Το πιθανότερο σενάριο για τις επόμενες βουλευτικές εκλογές, με βάση τους διαφαινόμενους σχεδιασμούς της κυβέρνησης, είναι να γίνουν τον Μάιο του 2019 μαζί με τις Ευρωεκλογές και τις δημοτικές. Τότε φαίνεται να το επιδιώκουν, το αν θα τα καταφέρουν είναι άλλη υπόθεση…
Αναδημοσίευση από: capital.gr
Του Κώστα Στούπα
Με βάση τους “κουτοπόνηρους” σχεδιασμούς η κυβέρνηση προσδοκά ο κόσμος να μπερδευτεί μπροστά στις πολλές κάλπες και οι αρνητικές του διαθέσεις να επιμεριστούν, με αποτέλεσμα η ίδια να αποφύγει μια ολοκληρωτική συντριβή η οποία δεν θα επιτρέψει στον κ. Τσίπρα να επιβιώσει πολιτικά και να επανέλθει στην εξουσία αργότερα με άλλους όρους.
Αν όπως έλεγε η Μάργκαρετ Θάτσερ μια εβδομάδα είναι πολύς χρόνος στην πολιτική, ένα 9μηνο ισοδυναμεί με μερικούς αιώνες. Ακόμη και το επόμενο 3μηνο μπορεί να αποδειχτεί ατέλειωτος χρόνος αν συνεχιστεί η επιτάχυνση που παρουσιάζουν τους τελευταίους μήνες οι αρνητικές εξελίξεις.
Στην κυβέρνηση βέβαια πορεύονται με την πεποίθηση “μπόρα είναι θα περάσει”… και όταν περάσει θα ανακάμψουμε. Μέχρι στιγμής το 2018 κάθε μπόρα, την ακολουθεί μια καταιγίδα και αυτήν κάποια θύελλα και πάει λέγοντας…
Οι επόμενες εκλογές είναι χαμένες για τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτό και οι ίδιοι το έχουν αντιληφθεί και όλοι τους οι σχεδιασμοί γίνονται με αυτή την παραδοχή. Αυτό που παίζεται είναι η αυτοδυναμία της Ν.Δ. και κυρίως η πιθανότητα να προκύψει πλειοψηφία 180 βουλευτών που θα εκλέξει Πρόεδρο για να μην γίνουν πρόωρες εκλογές με απλή αναλογική.
Η διέξοδος
Η μοναδική διέξοδος για την πολιτική επιβίωση του κ. Τσίπρα όταν περάσει στην αντιπολίτευση είναι η συνδιαμόρφωση με ηγεμονικούς όρους (όσο τους διαθέτει εκ θέσεως ισχύος) του πόλου της ευρύτερης κεντροαριστεράς.
Η διέξοδος αυτή είναι πασιφανής και μεθοδεύεται συστηματικά τους τελευταίους μήνες από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία δεν αντιμετωπίζει πολιτικά και ιδεολογικά διλήμματα καθώς δεν διαθέτει πολιτικές αρχές και ηθικές αναστολές και κινείται κυνικά από τον τριτοκοσμικό αριστερισμό στη σοσιαλδημοκρατία και τις ιδιωτικοποιήσεις και από τον Ευρωσκεπτικισμό στον υποτακτικό Ευρωπαϊσμό και Ατλαντισμό. Αρκεί να διατηρήσει την καρέκλα της εξουσίας.
Ήδη, υπάρχουν πρόσωπα που φαίνεται πως έχουν αποδεχτεί τον ρόλο να αποτελέσουν την κεντροαριστερή κολυμβήθρα του Σιλωάμ για το οπορτουνιστικό λαϊκίστικο συνονθύλευμα του κ. Τσίπρα.
Όλοι όσοι “ευλογούν” ή έστω ομιλούν για την Κεντροαριστερή-Σοσιαλδημοκρατική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως αγνοούν μερικές βασικές παραμέτρους της πολιτικής μας γεωγραφίας.
Φαίνεται πως αντιλαμβάνονται σαν κίνηση ηγεμονίας στην Κεντροαριστερά την προσέλκυση της κας Ξενογιανακοπούλου και του κ. Τζουμάκα ή έστω την άσκηση γοητείας στην κα Φώφη Γεννηματά ή την αναγκαστική ή καιροσκοπική συμπόρευση του κ. Θεοδωράκη.
Προκειμένου να προκύψει ο δεύτερος πολιτικός πόλος υπό την ηγεσία του κ. Τσίπρα ή οποιουδήποτε άλλου μετά τις επόμενες εκλογές, θα πρέπει η εκλογική του βάση να πειστεί πως αυτός διαθέτει προοπτική εξουσίας.
Οποιοδήποτε σχήμα διαμορφωθεί στην Κεντροαριστερά για να έχει προοπτική εξουσίας θα πρέπει να συγκεντρώσει πάνω από το 35%. Όμως είναι απίθανο να συγκεντρώσει πάνω από 30% αν δεν αποσπάσει μερίδιο από τους κεντρώους που έχουν προσχωρήσει στη Νέα Δημοκρατία.
Το ζητούμενο για τον επόμενο ηγέτη της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα είναι να διατηρήσει τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ και να αποσπάσει ψήφους από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Οι ψηφοφόροι του Κέντρου που έχουν μετακινηθεί προς τη Ν.Δ. το έχουν κάνει γιατί δεν αντέχουν να βλέπουν τη χώρα να κυβερνάται από τον κ. Τσίπρα που άλλα λέει και άλλα κάνει και κυρίως δεν δίστασε να παίξει τη χώρα στα ζάρια προκειμένου να καταλάβει την εξουσία.
Ο κ. Τσίπρας μοιάζει με τον τελευταίο πολιτικό αρχηγό που θα μπορούσε να πείσει τους εκσυγχρονιστές της Σημιτικής Κεντροαριστεράς και τους Κεντροδεξιούς οι οποίοι κάποια στιγμή θα κουραστούν από την ούτως ή άλλως πεπαλαιωμένη Νέα Δημοκρατία.
Ο σκληρός πυρήνας της Κεντροαριστεράς είτε έχει βρει καταφύγιο στην υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη Νέα Δημοκρατία είτε συμφωνεί με τη γραμμή του Ευάγγελου Βενιζέλου πως η αναδιάταξη της Κεντροαριστεράς θα γίνει με τον ηττημένο ΣΥΡΙΖΑ του 2018-19 και όχι με το ΣΥΡΙΖΑ του 2015. Τουτέστιν, περιμένουν να συνειδητοποιήσει η βάση των ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ το αδιέξοδο που δημιουργεί η αδυναμία να επαναπατρίσουν τους ψηφοφόρους του Κέντρου από τη Ν.Δ.
Μετά το θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου οι αγαπημένοι υποψήφιοι των στελεχών και της βάσης του ΠΑΣΟΚ ήταν ο Άκης Τσοχατζόπουλος και ο Γεράσιμος Αρσένης. Αυτός που κέρδισε όμως (ο Κώστας Σημίτης) ήταν αυτός που μιλούσε στις δυνάμεις έξω από το ΠΑΣΟΚ και ήταν σε θέση να προσελκύσει ψηφοφόρους από τη ΝΔ.
Το ίδιο είναι πολύ πιθανό να συμβεί και τώρα. Αρκετά πιθανό θα πρέπει να θεωρείται ακόμη το Κέντρο και η Κεντροαριστερά να εκπροσωπείται όπως και προ ΠΑΣΟΚ από 2-3 μικρότερα κόμματα. Το πλέον απίθανο σενάριο είναι ο κ. Τσίπρας να πείσει την απαιτητική βάση του Κέντρου (ένα καθοριστικό 10-15% ένθεν-κακείθεν του Κέντρου) πως την εκπροσωπεί.
. .
..