Υπάρχει μια αγγλική παροιμία που λέει “βάλε ένα “άσχετο καβάλα στο άλογο και θα καλπάσει στην κόλαση”. Εμείς το κάναμε πολλές φορές. Από αφέλεια και ευπιστία; Από τον Μιθριδατισμό μας στην ανασφάλεια και στην απάθεια; Από την έλλειψη πολιτικής αγωγής; Από την απουσία του κοινωνικού χρέους, που ανεβάζει την αισθητική παιδεία και ευαισθητοποιεί τη σκέψη και το στοχασμό; Πάντως το κάναμε!

 
Του Στέλιου Συρμόγλου

Αναθέσαμε να μας “σώσουν” όχι απλώς σε άσχετους, αλλά και σε άτομα που διεκδικούν πιστοποιητικό αμοραλισμού και καιροσκοπισμού. Σε ποιους αλήθεια αναθέσαμε να μας σώσουν; Σ’ αυτούς που για χρόνια “καταπίνουμε” με απληστία κάθε ψέμα που μας σερβίρουν και μας “κολακεύει”. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους εικονιζόμενους…

Αυτοί και οι προηγούμενοι, κατά πάσα πιθανότητα και οι επόμενοι, έχουν διαρρήξει κάθε σχέση τους με τον αυτοσεβασμό, την αυτεπίγνωση και την κοινωνική ευαισθησία. Και το πρόβλημά μας μ’ όλους αυτούς είναι ότι καθώς αυξάνονται ασχετοσύνη και άγνοια, συσσωρεύουν αυτοπεποίθηση και αλαζονεία.

Αναθέσαμε την “τύχη” μας ως κοινωνία σ’ αυτούς που οι περισσότεροι είναι σαν τα…παπούτσια. Οσο πιο φτηνά είναι, τόσο πιο πολύ θόρυβο κάνουν. Και στην πρώτη βροχή, τα πόδια μας “τσαλαβουτάνε” στη λάσπη της βροχής!

Και δεν είναι μόνο, επαναλαμβάνω, οι χασκογελούντες της φωτογραφίας. Αναφέρομαι σ’ όλους που κατά καιρούς με ένεση επαγγελματία δημοπρατούν για χρόνια τις ελπίδες μας και δραπετεύουν σε διάφορες περιοχές εξαγορασμένης πολιτικής επιβίωσης, με την εξουσιαστική πλεονεξία τους να παίρνει τη μορφή του ακόρεστου και του ανικανοποίητου.

Ολοι αυτοί που η πολιτική τους δράση θυμίζει τη δραστηριότητά του κώνωπος επί κέρατος βοός

Ας κάνουμε την αυτοκριτική μας. Η λύση του προβλήματος “φωλιάζει” στη συνειδητοποίηση της αποδοχής μας ως κοινωνία των εσφαλμένων επιλογών μας. Ας μη φοβόμαστε την αυτοκριτική, την θετική κριτική γενικώς. Οσο κι αν προσκρούει στον εγωισμό μας και τον παραδεδειγμένο εθισμό μας σε πρακτικές προσδιορισμένες για την αναποτελεσματικότητα τους. Και θετική είναι η κριτική, που επιτυγχάνει την εξυγίανση νοσηρών καταστάσεων ή αποκαθιστά την παραποιημένη αλήθεια.

Η δημοκρατία είναι ευθύγραμμη, απλή, κινείται σ’ ένα ορισμένο επίπεδο και καλύπτει ένα συγκεκριμένο πεδίο. Τα όρια της πολιτικής δημοκρατίας δεν είναι ρευστά και ασαφή, όπως φρόντισαν οι επιτήδειοι να το εμπεδώσουμε. Με αυτή την παραπλάνηση και τον αποπροσανατολισμό, είμαστε επιρρεπείς στη σύγχυση που προκαλεί την επιπόλαιη εντύπωση.

Εθιζόμαστε στο σύνδρομο του Τιτανικού!..

Μας εγκλωβίζουν στην απελπισία και στις ενοχές με εκβιαστικά διλήμματα και το φόβο. Μας στέλνουν στην κόλαση . διάβολο, με τέτοιο τρόπο, που πολλοί εξ’ ημών αδημονούμε ν’ αρχίσει το ταξείδι, για να θυμηθώ έναν εύστοχο κανόνα της διπλωματικής πρακτικής και αβροφροσύνης…

Το “σφάλειν” είνα ανθρώπινο, ακόμη και σε επίπεδο κοινωνίας. Η κοινότοπη ρήση ότι ο “λαός είναι σοφός”, μπορεί να παρηγορεί τους πολλούς δεινοπαθούντες και ν αποτελεί λεκτικό άλλοθι των ολίγων της πολιτικής φυγής και δραπέτες της ευθύνης, αλλά δεν απηχεί την πραγματικότητα. Πολλοί παράγοντες επενεργούν για να “σμιλεύεται” κατά το δοκούν η “σοφία” του λαού. Ο παράγων της ψυχοτροπίας του λαού άλλωστε δεν μπορεί να αγνοηθεί.

. .

..

. . . ..



Πηγή

Share.