Η κυβέρνηση υπέπεσε χθες σε ένα μεγάλο ατόπημα. Προσπάθησε να περάσει το μήνυμα ότι όλα ήταν… καλώς καμωμένα. Και κατάφερε να εξοργίσει και τους πλέον μετριοπαθείς.
Αναδημοσίευση από: capital.gr
του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
Δεν γίνεται όταν ακόμα η γη καπνίζει, όταν ακόμα αναζητάς αγνοούμενους και ανακαλύπτεις νέες σωρούς, όταν οι εικόνες αποκαλύπτουν το μέγεθος της καταστροφής και της τραγωδίας, να οργανώνεις συνέντευξη Τύπου για να πεις ότι τα έχεις κάνει όλα σωστά… Δεν μπορείς, δεν δικαιούσαι να το πράξεις αυτό. Είναι ασέβεια προς την κοινή γνώμη. Προκαλείς το περί δικαίου αίσθημα της κοινωνίας. Και ακυρώνεις και τις εντυπώσεις από τα πράγματι σημαντικά μέτρα βοηθείας που ανήγγειλες.
Δεν γνωρίζω ποιο κολλημένο μυαλό που έχει μείνει στην εποχή των διδαγμάτων προπαγάνδας των εφηβικών και νεανικών του χρόνων, παρέσυρε τον πρωθυπουργό σε αυτή την γραμμή. Όμως το θέμα είναι ότι την υιοθέτησε, ότι την αποδέχτηκε. Και έτσι έδωσε και άλλη χειρότερη διάσταση στην κωμικοτραγική εκείνη συνεδρίαση υπό εκείνον, του υποτιθέμενου συντονιστικού οργάνου το πρώτο βράδυ όταν επέστρεψε από το Μόσταρ. Επιβεβαιώνοντας ότι όλα γίνονται στο πλαίσιο ενός επικοινωνιακού “τσίρκου”.
Αλήθεια, εκείνο το βράδυ, δύο τινά μπορεί να συνέβαιναν. Ή οι υπουργοί και οι υπηρεσιακοί παράγοντες είχαν μαύρα μεσάνυχτα ακόμα και όταν η τραγωδία-επιχείρηση ήδη συντελεστεί, οπότε για ποια οργάνωση και έγκαιρη επέμβαση να μιλήσουμε, είτε στήθηκε ένα φθηνό επικοινωνιακό σόου- γιατί αλήθεια;- γιατί κάποιοι θεώρησαν ότι η εικόνα του πρωθυπουργού να δείχνει το προσωπικό του ενδιαφέρον, θα άμβλυνε τις επιπτώσεις από τη συμφορά στο πρόσωπό του.
Η ντροπιαστική χθεσινή συνέντευξη Τύπου ήρθε να επιβεβαιώσει ότι όλα γίνονται στον βωμό μίας αποτυχημένης και χωρίς τσίπα και αιδώ επικοινωνιακής στρατηγικής. Της οποίας οι εμπνευστές προσφέρουν κακή υπηρεσία .ν ίδιο τον κ. Τσίπρα… Γιατί ακόμα και όσοι δεν ήταν διατεθειμένοι να συμμετάσχουν σε ένα τυφλό κυνήγι ευθυνών, αλλά να βάλουν κάτω το πώς θα οργανωθεί το κράτος και οι πολίτες για να μην θρηνήσουμε ξανά θύματα, βλέποντας την χθεσινή χοντροκομμένη προσπάθεια αποποίησης ευθυνών, εξοργίστηκαν.
Και για να τελειώνουμε. Το πρόβλημα ξεκινά πάντα από την κεφαλή. Ο κ. Τσίπρας μπορεί να φιλοδοξεί να παραστήσει τον ηγέτη της ελληνικής κεντροαριστεράς, όμως δεν είναι παρά ο αρχηγός ενός γκρουπόσκουλου πολιτικών ατάκτων. Πρωθυπουργός μπορεί να κατάφερε να γίνει, ηγέτης όμως όχι. Ακόμα μάλλον δεν έχει καταλάβει ότι όπως έλεγε και ο αείμνηστος Ανδρέας, “η πρωθυπουργία δεν είναι συλλογικός θεσμός”. Μετά από όσα έγιναν θα έπρεπε ήδη να κατρακυλούν κομμένα πολιτικά κεφάλια από τα σκαλιά του Μαξίμου. Μαζί με όσους υπηρεσιακούς δεν έπραξαν -αν υπάρχουν- το καθήκον τους.
Δηλαδή πώς ορίζεται η αποτυχία του έχοντος την πολιτική ευθύνη; Πώς παραμένει στη θέση του όποιος εκ της θέσης του εμπλέκεται; Πώς μπορεί να μένουν κάποιοι στις θέσεις τους όταν τους βαραίνουν 84 (και πόσα άραγε ακόμη;) πτώματα; Εν τέλει, τι μήνυμα περνά ο πρωθυπουργός στην κοινωνικά; Του αλάθητου; Της αλαζονείας της εξουσίας; Το μήνυμα της μοιρολατρίας; Όλα στην τύχη; Στις ασύμμετρες συνθήκες; Ακόμη και αν πράγματι ήταν; Δηλαδή πότε πια παραιτείται ένας δημόσιος λειτουργός;
Όμως ο πρωθυπουργός είτε λόγω ενός αδιανόητου πολιτικού εγωισμού, είτε κυρίως διότι είναι όμηρος των εσωκομματικών του ισορροπιών και δεν τολμά να θίξει ή να στενοχωρήσει πρόσωπα, καταστάσεις και εύθραυστες ισορροπίες, αρνείται να πράξει τα αυτονόητα. Να ζητήσει εξηγήσεις, να αποδώσει ευθύνες. Δεν μπορεί διάολε όλα να λειτούργησαν άψογα… Ήμαρτον και ντροπή! Γι αυτό όμως δεν θα γίνει ποτέ ηγέτης Και όταν απολέσει την εξουσία, θα σβήσει.
. .
..