Όταν μιλάς σε εκδήλωση με θέμα «Το τέλος των Μνημονίων: Αριστερά – Προοδευτική διακυβέρνηση», είναι πολύ λογικό να ντύνεσαι αριστερός με κόκκινο, ροζ ή φούξια… πρόσημο. Κυρίως, αν είσαι πρόεδρος της Βουλής, παλιός αγωνιστής και πατέρας αντισυστημικού αντιεξουσιαστή με εδικότητα στις “απαλλοτριώσεις”…
Ο Νίκος Βούτσης από την Θεσσαλονίκη, προανήγγειλε ότι στα μελλοντικά σχέδια του ΣΥΡΙΖΑ δεν συγκαταλέγεται ο Πάνος Καμμένος, αποκαλύπτοντας ουσιαστικά, ότι θα πρέπει να ψάξει για συνεργασίες με κόμματα που βρίσκονται ιδεολογικά πιο κοντά.
Ως πρώτη ευκαιρία έδειξε τις απαραίτητες συγκλίσεις στο Σκοπιανό όπως επίσης και την από κοινού υπερψήφιση στη Βουλή σειράς προοδευτικών νομοθετημάτων που αφορούν ένα διευρυμένο επίπεδο ατομικών και κοινωνικών εγγυήσεων, δικαιωμάτων και ελευθεριών. Δηλαδή, ζητήματα με τα οποία ο Πάνος Καμμένος και οι βουλευτές του διαφωνούν ανοικτά και δεν διστάζουν να το δηλώσουν.
Είναι γεγονός ότι το αντιμνημονιακό αφήγημα φαίνεται να τελειώνει για την στρατηγική της κυβέρνησης, με αποτέλεσμα να μην χρειάζονται πια όλοι εκείνοι οι παράγοντες που είχαν στρατευτεί για να υπερασπιστούν την κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία με την οποία αναριχήθηκε ο Αλέξης Τσίπρας στην εξουσία.
Από την άλλη όμως, η παλιά “θρησκεία” της Αριστεράς είναι πάντα εδώ για να ξαναδεχθεί το “τελετουργικό” και τα κλασικά “μυστήρια” των πιστών της. Εκεί λοιπόν, θα επανέλθει, μιας και η καλύτερη λύση είναι πάντα η επιστροφή στις ρίζες και στα όσια της “φυλής”.
Το ερώτημα βεβαίως, είναι πότε και πως ο Πάνος θα κάνει τη μεγάλη έξοδο. Μόνος του ή αναγκασμένος από τις εξελίξεις; Μέχρι τώρα, ο χρόνος παραμονής στην εξουσία είναι πολύτιμος και για τους δύο συνεταίρους, μέχρι να ενεργοποιηθούν τα σενάρια μετάλλαξης και να χωρίσουν οι δρόμοι τους. Σε άλλες εποχές, οι κινήσεις του ΥΠΕΘΑ θα είχαν συγκλονίσει το σύμπαν. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με μία συμπαιγνία απίστευτου πολιτικού τυχοδιωκτισμού. Ο καιρός περνάει και γρήγορα ξεχνάμε πόσο έκθετος είναι στην υπόθεση με τις αγοραπωλησίες όπλων και πόσο ανεπαρκής κρίθηκε στις εξηγήσεις του στη Βουλή. Ξεχνάμε επίσης ότι το κόμμα του δεν ξεπερνάει σε καμία δημοσκόπηση το 2%.
Τι του απομένει όμως, μπροστά στο χρόνο που ολοένα λιγοστεύει και τον αφήνει μόνο του μπροστά στην νέα αριστερή αφήγηση; Μόνο η επένδυση σε έναν απαράμιλλο εθνικό ηρωισμό που θα αφήσει εποχή και θα αναδείξει για άλλη μία φορά την φυσιογνωμία του αθεράπευτα «ανεξάρτητου Έλληνα». Έτσι θα ανανεώσει την πολιτική του επιρροή και θα εξασφαλίσει την ασυλία του, από κει και πέρα. Ίσως ακόμα και να ηρωοποιηθεί, ανάλογα με τις συνθήκες και τα γεγονότα που δεν αποκλείεται ο ίδιος να δημιουργήσει.
Είναι όμως τόσο ικανός ώστε να παρακάμψει τόσους άλλους “αρματολούς” που θα σηκώσουν λάβαρα στην ονοματοδοσία των Σκοπίων; Eίναι ικανός να πάρει το πολιτικό χρίσμα του Ιερώνυμου, των δεξιών ταλιμπάν ή των “φονταμενταλιστών” που θα ξαναφουντώσουν, όταν έρθει στη Βουλή το ζήτημα των Μακεδονίας;
Mάλλον όχι. Από την άλλη όμως, ο ΥΠΕΘΑ είναι μία από τις πιο ανθεκτικές “κατσαρίδες” του πολιτικού συστήματος και συναγωνίζεται στον αμοραλισμό τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα.
Έχω την αίσθηση ότι η ρήξη είναι θέμα χρόνου. Φτάνει να δούμε ποιος θα σηκώσει πρώτος το τηλέφωνο…
. .
..