Στη διάλεκτο της Ιστορίας του τόπου τούτου, όλες οι κρίσεις, ιδιαίτερα η τελευταία μακρόχρονη κρίση, είναι μια δεινή δοκιμασία της συνείδησης. Γιατί της αφαίρεσαν τα ερείσματα, της σκότωσαν τις ιδέες που την έθρεφαν και την έριξαν μέσα σ’ ένα χάος.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Πόσοι, εξάλλου, πολιτικοί που υποτίθεται χειρίζονται τη μοίρα του τόπου έχουν διαβεί την πυρίκαυστη ζώνη στοχαζόμενοι με ευθύνη και συνέπεια; Οι πράξεις τους μαρτυρούν την αδιαφορία τους και την ανευθυνότητά τους. Καμία τριβή με τη συνείδησή τους, με την ιστορία που πλάθεται.
Σε τούτη τη χώρα, ιδίως τα τελευταία χρόνια, καταγράφεται με συγκλονιστική σαφήνεια η δοκιμασία της κοινωνίας, δοκιμασία που φανερώνεται στη σύγχυση, στην πολιτική αοριστία, στη αμφιταλάντευση της ελευθερίας, στην έλλειψη του ζεύγματος που υπάρχει ανάμεσα στη συνείδηση και την ελευθερία.
Η ελευθερία δεν είναι κάτι έξω από τη συνείδηση και την ευθύνη. Ξεκινά από αυτή και προς αυτήν επιστρέφει έχοντας ως προορισμό την ακεραίωση του πολίτη.
Αυτή η συνείδηση, έτσι ιδωμένη, υποφέρει και βασανίζεται μέσα στην εμπλοκή των καιρών, γιατί αιωρείται στο κενό μιας πολιτικής απιστίας. Πόσοι πολιτικοί θεωρούν τον εαυτό τους υπεύθυνο για τον ξεπεσμό της κοινωνίας; Το πρόβλημα της ευθύνης και της συνείδησης, το πρόβλημα της συνέπειας, είναι το μέγα πρόβλημα του τόπου και η απουσία του δεσμού ανάμεσα στον πολίτη και τη συντεταγμένη εξουσία.
Σ’ ένα χώρο Ιστορίας, όπως είναι η Ελλάδα, μύθοι και όνειρα έχουν θεριστεί από την πολιτική ασυνέπεια και απιστία. Η ευημερία της κοινωνίας δεν είναι ούτε πολιτικό σύνθημα, ούτε πολιτικό επικοινωνιακό τέχνασμα. Είναι πλήρωση ψυχής, είναι ησυχασμός της συνείδησης με απόλυτη συνέπεια λόγων και πράξεων.
Διαφορετικά θα βρισκόμαστε σ’ ένα μόνιμο ταξίδι στην ουτοπία χωρίς επιστροφή…
. .
..