Έχει ξαναειπωθεί, έχει ξαναβιωθεί, έχει ξαναπροκαλέσει απόγνωση, οργή, απέραντη θλίψη, θανατικό και πένθος. Στις λάσπες της Μάνδρας, τις πλημμύρες του 1998 στην Αττική, στις πυρκαγιές της Πάρνηθας ανά… τριετία, στην μεγάλη πυρκαγιά της Αθήνας το 2007, τους νεκρούς στην Ηλεία το ίδιο έτος λίγες μέρες αργότερα, δυο τρεις φορές στον Διόνυσο. Μακρύς ο κατάλογος…
Αναδημοσίευση από: iefimerida.gr
Θάνος Οικονομόπουλος
Θάνος Οικονομόπουλος
Πάντα, όσο διαρκεί ο θρήνος, όρκοι και υποσχέσεις για «ποτέ πια!», δεσμεύσεις για «απόδοση ευθυνών» και κολασμό των υπευθύνων, σχέδια για «αναδιοργανώσεις και εκσυγχρονισμούς», αλλαγές του πλαισίου». Κι’ ύστερα, στο ίδιο έργο θεατές στις νέες «ανείπωτες τραγωδίες» που ακολουθούν…
Οι ένοχοι αυτής της εφιαλτικά επαναλαμβανόμενης και χιλιοειπωμένης τραγωδίας, γνωστοί και καταγεγραμμένοι: κράτος και κοινωνία από κοινού. Κι’ ας κατηγορούν ανεύθυνα ο ένας τον άλλον πάνω από νεκρούς φωτιάς, σεισμών και πλημμύρας, Αυτός ο νεοελληνικός εφιάλτης. Το περιβόητο πελατειακό κράτος! Που ζει και μακροημερεύει, ακριβώς επειδή βολεύει και το πολιτικό σύστημα, αλλά και την κοινωνία…
Καλλιτεχνούπολη, Βουτζάς, Μάτι, Μαραθώνας, Ραφήνα που κατακάηκαν, αλλά και Διόνυσος, Μάντρα, ολόκληρες συνοικίες και οικισμοί μέσα και πέριξ της Αθήνας μα και σε κάθε γωνιά και χείμαρρο ανά την Ελλάδα, δεκάδες χιλιάδες σπίτια, εργοστάσια, δημοτικές εγκαταστάσεις(!), χτισμένα αυθαίρετα μέσα σε δάση και πάνω σε μπαζωμένα ρέματα, χωρίς σχέδιο, περιβαλλοντικές μελέτες, υποδομές.
Αν το καλοσκεφθεί κανείς, και πάλι… λίγα θύματα έχουμε θρηνήσει. Μικρές οι υλικές ζημιές εξ αιτίας αυτής της γενικευμένης ανομίας που γέννησε, έθρεψε, συντηρεί και κανακεύει (διακομματικά) αυτό το καταραμένο πελατειακό κράτος.
Οι «δασικές περιοχές» (με… σπίτια, πισίνες, μαγαζιά, όλα αυθαίρετα!) που κάθε τόσο μπουρλοτιάζουν, υποτίθεται ότι κηρύσσονται υποχρεωτικά «αναδασωτέες». Υποτίθεται… Χαρακτηριστικό ντοκουμέντο, οι δημοσιευμένες φωτογραφίες στον Τύπο, μετά την τελευταία πυρκαγιά στον Διόνυσο, που έδειχνε μέσα στ’ αποκαΐδια που έβγαζαν ακόμη καπνούς, ευανάγνωστη… ταμπέλα με όνομα εργολάβου και αριθμό κινητού, για «νομιμοποίηση οικοπέδων» και ανέγερση σπιτιών! Φωτογραφίες τραβηγμένες στο ίδιο σημείο δυο χρόνια αργότερα, έδειχναν να έχουν… αναδασωθεί βίλες και πισίνες!
Δασική υπηρεσία δεν υπάρχει; Δήμοι, Κοινότητες, πολεοδομικά γραφεία, αστυνομία, τίποτε; Σε κανενός την αντίληψη δεν υποπίπτει αυτό το χυδαία και προκλητικά επαναλαμβανόμενο έγκλημα, κρατικός έλεγχος και κολασμός εν «υπνώσει» με… το αζημίωτο;
Πάνω από τριάντα χρόνια (για να μείνουμε στα σύγχρονα), από την εποχή του Τρίτση, η μια «γενιά αυθαιρέτων» που ήταν και… η τελευταία, επώαζε την επόμενη-μέχρι που φθάσαμε να μετράμε…9 γενιές αυθαιρέτων, και μετά βαρεθήκαμε το μέτρημα! Ο ίδιος ο Τρίτσης, άλλωστε, που όντως κάτι πήγε να κάνει, αποπέμφθηκε από το υπουργείο του μετά… επαίνων και αφού «έγραψε ιστορία», όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου σε προεκλογική περίοδο ψηφοθηρώντας μικροπολιτικάντικα εξήγγειλε… νέα «ρύθμιση» (την τελευταία, φυσικά…) των αυθαιρέτων. Έκτοτε, ο χορός του πελατειακού κράτους καλά κρατεί.
Φυσικά και την καίρια ευθύνη την έχει το κράτος. Και οι εκάστοτε διαχειριστές του-διαχρονικά και διακομματικά! Δεν εννοεί να τα βάλλει με τις… αυθαίρετες ψήφους, ποτέ καμιά νεοελληνική εξουσία δεν θέλει αυτή να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά, λόγω… πολιτικού κόστους. Αλλά και η κοινωνία, όλοι εμείς δηλαδή, δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών-κάθε άλλο. Εκμεταλλευόμαστε στο έπακρο αυτή την «αδυναμία» του διακομματικού πολιτικού συστήματος, πιέζουμε, εκλιπαρούμε απειλούμε («εκλογές έρχονται…»), γλείφουμε, εκβιάζουμε για μια «ανοχή».
Τις όποιες ελάχιστες φορές πήγαν μπουλντόζες να γκρεμίσουν αυθαίρετα, να ανοίξουν μπαζωμένα και υπό… οικοδόμηση ρέματα, ιδιοκτήτες αλλά και κόμματα της αντιπολίτευσης «πρόταξαν τα στήθη τους» για να μην συντελεστεί το «έγκλημα στο λαϊκό φτωχόσπιτο», αλλά και την υπό ανέγερση βίλα του προνομιούχου. Και τα κανάλια, έπαιζαν επί μέρες τον τζερτζελέ…
Όλοι αυτοί οι δύστυχοι που κλαίνε για τα θύματα της φωτιάς και της πλημμύρας, που ατενίζουν με οδυρμό τις χαμένες περιουσίες τους, ήξεραν ότι το αυθαίρετό τους (πριν «νομιμοποιηθεί» μικροπολιτικάντικα…) χτίστηκε χωρίς σχέδιο και υποδομές μέσα σε δάσος, τα θεμέλιά του ήταν σαθρά και επικίνδυνα πάνω σε κοίτες ρεμάτων που αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα «εκδικηθούν». Και το κράτος, όταν με τις υπηρεσίες του παρείχε ηλεκτρικό ρεύμα και τηλέφωνο σ’ αυτά τα αυθαίρετα, γνώριζε πολύ καλά ότι δημιουργούσε «κεκτημένα» και εξέτρεφε νέες γενιές αυθαιρετούχων
Στο Μάτι, κάηκαν εγκλωβισμένοι μέσα στ’ αυτοκίνητά τους, κάτοικοι και επισκέπτες που πανικόβλητοι προσπάθησαν να φύγουν από «δρόμους» πλάτους 2-3 μέτρων, που έγιναν εκ των ενόντων μετά τα εκατοντάδες αυθαίρετα που «ξεφύτρωσαν». Τον δυνάμει κίνδυνο δεν τον προέβλεψε και δεν τον φοβήθηκε κανείς; Από τους αυθαιρετούχους αλλά και τις τοπικές «αρχές» (και τα εποπτεύοντα υπουργεία…), που ουδέποτε τόλμησαν έστω εκ των υστέρων και αφού η κατεδάφιση αποκλείστηκε ως μέτρο, να επιβάλλουν ένα στοιχειώδες «πολεοδομικό σχέδιο», να καταρτίσουν ένα σχέδιο εκτάκτου ανάγκης για εκκένωση, για όταν το «κακό» θα ερχόταν;
Και οι τωρινοί, όπως ακριβώς και οι προηγούμενοι, δεν τολμάνε την αλλαγή νοοτροπίας και σελίδας. Τάζουν και κλείνουν τα μάτια, υπόσχονται και «ρυθμίζουν» εγκλήματα του παρελθόντος, στρώνουν τον δρόμο για τα επόμενα στο μέλλον…
Και η «ανείπωτη τραγωδία» θα διαιωνίζεται, όσο πολιτικό σύστημα αλλά και κοινωνία, δεν αποφασίσουμε να δώσουμε ένα τέλος σ’ αυτήν την τρέλα. Να εκσυγχρονιστούμε και να γίνουμε ένα… απλό κανονικό κράτος. Που σέβεται και εφαρμόζει τους νόμους που ψηφίζει, που δεν κάνει χατίρια, δεν εκπορνεύει (πρόθυμους, πάντως…) πολίτες έναντι ψήφων.
Τόσο απλό και τόσο δύσκολο…
. .
..