Ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορούσε άνετα και δικαιωματικά να διεκδικήσει μια διακεκριμένη θέση στην πολιτική ανηθικότητα, γιατί μέσα σε τρία χρόνια κατόρθωσε όχι απλώς να ξεπεράσει τους προκατόχους του στην πολιτική απάτη και ανικανότητα, αλλά οροθέτησε με την αβαθή στόχαση, την εσωτερική ασάφεια και μια στενότητα ματιάς που εκπλήσσει, τη λογική ότι πάντα υπάρχει το χειρότερο για να μείνει αμάρτυρη η εποχή που έζησε.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Στο πρόσωπο του συναρθρώνονται η δεινή δοκιμασία της συνείδησης, η πολιτική απάτη και ο καιροσκοπισμός με το πολιτικό ψέμα του ανθρώπου, που διαβαίνει την πυρίκαυστη ζώνη με ανευθυνότητα και ασυνέπεια.
Η θητεία του Αλέξη Τσίπρα στο πολιτικό προσκήνιο έχει ξεπεράσει κάθε προσδοκία όσων θέλουν να ακολουθήσουν το παράδειγμά του, για το πως ένας πολιτικός μπορεί όχι απλώς να συμβιβαστεί με τον πολιτικό και πνευματικό μηδενισμό, αλλά να αναδείξει την έλλειψη του πρωτογενούς ζεύγματος ανάμεσα στη συνείδηση και την ευθύνη. Η υπευθυνότητα, άλλωστε, δεν είναι κάτι έξω από τη συνείδηση. Ξεκινά απ’ αυτή και προς αυτήν επιστρέφει, έχοντας ως ιερό προορισμό την ακεραίωση του ατόμου.
Πολλοί σπεύδουν να δικαιολογήσουν τον “τεχνουργό” των πολιτικών προσαρμογών και των ψεμάτων και σημερινό πρωθυπουργό με το συμψηφισμό της βλακείας και ανευθυνότητας των προκατόχων του. Πρόκειται για μια αυταπάτη ή για μια εσκεμμένη διαφυγή από την άθλια πραγματικότητα τους, γιατί έχουν εθιστεί να ζουν και να θρέφουν τη συνείδησή τους με ψευδαισθήσεις ή ανάλογα των πρόσκαιρων προσδοκιών και συμφερόντων τους.
Ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά και οι διάδοχοι του στην εδραίωση του πολιτικού μηδενισμού, ανεξαρτήτως ηλικιακής κλίμακας, γιατί σημερινός ένοικος του Μαξίμου γκρέμισε σε ερείπια κι αυτό το μύθο περί ηλικίας, απέδειξε την ασχετοσύνη του για το γεγονός ότι οι συνειδήσεις φέρουν το χαρακτηριστικό της υπευθυνότητας, συχνά και το αιματηρό γνώρισμα της ελευθερίας, που τις επιτρέπει να αναγνωρίζουν την άρτια έννοια της ευθύνης.
Για όσους από εμάς δεχόμαστε τα περιστατικά και τα γεγονότα και τα πρόσωπα που διαμορφώνουν τα γεγονότα, όπως έρχονται και διαθέτουμε αρκετό απόθεμα αδιαφορίας για να μεταπλάθουμε το επίκαιρο σε ανεπίκαιρο και να δικαιολογούμε το απίθανο ή έχουμε αρκετή προσαρμοστικότητα για να αφομοιώνουμε το καυτερό σήμερα με την παγερή αιωνιότητα, γιατί να μας ενοχλεί ο κάθε Τσίπρας σε τούτο τον τόπο;
Η εκάστοτε πολιτική καρικατούρα θα μας βλέπει να “καιγόμαστε” από ψηλά, στην άνεση της ασυνειδησίας του, με όλους εμάς να περνάμε πολλές φορές τον πύρινο κύκλο της δοκιμασίας μας, ατομικής, κοινωνικής και εθνικής, για να βεβαιώνουμε πάντα ότι με τις προσδοκίες και την ευπιστία μας έχουμε χαθεί στην απαθή ροή του χρόνου…
. .
..