Κάθε 5η του Ιούλη η Μπέτυ, η υπέρλαμπρη συμβία του πρωθυπουργού και καθηγήτρια Πανεπιστημίου κλαίει παθαίνοντας νευρικό κλονισμό.
Από: meaculpa.gr
ΕΛΕΝΗ ΚΡΙΤΣΙΔΗΜΑ
Είναι η ημέρα που θυμάται πως το 2015 παραλίγο να έχανε όσα τερπόταν τους τελευταίους μήνες στη ζωή της.
Η Περιστέρα που μεταμορφώθηκε σε Μπέτυ είναι ο μύθος που μας διδάσκει πως οι νέοι άνθρωποι της αριστεράς διακατέχονται από μια υποβόσκουσα, αχαλίνωτη επιθυμία να καταβροχθίσουν –με την πρώτη ευκαιρία- κάθε προνόμιο, κάθε αγαθό που προσφέρουν τα δημοκρατικά πολιτεύματα και η ελεύθερη οικονομία.
Ίσως στην αρχή, μέχρι να συνηθίσουν να το κάνουν άκομψα και μ’ έναν ατσούμπαλο τρόπο. Όπως το 2016 που η άμαθη Μπέτυ συνόδευσε τον σύντροφό της στην Κίνα, κατά το πρώτο επίσημό ταξίδι του εκεί κι εμφανίστηκε φορώντας (για επίσημο ένδυμα) ένα αποκαλυπτικό, μπορντό φορεματάκι (ελληνιστί, τσίτι) .
Μαθαίνουν γρήγορα όμως! Αφομοιώνουν τις πληροφορίες και προσαρμόζονται σαν χαμαιλέοντες στην κοινωνία, που βρίσκεται έξω από την ΚΟΒΑ. Έτσι, λίγους μήνες αργότερα… όταν η κ. Μπαζιάνα αναγορεύθηκε επισκέπτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων του Πεκίνου εντυπωσίασε τους πάντες με τα σικ κοστούμια και ταγέρ που επέλεξε να φορέσει, τα προσεγμένα χτενίσματά της αλλά και το μακιγιάζ της.
Κάπως έτσι, η Περιστέρα που έσκυβε το κεφάλι (θες από ντροπή, θες από ταπεινότητα ή απέχθεια) κάθε φορά που συναντούσε φωτογράφους… σύντομα κατέληξε να απολαμβάνει το τσίμπημα στο μαγουλάκι από τον Βαρδινογιάννη και να χασκογελάει στον Πρίγκιπα της Μ. Βρετανίας ακουμπώντας τον στον ώμο.
Ποιος να φανταζόταν τόσες αλλαγές σε τόσο μικρό διάστημα;
Η Περιστέρα, αναντίρρητα, τις είχε στο μυαλό της.
Καθώς μία γυναίκα γαλουχημένη με τη σκληροπυρηνική ιδεολογία του κομμουνισμού, που σέβεται την προσωπικότητά της αλλά κυρίως την πορεία της και τις πορείες που κατέβηκε στα μικράτα της, δεν σπεύδει να επισκεφθεί το πρώτο ζεύγος των Η.Π.Α..
Ο συμβολισμός της επίσκεψης προδίδει πόσο εύκολα ξεπουλήθηκε εν μία νυκτί το κομμουνιστικό μανιφέστο.
Σύμφωνα με τους σύγχρονους μαρξιστές: Ο κομμουνισμός είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ, η μόνη ελπίδα και η μόνη λύση για την εργατική τάξη και συνολικά για την εργαζόμενη πλειονότητα της κοινωνίας. Όχι, ο καπιταλισμός που αντικατοπτρίζεται στις Η.Π.Α.. Το ιστορικό καθήκον της αριστεράς είναι να δώσει σε αυτή την «ελπίδα» σάρκα και οστά, ακολουθώντας το παράδειγμα των Μπολσεβίκων. Να πει ξεκάθαρα στην εργατική τάξη ότι θέλει να ηγηθεί, σήμερα και όχι σ’ ένα αόριστο μέλλον.
Άραγε μετριέται για Μπολσεβίκα η Μπέτυ;
Θα περίμενε κάποιος (μα πολύ περισσότερο οι ίδιοι, οι παλιοί, ρομαντικοί σύντροφοί της) να μένει κλεισμένη, να αρνείται πεισματικά να στολιστεί και να παρευρεθεί σε επίσημα δείπνα, να συνοδεύει Κυρίες ξένων ηγετών φορώντας γόβες αξίας χιλιάδων ευρώ, να γυρνάει ταξίδια ανά τον κόσμο, να κλαίει.
Να κλαίει για το πρεκαριάτο, τους άνεργους, τους αγρότες, τους χαμηλοσυνταξιούχους , τους εργαζόμενους των 275 ευρώ, τους πρόσφυγες που σωρεύονται (ακόμα και τους λαθρομετανάστες που εγκλωβίζονται )εδώ.
Ο πολίτης θα περίμενε από μια Περιστέρα ( που πέταξε από τ’ αριστερά και προσγειώθηκε στο βάθρο της κυρίας πρωθυπουργού) να βρεθεί σε υστερική κατάσταση δακρύζοντας για την απουσία του επαναστατικού υποκειμένου της κυβερνήσεως και την έλλειψη του ριζοσπαστικού οράματος από τις πολιτικές της.
Όμως ο Μαρξ έλεγε: Φτιάχνουμε την Ιστορία μας σε συνθήκες που δεν επιλέγουμε.
Όπερ μεθερμηνευόμενο: Ο καπιταλισμός είναι γλυκός για να τον αρνηθούν και να τον απαξιώσουν κάποια κοριτσάκια.
Έτσι λοιπόν, η Μπέτυ ανακάθισε με ευκολία παρά τω πρωθυπουργώ, αποδέχτηκε τα αγαθά κι έναν άνευ κόπων (φωτογραφικότατο) διορισμό.
Όλα κυλούσαν όπως είχαν σχεδιαστεί.
Η ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση και η έξοδος από την Ευρωζώνη είχαν μεθοδευθεί. Ο σύντροφος της Μπέτυς και πρωθυπουργός της χώρας, Αλέξης Τσίπρας είχε ζητήσει και είχε πάρει τη λαϊκή, ισχυρή εντολή που χρειαζόταν για να «παζαρέψει, να διαπραγματευτεί πάνω σε αυτά, με άξονα τις αξίες στις οποίες εκλέχθηκε».
(Αλήθεια, πόσο ποταπό, ξεδιάντροπο είναι να χρησιμοποιείς τον όρο «παζαρεύω» για το μέλλον μιας χώρας. Πόσο θράσος δείχνει από πλευράς της Μπαζιάνα που έκανε τη δήλωση και πόση αλητεία από πλευράς κυβερνήσεως που το εφάρμοσε)
Την 5η Ιουλίου 2015 οι Έλληνες εναπόθεσαν τις ζωές τους στα χέρια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ απαντώντας «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα.
Ήταν πια ο καιρός που η κυβέρνηση έπρεπε να σπρώξει με δύναμη « την τιμωρητική, φασιστική μπότα που προσπαθούσε να της λιώσει το κεφάλι, να την πατήσει κάτω»
Αίφνης όλοι, μαζί και η Περιστέρα κατάλαβαν πως όσα βίωναν, όσα απολάμβαναν θα χάνονταν μεμιάς. Ήταν έτοιμοι να βάλουν μια εντυπωσιακή φωτιά, από την οποία θα έμεναν μόνο οι στάχτες.
Αρκούσε μια στραβοτιμονιά για να βγουν από το δρόμο που είχαν μπει. Μια απόφαση ήταν μόνο. Και την πήραν, τελευταία στιγμή, στην κρίσιμη στροφή που οδηγούσε την έξοδο.
Από τότε κάθε 5η του Ιούλη, η Περιστέρα κλαίει «από νεύρα, από οργή».
Η στραβοτιμονιά «φαίνεται να την καίει, να την εξοργίζει, να την πιέζει να ξεσπάσει, να μιλήσει για κάποια πράγματα που δεν επέλεξε να πει ποτέ δημόσια ούτε ο Αλέξης Τσίπρας».
Θυμάται πως βίωνε τα κρίσιμα πολιτικά γεγονότα ως ένας απλός πολίτης.
«Εκείνη την περίοδο περίσσευε στον καθένα μας το αίσθημα υπερηφάνειας για τη στάση του ελληνικού λαού, αλλά την ίδια ακριβώς στιγμή περίσσευε και η τρομακτική αγωνία, ο έντονος προβληματισμός»
Από τότε λοιπόν, κάθε χρόνο, ανήμερα της επετείου του δημοψηφίσματος, η απαστράπτουσα Μπέτυ μεταμορφώνεται σε κλαίουσα Περιστέρα.
Ξυπνούν οι μνήμες. Σκέφτεται πως παραλίγο ο Τσίπρας να απαντούσε leave it «στο εκβιαστικό take it or leave it των δανειστών». Εξοργίζεται και κλαίει.
Την επόμενη ημέρα συνέρχεται.
. .