οδηγήσει τη χώρα στη διέξοδο που έχει ανάγκη ο τόπος.
. .
..