Η υστερία, ως γνωστόν, οδηγεί στον κοινωνικό διχασμό, που είναι πρωταρχική αιτία κοινωνικών συγκρούσεων, που, με τη σειρά τους, επιφέρουν τη διάλυση της κοινωνίας.
Δεν είναι λίγα τα ιστορικά παραδείγματα που πολιτικοί προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία ή να εγκαθιδρύσουν το δικό τους καθεστώς είχαν τέτοιες επιδιώξεις, με εργαλείο πάντα την κορύφωση της πολιτικής τους υστερίας.
Διχαστικά διλήμματα σαν αυτά που ξεστόμιζε το 2112 και το 2015 ο σημερινός πρωθυπουργός της Ελλάδας είναι δηλωτικά της προσωπικότητάς του και των επιδιώξεών του. Το ίδιο ισχύει και για την σχεδόν καθημερινή λεκτική βία των υπουργών και των στελεχών του κόμματός του ενάντια σε όσους διαφωνούν με τις πολιτικές τους.
Με τελευταίο κραυγαλέο παράδειγμα το Νίκο Φίλη («τραμπούκοι και φασίστες όσοι διαδηλώνουν για το Μακεδονικό») ενάντια στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού που θεωρεί ότι η «Συμφωνία των Πρεσπών» στοιχειοθετεί εθνική μειοδοσία.
Τα πράγματα γίνονται όμως ακόμα χειρότερα όταν μαζί με την πολιτική υστερία συνυπάρχει και κραυγαλέο μίσος για τον πολιτικό αντίπαλο. Τότε το « Ή Εμείς ή Αυτοί» παύει να είναι μόνο μια πολιτική πομφόλυγα!
. .
..