Όσα συνέβησαν στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του πρώτου εξαμήνου του 2015 μπορούν να αναλυθούν από οικονομικής και πολιτικής απόψεως. Κυρίως, όμως, οι ιστορικοί του μέλλοντος θα πρέπει να επιχειρήσουν να τα αναλύσουν κοινωνιολογικά.
Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*
Αναδημοσίευση από: eleftherostypos.gr
Γιατί ποτέ άλλοτε -τουλάχιστον στα χρόνια της μεταπολίτευσης- η πλειοψηφία της κοινωνίας δεν πίστεψε τόσο πολύ ένα πολιτικό ψευδοαφήγημα που υποσχόταν έναν φαντασιακό παράδεισο.
ΑΣ δούμε, όμως, για το τι ακριβώς δεσμευόταν προεκλογικά ο Αλέξης Τσίπρας. Μια μεγάλη διαγραφή του δημοσίου χρέους, για κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, καταβολή 13ης σύνταξης, αυξήσεις μισθών, μειώσεις φόρων και «σεισάχθεια» για χρέη προς τράπεζες και Δημόσιο. Η μεγάλη πλάκα δεν είναι μόνο ότι υποσχόταν όλα τα παραπάνω, ίσως κι ακόμα περισσότερα, αλλά ότι έλεγε πως αφού εφαρμοστεί όλο αυτό το «πρόγραμμα» η χώρα θα συνεχίσει να στέτεκαι κανονικά στο ευρωπαϊκό στερέωμα και οι πολίτες θα συνεχίσουν να ζουν κανονικά τις ζωές τους σαν να μην έγινε τίποτα.
Η ακόμη μεγαλύτερη πλάκα, βέβαια, ήταν πως οι ψηφοφόροι τον εμπιστεύτηκαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε 36% τον Ιανουάριο και το «όχι» θριάμβευσε με 62% τον Ιούλιο. Για να είμαστε έντιμοι πρέπει να παραδεχθούμε πως η κοινωνία είχε επί δεκαετίες συνηθίσει να ψηφίζει κόμματα τα οποία άλλα υπόσχονταν και άλλα τελικά εφάρμοζαν όταν έρχονταν στην εξουσία. Άρα η «προεργασία» είχε ήδη γίνει. Ο Αλέξης Τσίπρας το γνώριζε πολύ καλά αυτό. Και τότε διέπραξε τη μεγαλύτερη πολιτική απάτη των τελευταίων 40 ετών δημιουργώντας μια τεράστια αυταπάτη στους καταταλαιπωρημένους και οργισμένους από τα μνημονιακά μέτρα πολίτες.
Η συνέχεια είναι γνωστή και ο λογαριασμός θα πληρωθεί σε πολλές δόσεις έως το 2060. Είναι δεδομένο πως αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προκαλούσε τις εκλογές του 2015 η χώρα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα έβγαινε από τα μνημόνια. Σίγουρα δεν θα έβρεχε λεφτά, αλλά τουλάχιστον θα έμπαινε σε μια περίοδο ανάπτυξης και θα εκμεταλλευόταν τις εξαιρετικά ευνοϊκές διεθνείς οικονομικές συγκυρίες της τριετίας 2015 – 2018.
ΚΙ όμως εμείς τότε ανεβήκαμε στα δέντρα και τρώγαμε βελανίδια. Ακούγαμε τον Βαρουφάκη να λέει πως «σκότωσε» την τρόικα, τη Ζωή να διαγράφει το χρέος, τον Φλαμπουράρη να πληρώνει ομόλογα με… αέρα, τον Λαφαζάνη να θέλει να εισβάλει στο Νομισματοκοπείο και την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα να φλερτάρει ανοικτά με την επιστροφή στη δραχμή.
ΤΩΡΑ που πέρασαν τρία χρόνια από το ψευδοδημοψήφισμα, όλοι πρέπει να αναρωτηθούμε αν άξιζε να πληρώσουμε τόσο ακριβά τον χορό του Συντάγματος το βράδυ της 5ης Ιουλίου, αφού πρώτα η πρώτη φορά… αριστερά τα είχε «σπάσει» όλα σαν να ήταν στα μπουζούκια. Αυτό πρέπει να είναι και το μεγαλύτερο μάθημα για όλους. Είναι ανάγκη να κατανοήσουμε πως όταν μια χώρα χρεοκοπεί δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Και πως ακόμα και τώρα θα χρειαστεί τουλάχιστον μια δεκαετία για να αρχίσουμε να ζούμε μια κάποια κανονικότητα. Όλα τα υπόλοιπα περί καθαρής εξόδου και… γραβάτας είναι απλά ανακυκλωμένος σανός του 2015!
*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου
. .
..