Και μολονότι η πολιτική είναι η μόνη μέθοδος που μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι άνθρωποι για να μεταφέρουν τις μεγάλες προωθητικές ιδέες στην καθημερινή πραγμάτωση και το μόνο δυνατό μέσο για προσδοθεί και κύρος και δύναμη στους νόμους που εκπηγάζουν από τις ιδέες αυτές, η πολιτική στην Ελλάδα ασκείται με όρους ευκαιριακής και καιροσκοπικής λογικής.

Του Στέλιου Συρμόγλου
Η πολιτική σε τούτο τον τόπο έχει καταντήσει “αναπαραγωγικό μέσο” σπιθαμιαίων πολιτικών”, που γαλοχούνται με τρόπο ώστε να διαγκωνίζονται στους συμβιβασμούς, στις προσαρμογές και στην αναγκαία κηδεμονία της κοινωνίας ή να παρασύρονται σε υπερβολές.
Κι απομένει ακέραια στους σκεπτόμενους πολίτες η ευθύνη να στείλουν τους σπιθαμιαίους της πολιτικής στα Τάρταρα. Οσο λείπει η συνείδηση της ευθύνης, τα άγρυπνα μερόνυχτα της ελληνικής αγωνίας θα συνεχίζονται, ανεξάρτητα των διαφόρων πεφυσημένων ασκών της πολιτικής που ανενδοίαστα πανηγυρίζουν για την έξοδο από τα μνημόνια και την επάνοδο της χώρας στην “κανονικότητα”.
Αντί να μας παρασύρουν οι πανηγυρισμοί της κυβέρνησης ή υποσχετικές αντιδράσεις της αντιπολίτευσης για τη μεταμνημονιακή περίοδο, είναι καιρός να συλλάβουμε με ψυχρή λογική την πραγματικότητά μας και να την τοποθετήσουμε μέσα στην κοίτη της ιστορικής πορείας. Να αντιληφθούμε ότι το πρόβλημα της ατομικής συμβολής γίνεται περισσότερο επείγον και περισσότερο υποχρεωτικό στη στόχευση των κοινωνικών και εθνικών αναγκών.
Ο πραγματικός εχθρός της Ελλάδας είναι ο εθνική σύγχυση και ραθυμία, σ’ ένα πλέγμα διχόνοιας, εθνικού εγωισμού, εθνικών παραισθήσεων και πολιτικού οπορτουνισμού. Ποτέ δεν είναι αργά να σώσουμε κάτι από τα αγαθά σε τούτη τη χώρα που είμαστε οι κοινοί τους κληροδόχοι. Σε μια χώρα, που τα τελευταία χρόνια των μνημονίων, είδαμε μια τέτοια κοινωνική καταστροφή και μια τέτοια εθνική υποτέλεια, που ακόμη και οι αξίες βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο.
Υπερβολές; Οπως “βολεύει” τον καθένα, ο οποίος ωστόσο δεν διαθέτει διαυγή όραση και επιμένει να ζει στον ελεφάντινο πύργο του κι όχι σ’ ένα “προκεχωρημένο” φυλάκιο, σαν μια έπαλξη απ’ όπου ως παρατηρητής θα έπαιρνε μέρος στη μάχη. Γιατί όποιος βλέπει το έγκλημα και την κατάντια κι αρνιέται να το καταπολεμήσει, γίνεται συνένοχος.
Την αμείλικτη τούτη αλήθεια ας την ομολογήσουμε κι ας τη δεχτούμε, για να καλυτερέψουμε, όσο κι αν δεν μας “βολεύει” ή μας ενοχλεί…

. .

..

. . . ..



Πηγή

Share.