Προσπάθησαν να κόψουν το «Γόρδιο Δεσμό» του «Σκοπιανού» προβλήματος, δίνοντας το όνομα της Μακεδονίας…


Νομιμοποιώντας τον Σκοπιανό αλυτρωτισμό που στρέφεται κατά της Ελλάδας…

Δηλαδή κάνοντας κάτι που δεν τόλμησαν να κάνουν προηγούμενες κυβερνήσεις. Παρά τις πιέσεις που δέχθηκαν κατά καιρούς…

Και ταυτόχρονα, ενώ οι ίδιοι οι ΣΥΡΙΖΑίοι πρόδιδαν το εθνικό συμφέρον, προσπάθησαν να πουν πως το Σκοπιανό είχε «πουληθεί» από τους… «προηγούμενους»!

Αποκρύβοντας βέβαια, πως – ανεξάρτητα του τι έκαναν ή δεν έκαναν οι «προηγούμενοι» – ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΑΝΤΑ ήθελε να δώσει το όνομα της Μακεδονίας στα Σκόπια!

Το επιδίωκε, το διακήρυσσε, πήγαινε στα Σκόπια και το διαδήλωνε μαζί με τους εθνικιστές του Γκρουέφσκι, και σήμερα προσπάθησε να το «δώσει στο πιάτο», κατηγορώντας… τους προηγούμενους!

Ας πούμε λοιπόν, μερικές αλήθειες…

* Με ελάχιστες εξαιρέσεις, όλοι οι «προηγούμενοι» δεν άσκησαν πολύ σπουδαία εξωτερική πολιτική. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πάντα αντεθνική εξωτερική πολιτική!

Και έναντι της Τουρκίας, και στην Κύπρο . Αιγαίο και στα Σκόπια…

–Για την Τουρκία, πίστευε στην «αδελφοσύνη των λαών» (των ώρα που οι Τούρκοι διεκδικούσαν το μισό Αιγαίο) .ν «αφοπλισμό» (την ώρα που οι Τούρκοι κλιμάκωναν τους εξοπλισμούς τους εναντίον της Ελλάδος).

Αλλά και τον έξοδο από το ΝΑΤΟ (που μόνο την Τουρκία θα ωφελούσε)…

–Στην Κύπρο στήριξαν μετά πάθους το επαίσχυντο Σχέδιο Ανάν (δεν ήταν οι μόνοι βέβαια), το οποίο ωστόσο απέρριψε ο Ελληνισμός της Κύπρου.

–Στο Αιγαίο κραύγαζαν επί δεκαετίες ότι… «ανήκει στα ψάρια του»! Άρα δεν ανήκει σε κανένα! Άρα είναι λογικό «να το μοιράσουμε» (όπως ακριβώς επιδίωκε η πάντα η Άγκυρα). Αυτές ήταν παγίως οι απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Και μόνο του ΣΥΡΙΖΑ στην περίπτωση αυτή…

Ήταν ένας «Δούρειος Ίππος» μέσα στην Ελλάδα που προωθούσε τα συμφέροντα, τις απόψεις και την προπαγάνδα, όλων των εχθρών της Ελλάδας.

Δεν μπορώ να το πω πιο «κομψά»! Δυστυχώς, αυτή είναι η πραγματικότητα…

Και για τα Σκόπια υποστήριζαν να τα αναγνωρίσει η Ελλάδα με τη «συνταγματική ονομασία» τους, δηλαδή ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» χωρίς σύνθετα ονόματα, χωρίς γεωγραφικούς προσδιορισμούς, χωρίς erga omnes.

Όλα αυτά τα «ανακάλυψαν» πριν λίγους μήνες…

Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ – ακόμα και τωρινοί υπουργοί του – υπέγραφαν δημόσιες εκκλήσεις, να αναγνωριστούν τα Σκόπια ως «Μακεδονία» (σκέτο) μόλις πριν λίγα χρόνια. Τι μας λένε τώρα;

Μας λένε ότι το Μακεδονία το έδωσε… η ΝΔ το 2008, ή ο Σαμαράς το 1991, ή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1977!

Και διαψεύστηκαν σε όλα…

Ποια είναι η αλήθεια; Εντελώς διαφορετική – για την ακρίβεια, αντίθετη:

* Όπως διευκρίνισε ο πρώην Πρύτανης του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Γιώργος Μπαμπινιώτης, το 1977 ΔΕΝ τέθηκε θέμα αναγνώρισης της «Μακεδονικής Γλώσσας» από την Ελλάδα! Επρόκειτο για μια τεχνική επιτροπή του ΟΗΕ που εξέταζε πως θα μπορούσαν να μεταφραστούν σε λατινικό αλφάβητο οι μη λατινογενείς γλώσσες. Η τότε Γιουγκοσλαβία (του Τίτο) υπέβαλε τις δύο διαφορετικές γλώσσες της που γράφονταν με κυριλλικό αλφάβητο, τη Σερβοκροατική και τη «Μακεδονική» (ουσιαστική βουλγαρική διάλεκτο των Σκοπίων). Και ζήτησε η «μετατροπή» να γίνει με ενιαίο τρόπο από τα κυριλλικά σύμβολα στα λατινικά, αφού ήταν αμφότερες σλαβικές γλώσσες.

Με την υποβολή αυτού του αιτήματος, ουσιαστικά ομολογήθηκε (από τους ίδιους τους Γιουγκοσλάβους) πως και η «Μακεδονική» των Σκοπίων είναι σλαβική γλώσσα (αφού γραφόταν ως τότε σε Κυριλλικό αλφάβητο).

Καμία «αναγνώριση» δεν έγινε από τα άλλα κράτη μέλη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς λέει ανοησίες σήμερα. (Του απάντησε, άλλωστε αποστομωτικά σε αυτό, ο ίδιος ο καθηγητής Μπαμπινιώτης)…

* Κι ύστερα, ως πριν τα μέσα Δεκεμβρίου του 1991, η Ελλάδα αναγνώριζε τη Γιουγκοσλαβία. Αλλά δεν αναγνώριζε επισήμως καμία εσωτερική της υποδιαίρεση. Όταν υπέγραφε συμφωνίες – με τη Γιουγκοσλαβία – ας πούμε εμπορικές ή μεταφορικές, γινόταν αναφορές σε εσωτερικές περιοχές της χώρας εκείνης χωρίς αυτό να συνιστά «αναγνώριση».

Κάθε χώρα μπορούσε να ονομάζει τις εσωτερικές περιοχές της όπως ήθελε. Η Γιουγκοσλαβία είχε εσωτερική υποδιαίρεση «Μακεδονία», όπως και η Βουλγαρία εξ άλλου («Βόρεια Μακεδονία»)…

Πρόβλημα ΔΙΕΘΝΟΥΣ αναγνώρισης «Μακεδονίας» τέθηκε όταν η Γιουγκοσλαβία διαλύθηκε και οι επί μέρους Ομόσπονδες Δημοκρατίες ζήτησαν να αναγνωριστούν ως ξεχωριστά κράτη. Ο Σαμαράς, ως υπουργός Εξωτερικών τότε, για πρώτη φορά απέκλεισε να αναγνωριστεί χώρα με όνομα που υποδηλώνει αλυτρωτισμό κατά της Ελλάδος.

Και σε αυτό είχε μαζί του το σύνολο του Ελληνικού πολιτικού κόσμου (πλην ΚΚΕ), ενώ εξασφάλισε τότε (μέσα Δεκεμβρίου 1991) την ομόφωνη θέση του Συμβουλίου των Ευρωπαίων υπουργών Εξωτερικών.

Κανείς δεν διανοήθηκε εκείνη την εποχή να του πει:

Ναι, αλλά όλα τα προηγούμενα χρόνια η Ελλάδα έκανε εμπορικές συμφωνίες με τη Γιουγκοσλαβία, όπου γινόταν αναφορά και στην εσωτερική υποδιαίρεση της Γιουγκοσλαβικής Ομόσπονδης δημοκρατίας…

Ούτε καν από τα Σκόπια, ούτε από άλλο κράτος!

Γιατί απλούστατα ήταν αναφορά σε εσωτερική υποδιαίρεση μιας Ομοσπονδίας που πια δεν υπήρχε (της Γιουγκοσλαβίας).

Μόνον οι ΣΥΡΙΖΑιοι σκέφτηκαν να χρησιμοποιήσουν αυτό το βλακώδες «επιχείρημα» 27 χρόνια μετά! Ψάχνουν «συνενόχους», αλλά δεν τα καταφέρνουν να βρουν!

Ποια είναι η ουσία;

* Πολύ απλά, η Ελλάδα κατάφερε το 1993, λόγω της σθεναρής αντίστασης των Ελλήνων – και του συνόλου, σχεδόν, του πολιτικού κόσμου τότε – να κερδίσει κάτι που δεν έχει προηγούμενο:

Να μπουν τα Σκόπια στον ΟΗΕ με προσωρινό όνομα. Και με την υποχρέωση τους να διαπραγματευθούν το οριστικό τους όνομα με την Ελλάδα!

Δηλαδή η Ελλάδα απέκτησε το δικαίωμα να εγκρίνει το τελικό όνομα των Σκοπίων! Πράγμα που δεν έχει ξαναγίνει ποτέ στο παρελθόν.

Και πράγμα που αποδεικνύει πως οι «ενστάσεις» της Ελλάδας τότε, θεωρήθηκαν θεμιτές και δικαιολογημένες από τη διεθνή κοινότητα!

Αλλιώς δεν θα υποχρέωναν τα Σκόπια να εξασφαλίσουν την έγκριση της Ελλάδας για το οριστικό τους όνομα…

Από τότε όλες οι χώρες – είτε αναγνώρισαν τα Σκόπια με το Συνταγματικό τους όνομα είτε ως FYROM – έχουν αναλάβει την υποχρέωση να αναγνωρίσουν τελικά τα Σκόπια με το οριστικό όνομα που θα εγκρίνει η Ελλάδα.

Ενώ και όλοι οι διεθνείς Οργανισμοί έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια ως FYROM, έτσι κι αλλιώς…

Συνεπώς και στη συμφωνία του 1993 (για ένταξη των Σκοπίων στον ΟΗΕ) και στην διεθνή πρακτική έκτοτε, η Ελλάδα κατέκτησε και διατηρεί ακέραιο το δικαίωμα να εγκρίνει αυτή το οριστικό όνομα των Σκοπίων.

Αυτό το δικαίωμα πάει να ξεπουλήσει «αντί πινακίου φακής» σήμερα ο Τσίπρας!

Χαρίζει ένα δικαίωμα που αναγνωρίστηκε κατ’ εξαίρεσιν στην Ελλάδα, τότε, επειδή έγιναν κατανοητές οι ενστάσεις της, πως το όνομα «Μακεδονία» κρύβει αλυτρωτισμό!

Που δεν υπάρχει περίπτωση να τον νομιμοποιήσει! Και αν δεν τον νομιμοποιήσει η Ελλάδα, τα Σκόπια θα παραμένουν εσαεί ως «πρώην» χώρα!

Για την ακρίβεια ως «πρώην χώρα», πρώην μέρος μιας Ομοσπονδίας (της Γιουγκοσλαβικής) που δεν υπάρχει πια!

Γι’ αυτό, κι όσο εμείς δεν αναγνωρίζουμε χώρα με όνομα «Μακεδονία», η «ταυτότητά» τους είναι στον αέρα.

Δεν υπάρχει ταυτότητα χώρας, με όνομα: «πρώην…»

Γι’ αυτό και τα Σκόπια επείγονται. Όχι εμείς…

* Το πρόβλημα είναι ο αλυτρωτισμός τους!

Και ο αλυτρωτισμός τους είναι κυρίως το όνομα της Μακεδονίας! Αλλά και οι συνταγματικές προβλέψεις που τον προωθούν και τον εμπεδώνουν. Καθώς η «μακεδονική» εθνότητα, αλλά και η «μακεδονική» γλώσσα.

–Το 1992 και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου – και ο Αντώνης Σαμαράς, ασφαλώς – ήταν απερίφραστοι σε ένα πράγμα:

Πως το όνομα της Μακεδονίας είναι «όχημα αλυτρωτισμού»!

Μ’ άλλα λόγια δεν μπορούμε να τους δώσουμε ένα Μακεδονικό όνομα – με κάποιο προσδιορισμό, έστω – που να μην εμπεριέχει και διαιωνίζει και νομιμοποιεί τον αλυτρωτισμό τους.

Γιατί είτε ως «Άνω Μακεδονία» είτε ως «Βόρεια Μακεδονία», η εθνότητά τους θα είναι «μακεδονική» και διεθνώς θα υπάρχει μόνον η δική τους «Μακεδονία»! Ενώ η Ελληνική – η πραγματική, δηλαδή – που είναι εσωτερική υποδιαίρεση της Ελλάδας, δεν θα έχει καμία διεθνή αναγνώριση.

«Μακεδόνες» θα είναι αυτοί! Και μόνον …

Κι αυτό το καταλάβαιναν τότε όλοι.

Και σε αυτό επιμένει ακόμα ο Σαμαράς.

* Η ΝΔ το 2008 έκανε ένα «ελιγμό» (υπό τις πιέσεις των ΝΑΤΟικών). Δέχθηκε να συζητήσει όνομα για τα Σκόπια σύνθετο με «γεωγραφικό προσδιορισμό». Αλλά επέμενε σε τρία πράγματα: Να είναι erga omnes – δηλαδή ένα όνομα για όλες τις χρήσεις, εσωτερικά και εξωτερικά – να αλλάξει και το Σύνταγμά τους και να μην υπάρχει «μακεδονική εθνότητα» και «μακεδονική γλώσσα».

Τότε επισήμως δεν ειπώθηκε πως το όνομα αυτό θα έπρεπε υποχρεωτικά να εμπεριέχει τη λέξη Μακεδονία. Κατά την εκδοχή της τότε υπουργού Εξωτερικών, αυτό θεωρήθηκε «αυτονόητο», αλλά κατά την εκδοχή του τότε Πρωθυπουργού αυτό δεν ήταν αυτονόητο!

Εν πάση περιπτώσει, όμως, από τη στιγμή που η ΝΔ και τότε και πάντα, εξακολουθούσε να αρνείται την αναγνώριση Μακεδονικής εθνότητας (και γλώσσας) συμφωνία δεν μπορούσε να βρεθεί. Και δεν βρέθηκε!

Άλλοι θεωρούν τον «ελιγμό» του 2008 «επιτυχημένο». Άλλοι έχουν ενστάσεις. Το μόνο βέβαια, είναι πως δεν δώσαμε τότε στα Σκόπια το όνομα της Μακεδονίας…

Τώρα πηγαίνουν πολύ πιο πέρα απ’ όλα αυτά:

Δίνουν και το όνομα της Μακεδονίας και την αναγνώριση «μακεδονικής εθνότητας». Κι έτσι έχουν νομιμοποιήσει πλήρως τον αλυτρωτισμό των Σκοπίων!

Και σε αυτό, όσο κι αν ψάχνουν δεν θα βρουν κανένα συνένοχο.

* Και κάτι πολύ διδακτικό από την «προϊστορία» του προβλήματος…

Από το 1950 μέχρι το 1991, η Ελλάδα βρέθηκε μέσα στην εξής δίνη:

Ο Τίτο έφτιαξε μια τεχνητή «Μακεδονική Δημοκρατία» και μια τεχνητή «μακεδονική εθνότητα» μέσα στη Γιουγκοσλαβία – και όλοι έπεσαν πάνω στην Ελλάδα να ΜΗΝ αντιδράσει!

–Οι Κομμουνιστές δεν αντέδρασαν, διότι απλούστατα μόλις είχαν χάσει τον εμφύλιο που είχε ως αίτημα και την απόσχιση της Ελληνικής Μακεδονίας! Πώς να αντιδράσουν όταν οι ομοϊδεάτες τους έκαναν δίπλα, αυτό που οι ίδιοι δεν κατάφεραν να κάνουν εδώ;

–Οι Δεξιοί δεν αντέδρασαν, ούτε κι αυτοί, διότι τότε ο Τίτο είχε χαλάσει τις σχέσεις του με την ΕΣΣΔ, είχε «πλησιάσει» τη Δύση, είχε προσχωρήσει στην «ουδετερότητα» (ήταν μαζί με τον Νάσερ της Αιγύπτου, επικεφαλής του κινήματος των «Αδεσμεύτων») και οι ΝΑΤΟϊκοί δεν ήθελαν να τον κακοκαρδίσουν. Συνιστούσαν λοιπόν, στις μεταπολεμικές κυβερνήσεις της Ελλάδας, να αγνοούν το «εσωτερικό πρόβλημα» της Γιουγκοσλαβίας (που όμως λίγες δεκαετίες αργότερα, έπαψε να είναι «εσωτερικό»).

–Τέλος οι Κεντρώοι και Κεντροαριστεροί, που συμπαθούσαν το «Κίνημα των Αδεσμεύτων», ούτε κι αυτοί ήθελαν να διαφωνήσουν με τον Τίτο.

Όλες οι παρατάξεις, λοιπόν, στην μετεμφυλιακή Ελλάδα «έθαψαν» το πρόβλημα. Το αγνόησαν ή το υποτίμησαν!

Το 1991 ωστόσο, κατάλαβαν το λάθος τους. Κι άρχισαν να αντιδρούν.

Και από τότε κατάφεραν να «φρενάρουν» τη διεθνή αναγνώριση των Σκοπίων.

Όχι να την αντιστρέψουν. Αλλά τουλάχιστον να τη φρενάρουν, μέχρι να διαλυθεί ο ψευτομακεδονισμός μέσα στα ίδια τα Σκόπια. Πράγμα που έχει αρχίσει να συμβαίνει με την ανατροπή των δημογραφικών συσχετισμών εκεί, από την αύξηση των αλβανοφώνων – που ούτε είναι ούτε δηλώνουν «εθνοτικά Μακεδόνες»…

Μέχρι που ο ΣΥΡΙΖΑ ως «Δούρειος Ίππος» ήλθε και προσπαθεί να επιβάλει την νομιμοποίηση των Σκοπιανού αλυτρωτισμού, μέσα στην ίδια την Ελλάδα!

Αλλά απέναντι του έχει τη συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού.

Που ανέχθηκε πολλά (από το ΣΥΡΙΖΑ), έφαγε πολύ «σανό», αλλά αυτό ειδικά, ούτε το ανέχεται ούτε πρόκειται να το «καταπιεί».

Οι Έλληνες είναι αποφασισμένοι να το εμποδίσουν!

Και είναι θυμωμένοι πια. Πολύ θυμωμένοι.

Δεν το «κουβεντιάζουν».

Δεν παίζουν μικροπολιτικά «παιγνιδάκια».

Δεν ακούν προπαγανδιστικά πυροτεχνήματα.

Ξέρουν πολύ καλά τι συμβαίνει κι έχουν θυμώσει πολύ…

Γι’ αυτό ας προσέξουν όλοι…

Του Θανάση Κ.

Πηγή

Share.