Στα μέσα Σεπτεμβρίου του 1993, στην εντυπωσιακή σε όγκο και παλμό σύναξη μεγάλου πλήθους από όλη τη Μακεδονία στην παραλία της Θεσσαλονίκης, ο Ανδρέας Παπανδρέου εκστόμιζε από το μπαλκόνι την ιστορική φράση «Το Όνομά μας είναι η ψυχή μας».
Είκοσι μέρες αργότερα στην Αθήνα, στην τελευταία μεγάλη συγκέντρωση εκείνης της προεκλογικής περιόδου, ο ίδιος καθόριζε δημοσίως την ανυποχώρητη εθνική κόκκινη γραμμή, λέγοντας:
Εικοσιπέντε χρόνια αργότερα, στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης, πολύ νερό κύλησε στις μυλόπετρες της Ιστορίας, αρκετές παλιότερες γαιοπολιτικές σταθερές μετατοπίστηκαν, νέες στρατηγικές χαράχτηκαν και ωρίμασαν καινούργιες διεθνείς συμπεριφορές. Ωστόσο, η εθνική παρακαταθήκη του Ανδρέα όφειλε να αποτελεί ανεκτίμητο συμβολικό κεφάλαιο και οδηγό αξιοπρέπειας, ρεαλιστικής διπλωματίας και πατριωτισμού τουλάχιστον για τους πολιτικούς κληρονόμους του.
Ιδίως σε ότι αφορά το πεισματικό αλυτρωτισμό, το σφετερισμό της Ελληνικής ιστορίας και τη καταχρηστική οικειοποίηση της πολιτιστικής κληρονομιάς της Μακεδονίας από τους βόρειους γείτονες.
Ας μην πλανώνται, λοιπόν, οι σημερινοί επίγονοι μιας αγέρωχης κέντρο -αριστερής πολιτικής παράδοσής πιστεύοντας ότι κάτι αξιοθρήνητα “παιδιά για όλα τα θελήματα”, σαν τους τρέχοντες κυβερνώντες, τα οποία δεν μπορούν να παζαρέψουν ούτε μαρούλια στη λαϊκή θα ήταν ικανά για μια εθνική διαπραγμάτευση.
Κι ας μην λουκιαστούν μελετώντας στο μικροσκόπιο το κείμενο μιας συμφωνίας που δεσμεύει τη χώρα πριν καν την υπογραφή της.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η τραγελαφική συγκυβέρνηση- που πορεύεται εγχωρίως με μαϊμουδιές, “φύκια” και μπαλαμούτια ενώ σεργιανίζει στο εξωτερικό υποχωρητική, υπάκουη και παραχωρητική- παραδίδει στους Σκοπιανούς τη Μακεδονική γλώσσα και εθνότητα.
Το χειρότερο, επιχειρεί να ενισχύσει τις διχαστικές τάσεις στην ελληνική κοινωνία και να εκμεταλλευτεί τις όποιες διαφορετικές αντιλήψεις εντός των κομμάτων για το Σκοπιανό.
Αναπόφευκτα, η προοδευτική δημοκρατική παράταξη έχει χρέος να απομονώσει ακομπλεξάριστα τους πιθανούς “δούρειους ίππους” που εμφιλοχωρούν στις γραμμές της. Να παραμερίσει τη “σώνει και καλά” ενότητα της για να προβάλλει τολμηρά μια υπεύθυνη, ακέραια και διακριτή στάση απέναντι σε εθνοκάπηλους και ενδοτικούς.
Έτσι κι αλλιώς, ο φαρισαϊσμός, η υποκρισία και τα προπετάσματα καπνού πρόκειται να ξοδευτούν σπάταλα στο “διπλωματικά” χοντροκομμένο και επαρχιώτικο πανηγύρι των Πρεσπών.
Δημήτρης Παγαδάκης
protothema