Ο φόβος ότι οι εργαζόμενοι θα χάσουν μέρος ή όλου αυτών που έχουν, είναι φυσικό να τους απομακρύνει από τα κόμματα που θεωρούν ότι τους στέρησαν.
Από: voria.gr
Μακεδών
Η κρατικιστική αντίληψη στην Ελλάδα είναι εδραιωμένη, όχι εξ ιδεολογικών λόγων, αλλά λόγων συμφέροντος. Άλλωστε, η έλλειψη παιδείας που μας χαρακτηρίζει, ιδίως στην πολιτική, αμφιβάλω αν είναι πολλοί αυτοί που γνωρίζουν ποια είναι και σε τι διαφέρουν ιδεολογικά τα πολιτικά συστήματα.
Κι άλλη φορά σημείωσα το περίεργο του πράγματος, να συναντώ λάτρεις του Ελευθερίου Βενιζέλου, ιδρυτή του κόμματος των Φιλελευθέρων -του καπιταλιστικού δηλαδή, έστω και ήπιας μορφής- και ταυτοχρόνως να ψηφίζουν Αριστερά, εχθρό της ιδιωτικής οικονομίας.
Εκείνο που πρέπει να τονιστεί ιδιαιτέρως, είναι ότι περισσότερο από ένα εκατομμύριο ψηφοφόροι -οικογένειες υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα- ανεξάρτητα από την μέχρι χθες πολιτική και κομματική τοποθέτησή τους, βρίσκονται υποστηρικτές κομμάτων -κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ- που υπόσχονται όχι μόνο διατήρηση των κεκτημένων αλλά και επέκτασή τους.
Ο Α. Τσίπρας δεν κρύβει την προτίμησή του στην επέκταση του δημοσίου τομέα, όχι για την σμίκρυνσή του. Μίλησε ακόμη και για επαναφορά στην προτέρα προμνημονιακή κατάσταση. Πώς εξέλαβαν άραγε οι ψηφοφόροι αυτήν την υπόσχεση; Φυσικά, ότι θα διατηρηθούν ακόμη και τα προκλητικά προνόμια που έχουν αποκτήσει -και εκβιαστικά- κάποιοι κλάδοι.
Αν η λογική ήταν εκείνο που θα κατεύθυνε τις ψήφους, θα γινόταν αντιληπτό το ανέφικτο των πολλών εξωπραγματικών υποσχέσεων. Όμως είναι γνωστό πως κυριαρχεί το συναίσθημα. Και είναι επίσης γνωστό στους πολιτικούς αναλυτές, ότι δύο είναι τα κυρίαρχα συναισθήματα που επηρεάζουν την κρίση των μαζών. Ο φόβος και η ελπίδα. Και σ’ αυτά επικεντρώνουν τα κόμματα την προπαγάνδα τους.
Ο φόβος ότι οι εργαζόμενοι θα χάσουν μέρος ή όλου αυτών που έχουν, είναι φυσικό να τους απομακρύνει από τα κόμματα που θεωρούν ότι τους στέρησαν ή θα τους στερήσουν και άλλο τα κεκτημένα. Ταυτόχρονα, η ελπίδα ότι κάποιο άλλο κόμμα θα τους επιτρέψει τη διατήρηση ή και τη βελτίωση της κακής κατάστασης, τους στρέφει προς εκείνο το κόμμα, που νομίζουν ότι υπάρχουν οι μεγαλύτερες δυνατότητες επίτευξης των υπεσχημένων.
Έτσι λοιπόν, παρά τις προσπάθειες που έγιναν για να πεισθούν οι Έλληνες ότι το μεγάλο, ασύνδετο και αναποτελεσματικό κράτος ευθύνεται κατά πολύ στην ύπαρξη των προβλημάτων, δεν ευοδώθηκαν. Το προσωπικό συμφέρον εκατομμυρίων Ελλήνων που εξαρτώνται άμεσα ή έμμεσα από αυτό, με ταυτόχρονη την ανυπαρξία της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στον προσήκοντα βαθμό (και λόγω του κακού κράτους) οδηγεί στη διατήρηση της κρατικιστικής αντίληψης, ακόμη και σοβιετικού τύπου, όπως εκφράστηκε από πολλά στελέχη της κυβέρνησης.
Έχουμε επομένως και αντίθεση μεταξύ κρατικιστών και οπαδών της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Υπάρχει και ένα άλλο τμήμα του λαού, οι άνεργοι και οι πτωχεύσαντες επιχειρηματίες, που είναι φυσικό να θέλουν την τιμωρία εκείνων που τους οδήγησαν σε πτωχεία. Δεν έχουν να χάσουν κάτι, ούτε αν πτωχεύσει η χώρα, ούτε αν θα ξαναγυρίσουμε στη δραχμή, όπως υποσχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ, με όλες τις δυσμενείς συνέπειες.
Ως εκ τούτου, γιατί να μη ψηφίσουν κάποιο κόμμα που τους υπόσχεται καλυτέρευση, ακόμη και αν υποσυνείδητα αντιλαμβάνονται ότι οι υποσχέσεις είναι «έπεα πτερόεντα».
Τα υπάρχοντα κόμματα και τα μέλλοντα να ιδρυθούν, ας ενημερώσουν επί τέλους σωστά τον ελληνικό λαό (με την προϋπόθεση ότι και οι ίδιοι οι πολιτικοί έχουν αντιληφθεί τι συμβαίνει). Σε ποια κοινωνία θέλουμε να ζήσουμε, αυτό είναι το προέχον. Και με βάση αυτό, πρέπει να ληφθούν οι αποφάσεις.
Είναι δε ιδιαιτέρως σημαντικό, επειδή οι διαφορές του κυβερνητικού κόμματος με τα αστικά, δεν είναι διαφορές τακτικής και μεθόδων, αλλά διαφορές κοσμοθεώρησης. Κι εδώ βρίσκεται η ευθύνη των αστών πολιτικών, που επί δεκαετίες, όχι μόνον δεν εξήγησαν στον λαό τι σημαίνει Αριστερά, αλλά και της άνοιγαν τον δρόμο, με την ελπίδα ότι θα περιοριστούν οι απεργίες, ή οι κοινωνικές αναταραχές.
. .
..